gone

Σ’ ένα σκοτάδι έκρυψες του γέλιου σου την πλάνη
τα σύννεφα σε πνίξανε και ντύθηκες βροχή
κι αν η ζωή τα μάτια σου τώρα πια δεν τα φτάνει
με το Θεό αρνήθηκες να’ ρθείς σ’ ανακωχή


Τον ουρανό ξεσκέπασες αστέρια μη σ’ αγγίζουν
κουράστηκες να σου γεννούν ελπίδες δανεικές
στα παραμύθια μήνυσες το τέλος τους να ορίζουν
τα νιάτα σου θυσίασες στη σιγουριά του χθές


Ωρίμασες απότομα προτού παιδί να νιώσεις
τις κούκλες σου τις χτένιζες μόνο για καμουφλάζ
ορκίστηκες στο αύριο την πόρτα να κλειδώσεις
και τις πληγές σου στόλισες στο στήθος τατουάζ


οι εφιάλτες γίνανε μοναδικοί σου φίλοι
τις νύχτες μοιραζόσασταν τα ίδια μυστικά
τον έρωτα φυλάκισες σ’ ένα μικρό κοχύλι
τον πέταξες στη θάλασσα να μη σε βρεί ξανα


σ’ ένα βιβλίο κλείστηκες πίσω από κάτι λέξεις
«ζωή», «μη φεύγεις», « γέλα μου», « αγάπη» και «γιατί»
μα όσο και να πολεμάς μονάχη δε θ’ αντέξεις
γεννήθηκες για έρωτα, για πάθος, για στοργή


τις μάχες σου μην ξεκινάς χωρίς σωστή παρέα
μόνη σου πώς θα γιατρευτείς απ’ τις λαβωματιές
κούκλα μου, ο πρώτος πόλεμος θα πληγωθεί μοιραία
κι εσύ ποτέ δε θα χαρείς της νίκης τις φωτιές


το κορίτσι αυτό απόψε εγκατέλειψε! τα πάντα!
καλά ταξίδια σε όλους σας. Εκεινη πάει να βρει την πατρίδα που τόσο πολύ έψαχνε!
Οση αγάπη φύλαγε για κάθε ένα από εσάς, ελευθέρωσε...
Μάλλον είναι δειλία! Ίσως και απλά να μην άξιζε.
Όπως και νά' χει, θα τη βρει την άκρη! Συγγνώμη για το λίγο της...

"Γιατί τα αυταπόδεικτα ειναι για' σένα αλήθεια
μα πίσω απ'την απόδειξη κρύβεται η συνήθεια
Κι αφού τα αυτονόητα ειναι για' σένα ψέμα
μάλλον δεν ξέρεις τι θα πει το "Σ'αγαπώ για' σένα"

Για' σένα! Κράτησες τα μάτια σου κλειστά! Αλλά ξέρω πως κρύβεις αυτά που νιώθεις! καλά κάνεις...
Είναι ακριβά
Γεια χαρά σε ολους

-

Στερούμαι...

πνεύματος
αισθημάτων

και συναισθηματων ; Όχι, αυτά παραμένουν ακέραια!

no reason

Έμαθα στα μάτια σου τη θάλασσα
Αντίκρυσα τον ήλιο στα μαλλιά σου
Στα χάδια σου απότομα μεγάλωσα
Κι εθίστικα να ζω στην αγκαλιά σου


Ταξίδεψα τις νύχτες μες στο σώμα σου
Αγάπησα το δεύτερο εαυτό σου
Ταυτίστηκε η ομορφιά με την εικόνα σου
Και πέθανα στο πρώτο «σ’ αγαπώ» σου


η πιο μωβ οπτική! Δεν είμαι σίγουρη πως ξέρω τι θα πει να ερωτεύεσαι. Μια προσέγγιση...
έτσι, γιατί, μου τη δίνει η ημέρα της κάθε γιορτής!
και τα μεθεόρτια απίστευτα...και είπα να μην ασχοληθώ με το θέμα...

Reveillon!

Πέρασα την πιο όμορφη παραμονή Χριστουγέννων... Σίγουρα! Τά' χα παρατήσει όλα-ντροπή μου;;;;άντε καλέ!-και ταξίδευα μαζί με την τρελοπαρέα! Αχ τι όμορφα... Και του χρόνου καλά νά'μαστε! Όλοι! Πάω να φτιάξω το γλυκό γιατί θα έρθει κόσμος και πάλι με τις πυτζάμες θα είμαι!
Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο; Πόση ομορφιά; Αρκεί απλά να ανοίξουμε τα ματάκια ή τα αυτιά μας και να την απολαύσουμε...

θά' ναι στιγμές μόνο...Γι' αυτό το νου σου μη χάσεις αυτές τις στιγμές ομορφιάς! Έχουν κάθε προοπτική να γίνουν ευτυχίας! Εγώ δε θα τις αφήσω!

A new me! I think it's better! But who cares??
Love is what counts!! And love is everywhere...Όλα είναι θέμα οπτικής!Διάλεξε απλά το χρώμα που θέλεις! Πρόλαβα το μωβ! Για να μάθεις:)

πληρότητα

κι αν δεν έρθεις ποτέ
κι αν δε σε φτάσω ποτέ
κι αν δε μάθω τη μυρωδιά σου, την αληθινή, όχι αυτή που σου έχω αναθέσει
κι αν δε δω ποτέ το χαμόγελό σου
κι αν δε βρεις ποτέ ένα τρόπο να με ερωτευτείς, ή ένα λόγο
κι αν δεν κάτσεις ποτέ να ακούσεις τους ψιθύρους μου από το τηλέφωνο
κι αν δε βρω ποτέ λίγο χώρο στη ζωή σου

νιώθω ευτυχισμένη

θα γίνομαι κάθε μέρα ο ανθρωπος που θα άξιζε να βρίσκεται κοντά σου, έστω και στην εξώπορτα της καρδιάς σου...να την κρατάω κλειστή...για να μην αφήνω τη ζεστασιά της να χαθεί...


και η μεγαλύτερη αλήθεια; Υπάρχει ένα τραγούδι που έχει τη μορφή σου...τις άχνες της φωνής σου...τη μελαγχολία των κινήσεών σου...και τιποτα πιο όμορφο δεν υπάρχει από εσένα...τραγουδιέσαι! Σε μουρμουρίζω το βράδυ την ώρα που κλείνω το φως...



nothing compares to you...(η ακριβή εκτέλεση-Jimmy Scott)

Ίχνος

Ίχνος να μη μείνει από' σένα!
Αυτό ακριβώς θέλω!Να μη μείνει τίποτα. Καμιά αίσθηση να μη δικαιολογείται όταν σε θυμάται. Σα να μην υπήρξες ποτέ! Δε θέλω να ξέρω και δε με αφορά κιόλας. Δικό σου το θέμα, δική σου και η ζωή. Και αν με αφήνεις στην απέξω και πάλι, επιλογή και πρόβλημα, δικά σου. Δε θα ασχοληθώ ούτε για μια νύχτα. Τίποτα δε θα ξοδέψω για' σένα πια. Τέλος!
Εγώ κι εγώ πια! Για να μη χάνω ποτέ τη χαρά του νά' σαι ζευγάρι και τη λύπη του να σου λείπει το άλλο σου μισό.

