Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

ερεύνα!

Δύσκολη μέρα η σημερινή.
Είπα θα πέσω νωρίς. Αλλά με τριγύριζε μια ταινία που ο Δημήτρης είπε «Φοβερή, φοβερή» και χωρίς να το καταλάβω έπαιξε. Δε θέλω να σου πω τη γνώμη μου. Ήθελα απλά να θέσω το ερώτημα: Πιστεύεις; Και δε σου λέω στο Θεό, για να μην αρχίσεις. Αλλά πιστεύεις; Υπάρχει κάτι στη δύναμη του οποίου εσύ να θέλεις να γυρίσεις το βλέμμα και να αφήσεις τις φωνές μέσα σου να του φωνάξουν, να ουρλιάξουν απλά για να σε ακούσει, ή για να το κατηγορήσεις για αδικία. Υπάρχει; Πες το όπως θέλεις, όπως σου κατεβαίνει... Αλλά υπάρχει; Κι αν δεν υπάρχει πόσο ήρεμος μπορείς να νιώθεις;
Θα μπορούσε νά’ ναι η αγάπη, ο έρωτας, ο άνθρωπος, η αλήθεια, το χρήμα.
Στο «Δαμάζοντας τα κύματα» η Μπες νομίζω είχε πίστη. Για την ακρίβεια μία αυστηρά προσωπική μορφή πίστης. Στο δικό της Θεό ας πούμε. Στην έκφραση των συναισθημάτων της. Σε ό,τι την έκανε να τα ελευθερώνει. Στον Γιαν, την Ντοντο, το θεό της. Νομίζω κάθε φορά καλούσε τον εαυτό της να της δώσει τις απαντήσεις που έτσι κι αλλιώς ήθελε να ακούσει. Να νιώσει κάποιον να της επιβεβαιώνει κάθε δικαίωμά της στην ελευθερία.
Εσύ λοιπόν;
Εγώ δεν ξέρω σε τι πιστεύω.
Ή μάλλον ξέρω. Απλά κάθε φορά που το συνειδητοποιώ εντυπωσιάζομαι προς στιγμήν λες και δεν το ήξερα αλλά τελικά βάζω ένα τικ και πάω παρακάτω. Είναι η ελευθερία του κάθε ανθρώπου να είναι ο εαυτός του.
Και μη μου πεις τι μας εμποδίζει να είμαστε ο εαυτός μας θα γελάσουμε και οι δυό και θα μιλήσουμε για τον καιρό.
Είναι τρόπος ζωής. Κι όποιος αντέξει.

Ναι, η ανάρτηση μένει ημιτελής. Δεν μπορώ να στην πάω παρακάτω μόνη μου.

Μήπως τελικά πιστεύω στο μαζί;


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

υπομονή

Δεν αντέχω άλλο έναν χρόνο! Απλά δε μπορώ. Εσύ τα όνειρά σου τα κυνήγησες; Εγώ; Εγώ τι; Εγώ πότε; Υπάρχουν λέξεις μέσα μου και μουσικές κι εμένα με έχουν φάει τα θυρίστορ, οι τάσεις κατωφλίου, και κάτι άλλα που δε θυμάμαι ούτε το όνομά τους...
Ευτυχώς έρχεται η Τετάρτη και θα αρχισω πάλι τα μαθήματα με τη Μαρθούλα μου.




Κουράστηκα.Και το ερώτημα είναι: Η υπομονή εξαντλείται; Και αν ναι, πότε;

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

καταλήξεις



Με χάδια τρομαγμένα , με κουρασμένα χάδια
Του νου μου τα σκοτάδια απόψε ντύνομαι
Λευκό πανί υψώνω και πάω οπου με πάει
Αυτό που με σκορπάει σου παραδίνομαι

Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
τη φλόγα σου δως μου και γίνε μου φως μου
χρυσομαλλο δέρας !
Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
το χέρι σου δως μου και γίνε του κόσμου το πέρας!

Μονάχη μες στους ξένους και μες τους φίλους μόνη
Να ξερα τι σε σώνει στον πόνο στη χαρά
Γυαλλι που δεν ραγίζει θα βρισκα να σου τάξω
Πες μου πως να πετάξω με δανικά φτερά

Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
τη φλόγα σου δως μου και γίνε μου φως μου
χρυσομαλλο δέρας !
Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
το χέρι σου δως μου και γίνε του κόσμου το πέρας!

Της φυλακής μου πόρτα εσύ και αντικλείδι
Κι εγώ μικρό στολίδι στον ασπρο σου λαιμό
Θα πώ ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα ματια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Θα πώ ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα ματια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Θα πώ ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα ματια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ



Προτίμησα την εκτέλεση του δίσκου. Πρόσεξε τις καταλήξεις στο ρεφραίν. Είναι σα να ήρθαν από άλλο κόσμο.
Του Μίλτου.

Φιλί