Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δικαίωμα. Κανένα!
Ούτε στη ζωή, ούτε στο γέλιο, ούτε στην αγάπη, ούτε στη συντροφιά...
Μα αν με ρωτάς καμιά φορά νιώθω πως είναι εκλεκτή κατηγορία. Ίσως είναι οι μόνοι που έχουν ένα δικαίωμα -και ίσως κανείς άλλος όσο εκείνοι δεν το έχει αποκτήσει- συνειδητά.
Μην παραξενευτείς! Θα το ονομάσω δικαίωμα στη μοναξιά. Δεν ξέρω αν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν τέτοιο πραγματικά. Ίσως τότε να του είχα κλέψει το μυστικό και να είχα καταφέρει να νικήσω τις ψεύτικες ελπίδες για φρέσκο αέρα.
Με τα μάτια ορθάνοιχτα κάνω ατέλειωτες διαδρομές διαλέγοντας μουσική του δρόμου και μυρωδιές αδιάφορες για να μη με αποσπούν. Παρατηρώ κάθε έναν άνθρωπο προσεκτικά, λες και θέλω να αποκτήσω κι εγώ τη λεγόμενη φωτογραφική μνήμη και κάνω εξάσκηση. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά υπάρχουν κάποια πρόσωπα που μοιάζουν ευτυχισμένα συμβιβασμένα. Όχι στα πλαίσια της άγνοιας ή της ροπής στο εύκολο. Μα στα πλαίσια μιας σε βάθος γνώσης των επιλογών τους. Των όχι ιδιαίτερα εύκολων έχω να συμπληρώσω. Μαγεύομαι όταν τους βλέπω. Τόσο δίπλα μου μα τόσο απλησίαστοι ταυτόχρονα. Τα χείλια τους, ασάλευτα, λες και τιθάσευσαν κάθε επιθυμία τους. Κάθε μοιραία πρόκληση. Τα μάτια τους να μαρτυρούν απόλυτη συγκέντρωση σε κάτι πέρα από την εικόνα που μοιάζει σα να βρίσκεται μπροστά και στους δυό σας μα εσύ δε μπορείς να το δεις. Οι εκφράσεις στο πρόσωπό τους συγκαταβατικές, λες και συμπονούν κάθε σου αδυναμία με τα μάγουλα πάντα ανασηκωμένα μαρτυρώντας μία παράξενη ειρωνία σε αυτό που ταυτόχρονα τους θυμίζει την ανθρώπινη φύση τους.
Κι όμως αφήνουν τα πάντα να τους αγγίζουν και επιλέγουν οι ίδιοι να τα προσπερνούν και να επιστρέφουν στην τόσο ακριβή μοναξιά τους. Μέσα σε μία τόση δα στιγμή. Κι εκεί που έχεις στρέψει όλη την προσοχή σου στο μεγάλο μυστικό τους χάνονται από τα μάτια σου και χαμογελάς στον εαυτό σου πως εκείνοι δεν έχουν τίποτα να μοιραστούν.
Τι αφελής! Δε μοιράζονται γιατί δε χρειάζονται να πάρουν. Δεν τους αφορά. Μήπως θαρρείς πως εσύ που ζητάς να μοιραστείς δεν έχεις ως κίνητρο τις δικές σου ανάγκες και την επιθυμία για αίσθηση πληρότητας;
Μην αυταπατάσαι! Δε σου λείπει το μεγάλο μυστικό ή η αίσθηση πληρότητας από τους γύρω σου ή η ανάγκη για απομόνωση, μοναξιά, μοναχικότητα ή ό,τι άλλο!
Σου λείπει η πληρότητα μέσα από εσένα. Κι αν θά’ πρεπε όλοι για κάτι να πολεμάμε είναι αυτό. Κι αν κάποιο δικαίωμα θεωρούνταν ακριβό θά’ ταν αυτό και θά’ πρεπε όλοι μας να είμαστε πάμπλουτοι.
Κι αυτή η πληρότητα αλλιώς ονομάζεται ομορφιά της κάθε στιγμής που περνά.
Και ξέρεις, ομορφιά υπάρχει παντού. Απλά έχουν σκουριάσει τα αισθητήρια!