μίζερο φως

...στο δωμάτιο...
ένα άψυχο σώμα

μ' ένα μαχαίρι στο δέρμα

πάνω στο δέρμα
μόνο με αίμα...


παρά ένα ψέμα

τίποτε άλλο
δεν είναι η αγάπη
παρά ένα ψέμα...


το μαχαίρι του πάνω στο στήθος του

μάτια κενά

άθλιο τέρμα




ένας τρελός....

τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα








μόνο με αίμα

τίποτε άλλο


ένα ψέμα
ένα ψέμα
ένα ψέμα


θα έρθει μια μέρα η άνοιξη και για' μένα
μετά τον απέρνατο χειμώνα που αρρωσταίνει την ψυχή μου
και το φως θα πάψει νά' ναι μίζερο
και οι πνιγμένες φωνές δε θα φτάνουν στ' αυτιά μου
το κόκκινο χρώμα θα υπάρχει μόνο στα απέραντα στρωμένα με παπαρούνες λιβάδια
το κορμί μου θα ξέρει να ζήσει
να σταθεί
τα μάτια θα πετάνε σπίθες αγάπης
ζωής

πάψε

δε γουστάρω παρουσίες
απουσίες ζητάει η ψυχή μου μονάχα
δεν αντέχει φωνές
και φασαρίες
και θλίψη
να φύγεις μ' ακούς
εσύ και η εικόνα σου
εσύ και το άγγιγμά σου
εσύ και η μυρωδιά σου
εσύ και η γεύση σου
εσύ και η φωνή σου
ΦΥΓΕ
εσυ!


θέλω να ζήσω το θάνατο μου κι εσύ να μη με βλέπεις

ο κόσμος μπορεί να αλλάξει...

χμ....νομίζω τα έχω λίγο μεγεθυμένα στο μυαλό μου αλλά θα προσπαθήσω να στα πω συνοπτικά!
Σήμερα, σε μια μέρα που ξεκίνησε με πολύ άγχος για την τύχη της Δ. και σε μια μέρα που ξύπνησα ξέροντας πως πρέπει αυστηρά να αγαπήσω τον Wes Montgomery τελικά κατάλαβα πόσο πολύτιμη είναι για τον άνθρωπο η ελευθερία του. Από τους δαίμονές του, από την όποια καταπίεση, από τους φόβους του, από τα άγχη του, από όλα...
Έγινε γενική συνέλευση σήμερα στη σχολή και από την αρχή ήταν πολλοί οι φοιτητές που ήταν παρόντες. Δε σου κρλυβω την αγωνία μου. Υπήρχε έντονη υποστήριξη διαδικτυακά στο ανεξάρτητο πλαίσιο για ανοιχτή σχολή όλες τις τελευταίες μέρες και πραγματικά απευχόμουν να το στηρίξει ο κόσμος και στη συνέλευση. Όχι γιατί δεν κατανοώ την ανάγκη όλων για ανοιχτή σχολή και για βελτίωση του επιπέδου σπουδών και για όλα αυτά που ανιδιωτελώς-και το πιστεύω-στήριζαν τα παιδιά. Αλλά γιατί, αν δεν το βλέπεις ζούμε στιγμές μεγάλων ζυμώσεων! Αλλαγών! Ζούμε μία περίοδο αγώνων. Και αν κάποιοι από εμάς-και με βάζω κι εμένα μέσα- κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου τώρα έστω και τόσο αργά οφείλαμε να ξυπνήσουμε! Να δούμε πως αν δεν προσπαθήσουμε ο κόσμος δεν αλλάζει! Καταποντίζεται καθημερινά! Αν ο κάθε ένας από εμάς δεν φροντίσει να βελτιώσει το κομμάτι που του αναλογεί τότε ποτέ το σύνολο που αποτελούμε δε θα γίνει καλύτερο.
Η σημερινή μαζική παρουσία των φοιτητών και η τόσο δυναμική παρουσία τους στους συλλογικούς αγώνες εμένα με συγκίνησε! Γιατί,ναι δε διαφωνώ, σίγουρα το φοιτητικό κίνημα έχει υποπέσει σε λάθη και έχει φανεί αδύναμο. Αλλά όπως και νά΄χει δεν πεθαίνει! Δε σταματά να πολεμά, δε σταματά να προσπαθεί! Και ας σου φανεί ρομαντικό, τα ρίσκα είναι για τους τολμηρούς και τα λάθη επίσης! Και στο δηλώνω, πως δε θα είμαι ένα από τα αδιάφορα μέλη της κοινωνίας του αύριο, που παρασιτούν και υποτάσσονται! Όχι αρνούμαι. Έχω υπάρξει αδιάφορη αλλά δε μου πάει! Γι΄αυτό και η τόσο έντονη συγκίνηση σήμερα, γι΄αυτό και το τόσο έντονο αγωνιστικό πνεύμα. Ο κόσμος μας ανήκει! Έμεις τον φτιάχνουμε και τον καταστρέφουμε! Εμείς μπορούμε και να τον ξανακάνουμε κατάλληλο για να ζήσουμε! Οφείλουμε να είμαστε ζωντανοί και να διεκδικούμε το αύριο που μας ανήκει! Η σχολή έκλεισε με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου και αρχίζει νέος κύκλος κινητοποιήσεων, νέος αγώνας, νέα ζωή! Και οι φοιτητές, οι συμφοιτητές μου ήταν εκεί για να στηρίξουν το φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, για να διεκδικήσουν και για να αποδείξουν σε όλους αυτούς που το αρνούνται πως οι νέοι άνθρωποι έχουν και μυαλό και όραμα! Και όλοι μαζί μπορούν!
Και δηλώνω επίσης και ευτυχής που βρέθηκα ανάμεσά τους σήμερα!
Που άκουσα ένα παιδί για πρώτη φορά να μιλάει και να αναφέρεται στους αγώνες των νέων χαμογελώντας και να τα κάνει απτά αυτά που τον βασάνιζαν για να τα νιώσουμε όλοι, που ο Κώστας μίλησε με το χειμαρρώδη τρόπο του πάλι και μας συνεπήρε, που όλοι στο τέλος φώναζαν συνθήματα, που κάτσαμε όλοι από την αρχή ως το τέλος της Γ.Σ. και κυρίως που είμαστε ΟΛΟΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ! και θα αγωνιστούμε!
Και ναι, αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως όταν απειλούνται οι ελευθερίες του καθενός μας ξεχωριστά τότε το μυαλό και η ψυχή μας συνεργάζονται για να τις ανακτήσουμε!
κι αν σήμερα ο λόγος μου σου μοιάζει ξύλινος, σκληρός, ή όπως αλλιώς , ε, παιδί είμαι κι εγώ και έχω αποφασίσει να πολεμήσω για έναν καλύτερο κόσμο! Κι αν καμιά φορά πέσουμε σε λάθος, έχεις την ωριμότητα να μας το δείξεις με κάθε καλή πρόθεση και να μας βοηθήσεις να σηκωθούμε ξανά! Γιατί κι εσύ θες να γίνουν όλα πιο όμορφα, και το ξέρουμε καλά!

