γιατί σ'αγαπώ

-Είμαι η πιο όμορφη;
-Δεν είμαι μαγικός καθρέφτης, μικρή μου!
-Ναι, αλλά θέλω να είμαι για εσένα η ομορφότερη από όλες! Πες μου, είμαι;
-Έχω μετρήσει ίσα με χίλια πρόσωπά σου! Για ποιο απ'όλα να σου πω;
-Ποιο ήταν το πιο όμορφο;
-Όλα ήταν!
-Μη με παιδεύεις! Πες μου!
-Όταν σε πρωτοείδα. Αυτό με μάγεψε. Αυτό στοίχειωσε τα όνειρά μου. Αυτό δε θα με αφήσει να σε ξεχάσω.

Σκέψου. Κάπου στο μετρό, μια φράση σου με κάνει να σκεφτώ την ομορφιά ενός κοριτσιού μέσα από τα δικά σου μάτια. Και λίγη ώρα μετά βλέπω την αγάπη σχηματοποιημένη.

"Σ'αγαπώ γιατί είσαι εσύ", της λέει και την κοιτάζει μέσα στα μάτια. Εγώ χρόνια μακριά τους κι όμως κάπου στα όνειρά μου τους είχα ξαναδεί. Γύρω στα 50 πρέπει να ήταν. Και κοιτάζονταν μέσα στα μάτια λες και ήταν οι δυό τους. Λες και ο εφηβικός έρωτας τους είχε ξεχάσει κι απόψε τους βρήκε στο φτερό, να μοιράζονται μια αγκαλιά.
Το ζήλεψα. Να με κοιτάξεις έτσι. Θέλω. Να περάσουν τα χρόνια, μπορεί κι εγώ μαζί με αυτά κι ένα βράδυ να με κοιτάς στα μάτια και να μου λες πως μοιάζω όμορφη κι έχεις λόγο να με αγαπάς. Για ένα βράδυ. Θα το μπορούσες; Να μου μουρμουρίζεις τραγούδια και στιχάκια που σου θυμίζουν όσα αγάπησες και ξαφνικά σε μια στιγμή και μια δική μου αγκαλιά τα ξανάζησες όλα. Κι έγινα εγώ μια αφορμή.

Τι ομορφιά. Να γίνεσαι αφορμή για να αγγίξει κανείς όσα έχει αγαπήσει.

Ας γινόμουν για' σένα ένα βράδυ που πέρασε και σε έφερε ένα βήμα στη ζωή σου πιο κοντά.

αναδρομή #2

Πού νά’σαι απόψε; Μπορεί σ’ ένα στενό παράλληλο να προσπαθείς κι εσύ να ξεχάσεις. Ή να θυμηθείς. Εμένα. Ή εμένα; Αν και ο στόχος σου θα έπρεπε να είναι η λήθη. Να μην ξέρεις πως όσα ζήσαμε υπάρχουν. Πως γινόταν κανείς να νιώσει ό,τι ένωσες. Εσύ που δεν ένιωθες. Πού είσαι απόψε; Που δεν υπάρχουν αποστάσεις; Κι όμως βρεθήκαμε τελικά στο μακριά. Ξανά. Στο χώρια. Πώς γίνεται το χώρια να πονάει λιγότερο από το μαζί; Πώς γίνεται να διαλέγεις κάτι για να σώσεις το μέλλον όταν βάζεις με δαύτο φωτιά στο παρόν; Δεν είναι που δεν ένιωσες. Αυτό θα το άντεχα. Είναι που τό’ βαλες στα πόδια. Που ξέρεις τι θέλεις και που προσποιείσαι πως χωρίς αυτό θα βρεις την άκρη.

Μείνε.

Κι άσε τα αντίο να γεμίζουν στιγμές άλλων. Αδειανές. Εμείς φτιαχτήκαμε για το μαζί. Και το χώρια είναι άνυδρος πλανήτης.

Όλα αδειανά χωρίς εσένα. Μα και πάλι. Εμένα δε με χωράει ο τόπος.

Λίγες σιωπές μετά

Σε κάποιο όνειρο

Θα σε κρατήσω

Θα σου μιλήσω

Δε θα φοβάσαι. Θα νιώθεις.

Ακόμα.

Πόνο και ζωντανός.