Ούτε στη ζωή, ούτε στο γέλιο, ούτε στην αγάπη, ούτε στη συντροφιά...
Μα αν με ρωτάς καμιά φορά νιώθω πως είναι εκλεκτή κατηγορία. Ίσως είναι οι μόνοι που έχουν ένα δικαίωμα -και ίσως κανείς άλλος όσο εκείνοι δεν το έχει αποκτήσει- συνειδητά.
Μην παραξενευτείς! Θα το ονομάσω δικαίωμα στη μοναξιά. Δεν ξέρω αν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν τέτοιο πραγματικά. Ίσως τότε να του είχα κλέψει το μυστικό και να είχα καταφέρει να νικήσω τις ψεύτικες ελπίδες για φρέσκο αέρα.
Με τα μάτια ορθάνοιχτα κάνω ατέλειωτες διαδρομές διαλέγοντας μουσική του δρόμου και μυρωδιές αδιάφορες για να μη με αποσπούν. Παρατηρώ κάθε έναν άνθρωπο προσεκτικά, λες και θέλω να αποκτήσω κι εγώ τη λεγόμενη φωτογραφική μνήμη και κάνω εξάσκηση. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά υπάρχουν κάποια πρόσωπα που μοιάζουν ευτυχισμένα συμβιβασμένα. Όχι στα πλαίσια της άγνοιας ή της ροπής στο εύκολο. Μα στα πλαίσια μιας σε βάθος γνώσης των επιλογών τους. Των όχι ιδιαίτερα εύκολων έχω να συμπληρώσω. Μαγεύομαι όταν τους βλέπω. Τόσο δίπλα μου μα τόσο απλησίαστοι ταυτόχρονα. Τα χείλια τους, ασάλευτα, λες και τιθάσευσαν κάθε επιθυμία τους. Κάθε μοιραία πρόκληση. Τα μάτια τους να μαρτυρούν απόλυτη συγκέντρωση σε κάτι πέρα από την εικόνα που μοιάζει σα να βρίσκεται μπροστά και στους δυό σας μα εσύ δε μπορείς να το δεις. Οι εκφράσεις στο πρόσωπό τους συγκαταβατικές, λες και συμπονούν κάθε σου αδυναμία με τα μάγουλα πάντα ανασηκωμένα μαρτυρώντας μία παράξενη ειρωνία σε αυτό που ταυτόχρονα τους θυμίζει την ανθρώπινη φύση τους.
Κι όμως αφήνουν τα πάντα να τους αγγίζουν και επιλέγουν οι ίδιοι να τα προσπερνούν και να επιστρέφουν στην τόσο ακριβή μοναξιά τους. Μέσα σε μία τόση δα στιγμή. Κι εκεί που έχεις στρέψει όλη την προσοχή σου στο μεγάλο μυστικό τους χάνονται από τα μάτια σου και χαμογελάς στον εαυτό σου πως εκείνοι δεν έχουν τίποτα να μοιραστούν.
Τι αφελής! Δε μοιράζονται γιατί δε χρειάζονται να πάρουν. Δεν τους αφορά. Μήπως θαρρείς πως εσύ που ζητάς να μοιραστείς δεν έχεις ως κίνητρο τις δικές σου ανάγκες και την επιθυμία για αίσθηση πληρότητας;
Μην αυταπατάσαι! Δε σου λείπει το μεγάλο μυστικό ή η αίσθηση πληρότητας από τους γύρω σου ή η ανάγκη για απομόνωση, μοναξιά, μοναχικότητα ή ό,τι άλλο!
Σου λείπει η πληρότητα μέσα από εσένα. Κι αν θά’ πρεπε όλοι για κάτι να πολεμάμε είναι αυτό. Κι αν κάποιο δικαίωμα θεωρούνταν ακριβό θά’ ταν αυτό και θά’ πρεπε όλοι μας να είμαστε πάμπλουτοι.
Κι αυτή η πληρότητα αλλιώς ονομάζεται ομορφιά της κάθε στιγμής που περνά.
Και ξέρεις, ομορφιά υπάρχει παντού. Απλά έχουν σκουριάσει τα αισθητήρια!