Δε θα ξαναξεχάσουμε ποτέ! Στο λόγο μου!

Ας είναι...

και τελικά πόσο δυνατά είναι αυτά που νιώθεις και αληθινά, αν δεν μπορείς να τα ξεπαστρέψεις σε μια στιγμή για να αφήσεις στον άλλον τον αέρα που χρειάζεται για να αναπνεύσει, και το χώρο για να ζήσει όπως ο ίδιος θέλει... Μη μου λες πως δεν ξέρω, πως δεν καταλαβαίνω, πως πρέπει να διαβάσω μελέτες για να μου το αποδείξουν... Κι αν ο πιο φτηνός και ανούσιος άνθρωπος είμαι εσένα δε σε αφορά. Κι εγώ, που επίσης δε με αφορά, τα παράτησα όλα. Μπροστά στη δική σου ελευθερία. Και γάμησέ με στην τελική..
Την ψυχή μου απαξιώνεις... Ας είναι!
Θα τη βρω την άκρη...

καλά νά'μαστε

Μου λείπεις! Να στο κρύψω; Δε γίνεται και το ξέρεις!
Δεν κάνω για'σένα! Κι εσύ για'μένα;Ούτε κι εσύ κάνεις!Αυτό έδειξαν όλα.
Διαφέρω στο ότι εγώ ξέρω γιατί χάθηκες! Απλά εσύ αυτή τη φορά δεν ξέρεις!
δε νιώθεις!
δεν καταλαβαίνεις!
Απλά ένας άντρας οφείλει να βουτάει στην αλήθεια!
Ας είναι!
Δε σου κρατάω τίποτα! Ίσως μια ζεστή αγκαλιά κι ένα φιλί!
Να προσέχεις...

βροχή...λουλούδια

ειπα να ξεφυγω από το κλίμα των ημερών...σου αφήνω για σήμερα μια παλιά γλυκιά μάλλον εικόνα...
μετά από μία τόσο όμορφη μέρα, απλά επέστρεψα στα καθημερινά μου...

Με τα χέρια ανοιγμένα
μάζεψα βροχή
με το δάκρυ τ’ ουρανού
να πλυθεί η ψυχή

η αγάπη να ανθίσει
σε βρεγμένα χώματα
στη ζωή μου να αφήσει
τα δικά της χρώματα

γιατί τ’ άδολα εδάφη
βγάζουνε λουλούδια
κι οι καρδιές που αγαπήσαν
όμορφα τραγούδια

στα δικά σου στεγανά
τ’ όνειρο να ζήσει
κι όταν η βροχή περάσει
πίσω να γυρίσει

να μου πει ποιο μονοπάτι
θα με πάει κοντά σου
τη ζωή μου να αρχίσω
μεσ’ στην αγκαλιά σου

γιατί τ’ άδολα εδάφη
βγάζουνε λουλούδια
κι οι καρδιές που αγαπήσαν
όμορφα τραγούδια

δε θα αλλάξω...δε με αφορά κάτι τέτοιο

παλιάτσος

Ντύθηκα αταίριαστα μπαλώματα
για να σε κάνω να γελάς βρήκα γκριμάτσες
βάφτηκα με τα πιο όμορφα χρώματα
και μια ιστορία θα σου πω με νότες φάλτσες

Για μια ζωή που κυνηγάς κι ας μη σ’αρέσει
Για ένα όνειρο που μόνο σ’ απειλεί
Για μια αυλαία που απότομα θα πέσει
Προτού προλάβει μια αγάπη ν’ ανεβεί

Παλιάτσος με θλιμμένη όψη
γκρίζα αστεία και αλλόκοτη μορφή
ψέμα μακριά σου ξέρω πως δε θα προκόψει
μα εγώ το ψέμα σου θα κάνω προσευχή

Για μια ζωή που κυνηγάς κι ας μη σ’αρέσει
Για ένα όνειρο που μόνο σ’ απειλεί
Για μια αυλαία που απότομα θα πέσει
Προτού προλάβει μια αγάπη ν’ ανεβεί


συγχώρεσέ με που απόψε πατάω το λόγο μου και σου αφήνω δικά μου λόγια.έπρεπε...
και το αφιερώνω σε εσένα..που όπως με ξεκλείδωσες μετά από τόσο καιρό, έτσι με ξαναέκλεισες με το λουκέτο και πέταξες τα κλειδιά...
κι αυτή τη φορά οριστικά...

εσείς...εμείς

φοβάμαι
κλείνω τα μάτια κι ο ύπνος δεν έρχεται
κι όταν έρθει βλέπω φίλους μου, συμφοιτητές μου, πεσμένους στο δρόμο με αίμα στα πρόσωπά τους και με μαυροφορεμένους ανθρώπους να τους χτυπούν
το νου σας στα παιδιά επιτέλους
το νου σας στο αύριο
αγανακτήσαμε
όλοι
αφού δε μπορείτε να χαθείτε τουλάχιστον μην κάνετε χειρότερο κακό στις ζωές μας
κι εμείς... επιτέλους, το άυριο εμείς το φτιάχνουμε!Ας ξυπνήσουμε!

κομμάτια ελευθερίας

βαρέθηκα να ακούω για θανάτους
έναν έναν θα μας σκοτώσουν όλους
να μη μείνει ούτε μια στάλα ελεύθερης ψυχής, λες κι όσοι ζουν έτσι θα τους κοστίσουν περισσότερο και πρέπει να τον ξεπαστρέψουν γρήγορα... ένα κομμάτι της ψυχής μου χτες βράδυ δεσμεύτηκε...πήγε να βρει τον Αλέξη στο δρόμο του φεγγαριού! και μου μήνυσε πως ο μικρός χαμογελάει σε όλους μας! Κι ένα ακόμα κομμάτι μου το σκοτώσανε. Κι ένα ελεύθερο οχυρό έπεσε στα χέρια των εχθρών! Αλλά θα πολεμήσω. Δε θα περάσει έτσι αυτό!Κι ας χρειαστεί να χαθώ κι ολόκληρη στη μάχη...

γαλάζια μάτια

4παρά 20. Κατεβαίνω Σύνταγμα. Λέω θα πάω στο ωδείο με τα πόδια. Η μουσική στη διαπασών και σκέψη καμιά. Βλέπω από μακριά μια γυναίκα. Σταματάει κάθε περαστικό και την προσπερνούν όλοι. Πλησιάζω και χωρίς να σκεφτώ τίποτα βγάζω τ’ ακουστικά. Μου λέει «50 λεπτά». Ξαναβάζω τ’ ακουστικά και κάνω 10 βήματα. Δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση. Μπορεί να έκανα και κύκλο. Θυμάμαι μόνο να τα μετράω και νά’ χω μπροστά μου τα μάτια της. Πελώρια. Και γαλάζια. Τα πιο γαλάζια που έχεις δει. Δεν ξέρω πόσους ανθρώπους έχω κοιτάξει στα μάτια. Δε θυμάμαι κι εσένα αν σε έχω κοιτάξει. Όμως το βλέμμα της πονούσε. Δε γινόταν να μην το προσέξεις. Στο 11ο σταματάω και ψάχνω να τη βρω. Της φωνάζω: «Κοπελιά!». Με κοιτάζει. «Α,ρε κοπελιά», και παίρνουμε κι οι δύο βαθιά ανάσα. Κλείνει τα κέρματα στη χούφτα της και φεύγει. Δεν ξέρω ποια από τις δύο μας βάραινε περισσότερο αυτή η ανάσα. Ξέρω μονάχα πως τα επόμενα 10 βήματα ήταν μόνο μπροστά.