Θα συναντηθούμε σε μια ήρεμη, γλυκειά και σιωπηρή νύχτα.

Και θα σου μιλήσω.

Να μείνεις θα ευχηθώ. Και θα στο πω.

Θα με αναζητήσεις. Κάποιο βράδυ.

Σ’ ένα χάδι μεθυσμένο.

Σ’ ένα βράδυ που εύχεσαι να ξημερώσει γρήγορα. Για να μοιάζουν οι στιγμές μακριά μου πιο λίγες απ’τη ζωή σου με εμένα. Και να μη βρισκεις τότε τίποτα να μου προσάψεις.

Γέλα μου. Σα να το ήθελες στ’αλήθεια και σα να το εννοούσες.

Γέλα. Σα να το εννοείς.

Γέλα. Όπως σε θυμάμαι.

Κι αυτή η μελωδία γεννιέται και πεθαίνει σα να μη βρήκε ούτε ένα λόγο για να ελπίσει.

Θα ψάχνω παντού τα μάτια σου. Μα πάντα τελικά θα φτάνω σε αδιέξοδο.

Κι αυτή η αλήθεια σε ποια μάτια υπακούει περισσότερο; Και πιο αφοσιωμένα;

Τελείωσαν πια οι μελωδίες. Ο κόσμος όλος έγινε άναρθρες κραυγές.

Κι όποτε πάω να αγκαλιάσω την ανάμνησή σου, τα χέρια μου χτυπούν αδέξια τον αέρα. Κι ενώ στ’αλήθεια τότε θα ήθελα να θυμάμαι- τι ειρωνία!- εγώ ξεχνάω!

Μια μελωδία προτού τελειώσει ξαναρχίζει. Κι επιμένω να τη μουρμουρίζω μέχρι στο τέλος να φτάσω. Λες και μου υποσχέθηκαν πως εκεί που τελειώνουν οι νότες μ’αγκαλιάζεις εσύ.

(Σκόρπιες φράσεις. Από ένα live. Και από' μένα)

αναδρομή

Πριν μερικές μέρες το γέλιο μου πήρε φωνή. Από πάντα του βουβό το θυμάμαι. Κι ήρθε η στιγμή του και ξεκλείδωσε. Και μού'πες "Μ'αρέσει αυτό το γέλιο σου. Ακούγεται!". Κι αν δε μου τό'λεγες εσύ δε θα τό'χα προσέξει.
Μα τι ανόητη! Αν δεν ήσουν εσύ δε θα είχα γελάσει...
Με την καρδιά

Ευωδιάζουν οι στιγμές

Πώς μπαίνει καλά μια χρονιά; Αρκούν οι πεσμένες άμυνες και η αίσθηση παράδοσης. Αρκεί ένα ήρεμο μέτωπο κι ένας ξέγνοιαστος ύπνος ενός προσώπου αγαπημένου. Αρκεί κι ένα μήνυμα ευχαριστήριο. Να λέει καλά που είσαι εσύ και καλά που είσαι εδώ. Κι έρχεται ένα αίσθημα να σε πλημμυρίσει . Είναι αυτό που κάποιες φορές διαλέγεις να θυσιάσεις το εγώ σου και την όμορφη στιγμή σου για να αλαφρύνεις τη δυσκολία κάποιου άλλου. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άλλος είναι πρόσωπο αγαπημένο. Είναι σκοτάδι κι εσύ θαρρείς πως ξημέρωσε. Βλέπεις ήλιους και ουράνια τόξα σ'ένα δωμάτιο 2x2 να ανατέλλουν.

Ας είμαι μακριά κι ας μην είχα τη φυγή αυτή τη φορά μέσα μου. Κι ας μην πάει τελικά καλά το '11. Άρχισε με μια πλημμύρα. Κι εγώ αυτό δεν το ξεχνώ. Και τις στιγμές που δεν πρόλαβα ή τις άφησα, θα τρέξω στο χρόνο και θα τις κάνω δικές μου.

"Μας ανήκει μονάχα αυτό που εξημερώνουμε" λέει στο μικρό πρίγκηπα. Μα η διαδικασία εξημέρωσης είναι αμφίδρομη. Αν μυράνεις μια ψυχή και τα δικά σου χέρια ευωαδιάζουν.

Καλή χρονιά να έχουμε.

Με αρώματα στα χέρια.