Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Μετά τη συναυλία

Περπάταγες μπροστά μου. Με τα χέρια στις τσέπες και τους ώμους ανασηκωμένους.
Είχε κρύο εκείνη τη νύχτα. Και βροχή.
Δε γύριζες πίσω.
Δε μιλούσες.
Απλά προχώραγες.
Κάτι σταγόνες κυλούσαν στην πλάτη σου.
Και προχώραγες.
Δε θυμάμαι πού ήμασταν, δεν κοιτούσα τίποτα πέρα από' σένα. Κράταγα μια ομπρέλλα κλειστή. Όσο κι αν στο ζητούσα δεν ήθελες να σταθείς πλάι μου.
Απλά ακολουθούσα.
Κοίταζα συνέχεια τα πόδια σου, τα βήματά σου. Μου δείχνανε το δρόμο. Κάποιες φορές τα μισούσα. Σε' παίρναν από' μένα. Σε' παίρναν μακριά.
Κι ακολουθούσα.
Τα πόδια σου αφήναν στο βρεγμένο δρόμο σκιές καθώς τα σήκωνες στο διάβα σου. Σχεδόν πολεμούσα να προλάβω να φτάσω τις σκιές των βημάτων σου. Πριν εκείνες προλάβουν να σβηστούν. Λες και θά' χανα το δρόμο μου αν δεν τα κατάφερνα.
Ίσως και νά' ταν έτσι. Νά' χα δίκιο που φοβόμουν. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή στη σκιά σου ζούσα. λογικό να πρέπει να την ακολουθώ. Να την κυνηγάω.

Άμα δεν έχεις ζήσει τον ήλιο μπορεί και να σε κάψει άμα σε μάθει ξαφνικά.

πόσο μάλλον η μοναξιά...ή η απουσία σου...

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Πρώτο <<Σκέφτομαι και Γράφω>>

χαιρετίζω όλους εσάς που θα μου κάνετε παρέα και όλους εσάς που δε θα τύχει να γνωριστούμε ποτέ...

πρώτη ανάρτηση εδώ και νιώθω σαν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο... ή μάλλον σαν το πρώτο σκέφτομαι και γράφω(το πρώτο που η απάλευτη ελληνίδα μανούλα με άφησε να γράψω ολομόναχη). Είχα βάλει τα πιο στρογγυλά μου γράμματα και είχα πάρει και καινούριο μολύβι, θυμάμαι για να γράψω. Στα φύλλα των εκθέσεων, με τη μία και μοναδική γραμμή να χωρίζουν την παιδική μου αλήθεια από τη βίαιη εισβολή της κατακόκκινης λογοκρισίας της κυρίας Ντίνας. (Κάποιες φορές φοβάμαι πως από τότε μου δημιουργεί άγχος το κόκκινο-ευτυχώς δε μου αχρήστεψαν το ροζ!!!)

καλές βόλτες να κάνουμε παρέα,λοιπόν...
στην Αθήνα κι αλλού...
αν και, κακά τα ψέματα, τόση μελαγχολία δε μπορούν να γεμίσουν την ψυχή μας ούτε όλες οι λονδρέζικες βόλτες στη βροχή χωρίς ομπρέλα, ούτε τα νοσταλγικά ηλιοβασιλέμματα στη Σαντορίνη, ούτε η πνιγηρή ηρεμία στους κεντρικούς δρόμους της Ζυρίχης... (οκ,δεν είμαι πολυταξιδεμένη)

Είναι αυτή η τόση παράξενη υφή της Αθήνας που κάθε μέρα θρέφει συνειδητό και υποσυνείδητο για νά' χουμε να νιώθουμε...

καλη ανάσταση σε όλους και... να θυμάστε να χαμογελάτε!