happy planet

Λίγα θα σου πω. Σήμερα το πρωί γράφτηκε το δεύτερό μας τραγούδι. Η μουσική του Billάκου μου εξαιρετική(μεγάλος κιθαρίστας θα γίνει λίαν συντόμως)όπως κάθε φορά. Και άκου, τραγούδησα τις λέξεις μου και είμαι ευτυχισμένη. Το βασικότερο: ξαναγράφω μετά από τόσο καιρό(η ευθύνη στο γούρι μου)και η ζωή μου κάποιες φορές είναι όμορφη, κι εγώ είμαι ένα απίστευτο happy planet-κόριτσο και όλα έχουν την πιο όμορφη απόχρωση μωβ που μπορείς να φανταστείς. Μια μέρα που θα γίνει ηχογράφηση της προκοπής και με μια καλύτερη φωνή θα σου βάλω να ακούσεις. Φιλιά προς το παρόν

και η χαρά μου για καληνύχτα σου

α!Στείλε όλη σου την αγάπη σε δυό μελαγχολικά μάτια.Περνάνε δύσκολα!

Along with her guitar

Η αγαπημένη-ναι κι αυτή αγαπημένη- μου Joan, αγκαλιά με την κιθαρίτσα της μου έκανε παρέα όλο το απόγευμα...



diamonds and rust..


ήθελα να σου αφήσω κι άλλα, αλλά θα τα ψάξεις μόνος σου, το ξέρω...
καλό σου βράδυ!

ποιο τραγούδι...

πόσο προσπάθησα τα λόγια για να βρω...

όλα λάθος
και πώς να στο πω...

[ ]

Απόψε δε με νοιάζει τίποτα

και κανένας

ούτε κι εσύ

ούτε και κανένας

ούτε κι εγώ

μάλλον μου άφησες κενό για να αναπνέω

να ζω

μόνο που ξέχασες πως ζωη εκ του μηδενός δεν υπάρχει

ας χαθείς...

να χαθείς

(μη φρικάρεις από την εικόνα στο videaki. από πότε ο έρωτας είναι ταμπού;
καλημέρες!)

το νου σου, ε;

Η αγαπημένη μου Κατερίνα Γώγου έβλεπε όλα αυτά που η ρουτίνα δε μας αφήνει να καταλάβουμε. Τα ανεχόμαστε απλά, ή μάλλον τα δεχόμαστε χωρίς καν να τα προσέχουμε.

from dido with love...

Μου άρεσε απίστευτα αυτό το κομμάτι.Όπως και όλη η τελευταία της δουλειά..

It comes and it goes

Some days I wanna, and some days I don't. Sometimes I can feel it and suddenly its gone... Some days I can tell you the truth and some days I just don't. Only a change of mood sun goes down some one says something to quick or to soon, a touch not made one made to late army's of words can not hope to contain...

Then it comes and it goes.

And I have no control.

Some days I can think clear and some days I wont. Sometimes I can feel it and suddenly its gone... Some days I am strong and some days my skins broken and thin. That's when it feels and it takes what it needs and it leaves before I get to know, its only a step away moments that army's of words can not hope to contain...

Then it comes and it goes.

And I cant make it home.

And theres nothing at home.

And it breaks me when it goes.

Some days I wanna, and some days I don't. Sometimes I can feel it and suddenly its gone... Some days I can tell you the truth and some days I just don't. Only a change of mood dream comes out some one tells something to quick or to soon, a move not made one made to late army's of words can not hope to contain...

Then it comes and it goes.

And I seem to hope

And theres nothing at home.

And it breaks me when it goes.

1ο επισκεπτήριο...

Ταξίδι αυθημερόν στη Λαμία... Το αδερφάκι μου ντύθηκε στα χακί κι εμείς στο πρώτο του επισκεπτήριο παρόντες... Ξέρω, το έβλεπα πως δεν ήταν εκνευρισμένος, όχι, σίγουρα δεν ήταν αυτό. Νοσταλγικός, νομίζω ήταν ίσως και λίγο μελαγχολικός... Μου λείπει... Από τότε που μας θυμάμαι να μη μαλώνουμε λείπει. Μία στην Πάτρα, μία στη Ζυρίχη, τώρα στο στρατό... Μετά ποιος ξέρει που θα βρίσκεται. Κάνει υπομονή, όπως τα περισσότερα παιδιά, αυτό ξέρω εγώ, αυτό είδα. Και τι χαμόγελα είχαν τα πρόσωπά τους... Φεγγάρια! Του αφιερώνω το κομμάτι που ακολουθεί, και κάτι στιχάκια που παλεύω αυτές τις μέρες. Και σε όλους όσους με την ίδια νοσταλγία κοιτάνε τη ζωή τους, και κυρίως τις αναμνήσεις που τόσο θα ήθελαν να έχουν, μα στερούνται...

Για συντροφιά σου

Γεννήθηκα κι ανάθρεψα τα όνειρα των άλλων
Που νόμισαν πολλά χαρτιά πως φέρνουν ευτυχία
Γι’ αυτό και λοξοδρόμησα απ’ τον κόσμο των μεγάλων
Που τίποτα ανθρώπινο εκεί δεν έχει αξία

Σ’ άσπρο χαρτί σχεδίασα μονάχος τα όνειρά μου
Τα πότισα με την ψυχή,τά’ ντυσα μελωδία
Τ’ αγάπησα και ήτανε σαν δυό παιδιά δικά μου
Και τ’ άφησα και τράβηξαν αυτόνομη πορεία

Αγάπη τό’ να βάφτισα απλά για να θελήσει
Στο άθλιο το είναι τους την αλλαγή να φέρει
Και τ’ άλλο μου το φώναζα ελπίδα για να ζήσει
Μια και στο μάταιο κόσμο τους στερνή λεν πως πεθαίνει

Για τη Γιωργίτσα μου.. Δεν είχα τίποτα πιο δικό μου να σου χαρίσω

φτωχά τα λόγια μα με πολλή αγάπη!

να θυμάσαι μονάχα να γελάς...
σου αφήνω μαζί ένα τραγούδι να σε προσέχει κι ένα τραγουδι να με θυμάσαι...
διαλεγεις εσυ!

καινούριο παρκέ...

Ό,τι και νά' ναι ποθώ

και καλώς νά' ρθει το κακό που είναι από' σένα

Θα γίνει υπέρτατο αγαθό

στα πόδια σου αν θα σωριαστώ τ' αγαπημένα...

πιστεύοντας κάθε λέξη και νιώθοντας κάθε πληγή...σαν κι αυτές που έκανε η γόβα στο καινούριο παρκέ...κι εγώ να ζητώ εσένα μόνο...

p.s. ας μου πει καποιος πώς ποσταρω videa-κια γιατι για καποιο σκοτεινο λογο το συμπαν μου το απαγορεύει...

