Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Σήματα φωσφορικά




Κι είναι ένας ήλιος κόκκινος πού'χει βουτήξει μέσα στη δύση της ίδιας του της αντανάκλασης.
Ή μήπως η αντανάκλασή του ανατέλει μές στα νερά τα κόκκινα του ήλιου της;

Και ποιος από τους δυό μας πεθαίνει την ώρα που γεννιέται η εικόνα της ζωής του; Ποιος χάνεται μέσα στον άλλο; Πρώτος.
Θα πεις κι οι δυο. Μα εγώ θά'θελα να διαλέξεις.

Κι έχεις ξεχάσει τι θα πει να σε προσέχεις. Βλέπεις το φρόντισα εγώ. Κι έχω σταματήσει να συναντώ το φόβο. Βλέπεις μπήκες εμπόδιο στο δρόμο προς εμένα.

Κι αν είναι κάτι πιο δυνατό απ'τη μνήμη είναι η λήθη. Ή μήπως η λήθη πέφτει στο πεδίο αυτού του ουρανού και βυθίζεται σε ένα χρώμα κατακόκκινο. Κι εσύ δεν έχεις ιδέα τι θα πει να ξεχνάς.

Θα το τολμήσω! Νικά αυτή που πιο πολύ αγαπάς. Ή πιο πολύ σ'αγαπάει. Αυτή μπορεί μονάχα να θυσιαστεί.

Και σημασία καμιά δεν έχει αν θα νικήσει ή αν θα νικηθεί.

Γιατί μετά από κάθε φορά που αγάπησες ή αγαπήθηκες βγαίνεις αλώβητος. Κι άσε τις λιποψυχίες και ζήτα το χάδι ευθέως.

Να αγαπάς.