Η τέχνη της αγάπης

"Δέν αγαπάμε αρκετά τους ανθρώπους , όταν δεν αγαπάμε την αθλιότητα , την ταπείνωση και τη δυστυχία τους..."

Έτσι τα είπε η αγαπημένη μου Marguerite Yourcenar...

"Η αγάπη δεν είναι πρόβλημα αντικειμένου, αλλά πρόβλημα ψυχικής ικανότητας..."

τάδε έφη Έριχ Φρομ στην Τέχνη της αγάπης και έχοντας επηρεαστεί πολύ στα παραθέτω κι αυτά.

Ψάχνω να δω με τα μάτια μου τα λάθη των ανθρώπων όταν πάνε ν' αγαπήσουν. Δεν ξέρω αν θα τα βρω, το πιθανότερο είναι όχι, αλλά όπως και νά' χει θα ξέρω πως θα έχω προσπαθήσει.

Καφέ και συνεχίζω...

Στιγμές

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δικαίωμα. Κανένα!
Ούτε στη ζωή, ούτε στο γέλιο, ούτε στην αγάπη, ούτε στη συντροφιά...
Μα αν με ρωτάς καμιά φορά νιώθω πως είναι εκλεκτή κατηγορία. Ίσως είναι οι μόνοι που έχουν ένα δικαίωμα -και ίσως κανείς άλλος όσο εκείνοι δεν το έχει αποκτήσει- συνειδητά.
Μην παραξενευτείς! Θα το ονομάσω δικαίωμα στη μοναξιά. Δεν ξέρω αν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν τέτοιο πραγματικά. Ίσως τότε να του είχα κλέψει το μυστικό και να είχα καταφέρει να νικήσω τις ψεύτικες ελπίδες για φρέσκο αέρα.
Με τα μάτια ορθάνοιχτα κάνω ατέλειωτες διαδρομές διαλέγοντας μουσική του δρόμου και μυρωδιές αδιάφορες για να μη με αποσπούν. Παρατηρώ κάθε έναν άνθρωπο προσεκτικά, λες και θέλω να αποκτήσω κι εγώ τη λεγόμενη φωτογραφική μνήμη και κάνω εξάσκηση. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά υπάρχουν κάποια πρόσωπα που μοιάζουν ευτυχισμένα συμβιβασμένα. Όχι στα πλαίσια της άγνοιας ή της ροπής στο εύκολο. Μα στα πλαίσια μιας σε βάθος γνώσης των επιλογών τους. Των όχι ιδιαίτερα εύκολων έχω να συμπληρώσω. Μαγεύομαι όταν τους βλέπω. Τόσο δίπλα μου μα τόσο απλησίαστοι ταυτόχρονα. Τα χείλια τους, ασάλευτα, λες και τιθάσευσαν κάθε επιθυμία τους. Κάθε μοιραία πρόκληση. Τα μάτια τους να μαρτυρούν απόλυτη συγκέντρωση σε κάτι πέρα από την εικόνα που μοιάζει σα να βρίσκεται μπροστά και στους δυό σας μα εσύ δε μπορείς να το δεις. Οι εκφράσεις στο πρόσωπό τους συγκαταβατικές, λες και συμπονούν κάθε σου αδυναμία με τα μάγουλα πάντα ανασηκωμένα μαρτυρώντας μία παράξενη ειρωνία σε αυτό που ταυτόχρονα τους θυμίζει την ανθρώπινη φύση τους.
Κι όμως αφήνουν τα πάντα να τους αγγίζουν και επιλέγουν οι ίδιοι να τα προσπερνούν και να επιστρέφουν στην τόσο ακριβή μοναξιά τους. Μέσα σε μία τόση δα στιγμή. Κι εκεί που έχεις στρέψει όλη την προσοχή σου στο μεγάλο μυστικό τους χάνονται από τα μάτια σου και χαμογελάς στον εαυτό σου πως εκείνοι δεν έχουν τίποτα να μοιραστούν.
Τι αφελής! Δε μοιράζονται γιατί δε χρειάζονται να πάρουν. Δεν τους αφορά. Μήπως θαρρείς πως εσύ που ζητάς να μοιραστείς δεν έχεις ως κίνητρο τις δικές σου ανάγκες και την επιθυμία για αίσθηση πληρότητας;
Μην αυταπατάσαι! Δε σου λείπει το μεγάλο μυστικό ή η αίσθηση πληρότητας από τους γύρω σου ή η ανάγκη για απομόνωση, μοναξιά, μοναχικότητα ή ό,τι άλλο!
Σου λείπει η πληρότητα μέσα από εσένα. Κι αν θά’ πρεπε όλοι για κάτι να πολεμάμε είναι αυτό. Κι αν κάποιο δικαίωμα θεωρούνταν ακριβό θά’ ταν αυτό και θά’ πρεπε όλοι μας να είμαστε πάμπλουτοι.
Κι αυτή η πληρότητα αλλιώς ονομάζεται ομορφιά της κάθε στιγμής που περνά.
Και ξέρεις, ομορφιά υπάρχει παντού. Απλά έχουν σκουριάσει τα αισθητήρια!

υπόγεια

Μια γυναίκα με ρυτίδες στο σώμα της. Καθισμένη πάνω στο sac voyage της με τα μαλλιά τεντωμένη κοτσίδα και το εισιτήριο στα χέρια της τσαλακωμένο. Το μέτωπό της βουτηγμένο στα χέρια της και κανείς δε σηκώθηκε ποτέ για να την ξεκουράσει. Και μια βέρα στην ψυχή της τατουάζ για μια αγάπη που δεν πρόλαβε να ερωτευτεί.

ώρες-ώρες επιλέγω να μετράω στιγμές υπόγεια... Εκεί βλέπω ανθρώπους να νιώθουν

και να γύριζες να δεις...

Πέρασαν τόσες ώρες στους δρόμους... εγώ και μια σκιά.

"...και να γύριζες να δεις τι θά'χε γίνει,
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη..."
Πριν λίγες μέρες, στην "πολίτικη κουζίνα", θυμάσαι;

"Μην κοιτάξεις πίσω. Όταν είσαι στο σταθμό και φεύγοντας κοιτάξεις πίσω, είναι σα να δίνεις μια υπόσχεση..."-Να ξαναγυρίσεις, λέω εγώ.
και νά' ξερα τι από όλα ήταν.. Τόση ώρα κρυφοκοίταζα κι ούτε ένα βλέμμα.
Δε θα έχεις όνομα πια. Κι εγώ δε θά' χω λόγια. Και πότε είχα τελευταία φορά, θα μου πεις. Μνήμη ασθενής!

Σου έχω πει ποιο είναι το αγαπημένο μου μέρος; Ναι, δίπλα στο άγαλμα της Μελίνας. Πόσες ώρες! Πόσες γουλιές! Θύμισέ μου γιατί δεν καπνίζω; Το χρειαζόμουν...
Τι είναι λάθος και τι σωστό, στ'αλήθεια δε με αφορά. Κι αυτό που λένε θεά τύχη, υπάρχει και καμιά φορά ξεχνάει και δε θυμάμαι να με έχει θυμηθεί και να πάει να...στην τελική!

"Από μακριά πως αγαπιόμαστε το ξέρω..."
Στο repeat ο "Ανθρώπων 'Εργα"- ίσως από τους αγαπημένους μου και η μπαταρία να τελειώνει και να μετράω στιγμές. Δε μου φτάνουν ρε γαμώτο! Πάντα λίγες. Πάντα αδικαιολόγητα λίγες και μνήμη καμιά και πάντα θά' θελα κάτι παραπάνω! Απληστία; Ούτε κι αυτό μ' αφορά. Η ανθρώπινη φύση το επιβάλλει και διεκδικώ τον τίτλο του ανθρώπου, ναι, του πιο αδύναμου, με κάθε τιμή!
Να μου γελάς! Κι από μακριά...

Να σε βλέπω να γελάς... Να σε νιώθω να γελάς...

desperate

Γιατί πρέπει τόσο συχνά να νιώθω έτσι; Γιατί να πρέπει να αφήσω όλα μου τα όνειρα πίσω;

Γιατί να πρέπει να συμβιβάζομαι με αυτά που θα ήθελαν για ' μένα αυτοί που δεν είναι εγώ;

Δεν ξέρω. Έχω κουραστεί!

Έχω με τόση ευλάβεια χρησιμοποιήσει τα λόγια της alanis σε κάθε νέα αρχή...

reborn and shivering....

day one... start over again!

ψέμα

δεν έχω κάνει ούτε ένα βήμα! Λες και με έχουν δέσει.

Θα τα λύσω τα δεσμά, να ξέρεις.

Απόψε ούτε εικόνες ούτε χρώματα...

κανονικά

κανονικά και λογικά... όλα θα ήταν αλλιώς και σήμερα δε θα με ένοιαζε...δε θα έπρεπε...
κανονικά κι ανήσυχα γι' αυτούς που φεύγουν ήσυχα...
και γι'αυτούς που δε φεύγουν; και με αυτούς που δε φεύγουν;
Μη ζητάς συμπόνια... Μη δείχνεις συμπόνια!Σου λέω δε με αφορά!


Αφού βρέχει και χιονίζει έξω
έλα να σε παίξω
για να κάνει ένας δεσμός ανταύγεια
φέρτε του σκοτάδια
Κι αν σου πω πως σαν αγάπη μοιάζεις
πες μου πού με βάζεις
μόνο μ’ αίσθηση κενού
καινούργια γράφονται τραγούδια
κανονικά

Κανονικά, τυραννικά
γι’ αυτούς που καίνε τη ζωή μοναδικά
κανονικά κι ανήσυχα
γι’ αυτούς που φεύγουν ήσυχα
και λογικά

Αφού βρέχει και χιονίζει χρόνια
δείξε μου συμπόνια
κι ο λυγμός της ομορφιάς στα βάθη
κοίτα τι θα πάθει
προκειμένου να ‘χεις τέτοια λάμψη
πες το κι ας σε κάψει
πώς χαράζουνε στη φλέβα τύχη
κάτι τέτοιοι στίχοι
καμία φορά


Στιχοι:Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσικη:Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνεια:Δήμητρα Γαλάνη

Δε σου αφηνω εικόνα ή μονοπάτι σήμερα... Δε βλέπω τίποτα γύρω κι όλοι οι δρόμοι μου κλειστοί...φταιει η δική μου βροχή

Αχ...τα μάτια σου

Μπορεί ο πιο μεγάλος φόβος μου να είναι να σε κοιτάω στα μάτια... Καμιά φορά, του ξεφεύγω και τα διαβάζω προσεχτικά... κι αν τίποτα από όσα θέλεις δε μπορώ να αλλάξω...να φανείς μεγάλος!

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ' ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου,
για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου.

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που 'σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες μεταξένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.


Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

και στον τίτλο μου για σήμερα μία από τις αγαπημένες μου στιγμές της εκπομπής...

Πίσω απ'το φως της μουσικής...

Για τις φορές που δεν έχουμε λόγο... Και για εκείνες που νομίζουμε/νε πως δεν έχουμε...
κι αν καποιος μπορεί να αποκωδικοποιήσει και να ερμηνεύσει τον πόθο του κάπως έτσι τότε... τον ζηλεύω!


Πίσω απ' το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο ταγκό
Και μήτε στ' όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ' ένα σκοπό χερουβικό

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετό


Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος

φόβοι & λόγοι!

πάντα σκοτάδι

φοβάμαι σου λέω

πού είσαι; και πότε έρχεσαι; και πόση σιωπή να αντέξω;

πότε θα φτάσεις στο μηδέν;

για' μένα ίσως ποτέ...

μάλλον ποτέ...

Φόβοι ή λόγοι;

Το "λάθος" είναι ένα επίθετο που μπορεί τόσο εύκολα να τυλίξει τις λέξεις άνθρωπος, στιγμή, περίοδος, τόπος, και να σε κάνει να νιώσεις αδύναμος μπροστά στη δυνατότητα του να αλλάξει τα χνάρια σου στους αιώνες...

Ναι, το δοκίμασα! Δεν ωφελεί!

και άκου και μία απίστευτη φράση:ξελογιάστρα μου..προσφώνηση το λένε; Έτσι θα το λένε..
την απομονώνω και στην αφήνω.
Υπογραμμισμένη και χιλιοσημειωμένη ανάμεσα σε εξισώσεις διθύρων, μεθόδους κόμβων και άλλα τέτοια ανυπόγραφα.
το κομμάτι λέγεται:Γράμμα χωρίς αποστολέα. Μ'αρέσει...

κι όσα πει να έρθουν... ας έρθουν
κι όσα ξεχαστούν και πάρουν λάθος μονοπάτι... δε βαριέσαι

καμιά φορά ο πιο μεγάλος έρωτας είναι το να περιμένεις! Κι όσες φορές σου πω το αντίθετο, κάνε τα στραβά μάτια και κράτα αυτό.
και μια συγγνώμη.
θα πω πολλές
τις συνηθίζω
φόβοι ή λόγοι;

ίσως και η σημερινή ρακή..

Αφορμή

"how can i be lost, if i've got nowhere to go?..."

καινούρια αφορμή! Για σκέψη, για μελαγχολία, για αναζήτηση,...

Πριν κανά δυο μέρες έγραψα τις πρώτες λέξεις..."Nothing compares to you..."

Συνέχισα με λίγα λόγια "μετρημένα" για τα νιώθω.

Χτες έδωσα το παρόν για να μην πάρω απουσία.

Σήμερα, νιώθω χαμένη! Αλλά από τι; Και από ποιον;

Πρέπει να κόψω αυτή την ταύτιση με τους στίχους!

κι εσύ δε βοηθάς

ο τίτλος έχει μια φθινοπωρινή ανάγκη... Για' σένα..

Επίγευση...

Δεν την αντέχω όλη αυτή την κυκλοθυμία. Έτσι λέγεται; Αυτό που τη μία είσαι χαρούμενος και ξαφνικά όλα γίνονται τόσο κουραστικά και το μόνο που θέλεις είναι να αποκοιμηθείς και να μη νιώθεις τίποτα; Σχεδόν με φθείρει... Υπάρχει καμιά λύση; Ένα φάρμακο, τέλος πάντων, κάτι να με κάνει απαθή εκείνη την ώρα και να μη νιώθω τίποτα...
Όχι που θα υπήρχε. Για τα πιο σοβαρά πράγματα δε βρίσκουν μια αναθεματισμένη λύση. Ενίσταμαι σου λέω!
Κι αυτές οι ορμόνες κάθε τόσο. Σκέτη ταλαιπωρία!

Ας τα αφήσουμε αυτά! Έχω σήμερα να σου πω για την καινούρια μου δημιουργία! Ναι, είμαι πολύ περήφανη! Θά ' χουν περάσει 3 χρόνια από εκείνη την απογευματινή σοκολάτα στο μαγαζάκι στην πλατεία...Ποια πλατεία ήταν; ναι,απεναντι από το Ιαμβικό ωδείο. Βύρωνας είναι; Βύρωνας θά ' ναι. Λεπτομέρεια... Σοκολάτα από το Μεξικό το έλεγαν; Ασθενής μνήμη!Γέρασα, τό ' χω αποφασίσει. Όπως και νά ' χει σήμερα το πρωί αυτή η από το Μεξικό ίσως σοκολάτα του ίσως Βύρωνα στο φλιτζάνι μου, με ένα ξυλαράκι κανέλας για τις ανάγκες της όσφρησης, με επίγευση κανέλας και σοκολάτας και μπισκότα ανάλογης γεύσης... Και αχ... Αν ο έρωτας ήταν συνταγή για σοκολάτα θά ' ταν το φόρτε μου...

Κερνάω σοκολάτα και μπισκότα κανέλας στο μπαλκόνι μου και το μαγαζί διαθέτει και κουβέρτες για να διευκολυνθεί η συζήτηση.
Για λεπτομέρειες contact us... ξέρεις!
καλημέρες

και φιλί;)
για επίγευση!

black...no purple for me

Νιώθω
κι όλα τα λάθη μου δικά μου
κι αν δεν κατάλαβες για' σένα
κι αν δε μπορείς άσ'το
και μακριά σου δε μπορώ
και λείπεις

και είμαι εδώ
και θά' μαι
για όσο χρειαστεί

Και σημερα στο repeat "Κανονικά" της Δήμητρας. Και να χαθούνε όλα και όλοι

Paint it purple please...

Η σημερινή μέρα δε ζητάει πολλά... Μονάχα ένα φιλί και μια αγκαλιά

Μπορείς;


Για σήμερα...ένας damien...για να... άσ'το!απλά ένας damien

Casablanca

"play it Sam..."

δεν παραπονιέμαι... Η βάρδια 12-2 μου χάρισε όση μελαγχολία χρειαζόμουν για να ξεπεράσω την απάθεια της ημέρας...

Και τι υπέροχη σκιά που έχει... Δακρύζει και φοβάσαι πως θα σπάσει η πορσελάνη της ακριβότερης κούκλας. Κι όταν την αγκαλιάζει ο Μπόγκαρτ... Έχεις δει πιο αληθινή αγκαλιά; Πιο...-αυτές οι καταρραμένες λέξεις - άμεση! Δεν ξέρω αν το πρόσεξες, που το πρόσεξες, αλλά όταν την αγκάλιαζε δεν έκρυβε το πρόσωπό της στον ώμο του.

Δε ζητούσε καμιά στοργή!

Απλά τον ήθελε εκεί... τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Γιατί να φύγει η Ίνγκριντ; Βαρέθηκα τους ηρωισμούς! Θέλω αγάπη...

Απαιτώ αγάπη!

Μάλλον έρωτα!

Η αγάπη αντέχει! Ο έρωτας απαιτεί...

Θέλω έρωτα...

ο Sammy στον τίτλο μου...

5+σήμερα...

πότε θα περάσουν αυτές οι μέρες; Θέλω να τις ζήσω τις στιγμές μου φέτος... Μία προς μία!
Αν αρχίσω να απαριθμώ όσα θέλω να κάνω...
Και παρέα:εξαιρετική!
τα θεατράκια μας, τα live, οι ταινίες, οι μουσικές, το ωδειάκι μου, οι βόλτες, τα ποτά, τα ξενύχτια, οι πρωινοί καφέδες, τα ταξίδια...
Α! φέτος έχουμε και τις πρόβες με το συγκρότημα!πολλή δουλειά σου λέω!
αν κανουμε και live θα σου πω να έρθεις:P
Γι'αυτό σου λέω.. Άντε να περάσουν οι μέρες...
5+σήμερα...

Απόψε...die welle chez moi!
μετά τις 12 γιατί πιο νωρίς δε βλέπω να τελειώνω...

φιλί

Λάθος εποχή;

Τι καλύτερο από ένα πρωινό καφέ με καλή παρέα στην πόλη μου;
Που λες βρεθήκαμε σε ένα παραδοσιακό καφενεδάκι, με τα πιο παλιά χρώματα που έχω δει ποτέ και την πιο ζεστή μυρωδιά! Α! Και το πιο ωραίο γλυκό σταφύλι -με ξέρεις δεν αντιστέκομαι ποτέ σε τέτοιους πειρασμούς!
Το ορίσαμε κιόλας:Εξαγόμενο έθνικ.
Ώρες ώρες νιώθω ότι φτιάχτηκα για άλλη εποχή...
Αυτή η παλιά Αθήνα με έχει στοιχειώσει.


Το επόμενο συννεφιασμένο πρωινό θα σε πάρω να πάμε μαζί! Και θα δοκιμάσεις και γλυκό.

Κερνάω εγώ
και επειδή μουσική δεν είχε... εσύ τον ήχο, εγώ τις γεύσεις...
μυρωδιά... του καφέ
Έρχεσαι;

Moonriver...

είπα να αφήσω την πιο γλυκειά βροχή να σου πει καληνύχτα αντί για' μένα...

κι ένα φιλί, για να μη χαλάνε οι συνήθειες που τόσο πολύ αγαπάω...

Επαναπροσδιορίζομαι

Έπιασε βροχή

Μυρίζεις το χώμα;

Νέα ζωή!

Πάτα play...ξέρεις!

Εμμονή

γιατί...σε θέλω

σε παραπλανώ με στίχους ψεύτικους
γιατί σε θέλω

δε μπορώ
για να με θέλεις...

χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ'αγαπώ, με θυμό, με τρέλα, με παράπονο...

πόσο σε θέλω...

φιλί! και με τον καιρό πάει γάντι...

Fragile

Ξέρεις μήπως εσύ τι είναι αυτό που όποτε πάω να νιώσω με μπλοκάρει;
Πες μου.. Ό,τι σού’ ρχεται στο μυαλό. Βαρέθηκα τα φώτα σου. Βαρέθηκα κι εμένα. Βαρέθηκα.
Όχι να περιμένω. Όχι. Ό,τι κι αν είσαι, όποιος κι αν είσαι, όχι.
Να μην έρχεσαι βαρέθηκα. Κι αν δε βλέπεις διαφορά για’ μένα υπάρχει.
Όταν ερωτεύτηκα για πρώτη φορά - ελπίζω όχι και τελευταία- ήμουν σίγουρη, οι ψυχές γι’ αυτό έχουν φτιαχτεί. Και τώρα, ρώτα με! Φοβάμαι; Ντρέπομαι; Διστάζω; Σκλήρυνα; Άλλαξα; Τι έπαθα; Τι;
Κάθε φορά που νιώθω κάτι... Φυγή. Δική μου, δική σου δεν έχει να κάνει. Φυγή! Από τι; Και από ποιον;
Ξέρεις τι θα πει να λαχταράς να δεις κάποιον; Να μετράς λεπτά; Να ακούς μουσική στο μετρό και ενώ όλοι είναι παγωμένοι και κατσούφηδες, εσύ να λάμπεις; Να πηγαίνεις σε εκείνον που σε περιμένει; Να υπάρχει κάποιος για’ σένα;

Θα περιμένω. Μπορώ κι αλλιώς; Ερωτεύομαι τα μάτια σου κι ας είναι το μοναδικό ζευγάρι μάτια που έχω προσέξει. Το πιο αγαπημένο. Περάσανε μπροστά από τα δικά μου για μια στιγμή. Και ίσως να μην τα πρόσεξες. Να μη με είδες καν.

Κι αν δε μάθω ποτέ πως μυρίζει ο λαιμός σου, κι αν δεν δω ποτέ πως λάμπουν τα μάτια σου στο σκοτάδι, κι αν δε μου ψιθυρίσεις ποτέ τα μυστικά σου, κι αν δε νιώσω ποτέ ούτε ένα παραμικρό σου χάδι, κι αν δε μάθω ποτέ με τι μοιάζει η γεύση σου...
Θα περιμένω.. πώς αλλιώς ;

Και πες μου ένα μέρος να μπορώ να πηγαίνω να γράφω για σένα.. Όχι για να σε περιμένω κάποια στιγμή να φανείς... Αλλά για να μου χαρίζει την ασφάλεια της δικής σου επιλογής..

Για σήμερα...fragile included..

No words

Δε θέλω να σκέφτομαι πως το έχασα.. Κι ας λένε πως ήταν υπέροχα! Πόσο περισσότερο να μελαγχολήσω σήμερα; Μόλις έφτιαξα ζεστή σοκολάτα και όλα θα γίνουν ωραία. Όχι την πολύ γλυκιά. Ξέρεις αυτή που μου αρέσει, με λιωμένη τρούφα από πάνω και μια ελαφριά γεύση φουντούκι. Ας παρηγορηθώ ! Περίσσεψε ένα φλιτζάνι ... σε assortie κούπα.. Αρκεί να μπορείς να με αφήνεις σιωπηλή..

γιορτή(προσωπική)

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά...

ταξίδεψε η καρδιά μαζί σας κι αυτό μου φτάνει...

(ξέρει πού πηγαίνει)

Herbie in Athens

25 Νοέμβρη

http://www.mixtape.gr/t.asp?sec=1&sub=1&uid=1509

εκεί θα πάω!

Letter from Florence

βρήκα προορισμό;

Θέλω αλήθεια

Θέλω αλήθεια



Η πιο μεγάλη φυλακή... το είδωλό μας.







η ομορφιά είναι αλλού.

22

Δε μπορώ να σου πω πολλά. Σήμερα είναι η μέρα μου! Ξέρεις κάτι; Το κέρδισα το στοίχημα.
Πέρασαν 6 μήνες. Σάββατο 22 Μάρτη. Παρέα με το live.

Εύχομαι σήμερα να γιορτάζεις μαζί μου τη νίκη μου.

Είναι δική ΜΟΥ η ζωή μου. Θα μου κάνεις παρέα να τη ζήσω;

μία διασκευή σου αφήνω σήμερα στον τίτλο μου που μου άρεσε πολύ. Υπέροχος ο Lionel αν και τον ειχα συνηθίσει σε άλλη θέση επί σκηνής.

Τρανζιστοράκι..

Είπα θα πάω να ξαπλώσω αλλά..

Αν κάτι ζήλευω θανάσιμα στις ασπρόμαυρες ταινίες εποχής.. παλιάς είναι τα παραπεταμένα τρανζιστοράκια στην άμμο(ναι, που ο πρωταγωνιστής κρατάει στα χέρια του την αγαπημένη του και πάντα το πλάνο στα 3/4), στα σκεπάσματα μιας νεαράς-στο μπαλκόνι να χαζεύει τον ουρανό), στα χορτάρια μιας ερημιάς(οκ, ο κόσμος ερωτεύεται στη φύση)... Δεν υπάρχει ήχος που να ζηλεύω περισσότερο.

Ξάπλωσα και άνοιξα το mp3 player. Ξέρεις σε τι έπεσα. Προφανώς, ειδικά σήμερα! Ella και love songs.. Και, μη γελάσεις, είπα να το ζήσω. Έγινα κορίτσι του, ας πούμε '50, με μια κορδέλα στα μαλλιά, με φράντζα μεγάλη και χείλη κατακόκκινα, έβγαλα τα ακουστικά, άνοιξα τη μπαλκονόπορτα και όλα τα ανέλαβε το τρανζιστοράκι μου. Αέρας κρύος και υγρός, ο πιο(!) αγαπημένος. Μουσκεμένα τα χρώματα στο μπαλκονάκι μου και μυρωδιά η βρόχινη.

Cheek to cheek
...
I've got you under my skin
...
και let's fall in love...

και η Ella πέρασε από τα σκρατσαρίσματα στο τρανζιστοράκι, τα κρυφά χαμόγελα των διπλανών και το αεράκι στο θερινό.. και εγώ πρωταγωνίστρια της δικής μου ασπρόμαυρης
με σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνεία και μουσική επένδυση δικά μου και πολύ προσεγμένα..


Συγγνωμη που το διέκοψα μα έπρεπε να στα πω! Πάω γρήγορα...

και να σου πω! Έχεις δει πιο όμορφη βραδιά;

Ella, honey..

Φιλί στον κυριούλη μου που την έφερε στα απογεύματά μου.. να μου τα χρωματίζει..
κι επειδή ανάθεμα κι αν θα μάθω ποτέ να ποστάρω τα βιντεάκια, ορίστε μια ταμπελίτσα για να φτάσεις σ' εκείνη και σε ένα από τους πολυπαιγμένους στο mp3 player.

Ella Fitzgerald & Joe Pass

http://www.youtube.com/watch?v=Mx5b4AFVaT8&NR=1

εφτιαξα καφέ. Εσύ θα πιεις;(θά' χει και γεύση καραμέλα..στο λόγο μου)

Όχι για παληκαριά..

Ήταν η τελευταία καλοκαιρινή συναυλία των παιδιών σήμερα. Της Νατασσούλας μου, του Θέμη, του Γεράσιμου, του Φοίβου, του Ιλάν, του Κώστα, του Άρη, του Γρηγόρη.. Ξέρεις τι; Ήταν τόσο ζεστά, τόσο ανθρώπινα. Το φχαριστήθηκα. Λες και τα παιδιά έπαιζαν για μια παρέα φίλων, αν και γενικά είχε κόσμο.
Όποτε φεύγω από live τους νιώθω "καθαρή", κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Γνώρισα και το Χρηστάκο μου. Αγγελούδι.
Ήταν μαζί μου δύο άνθρωποι που αν με κόψεις νομίζω θα δεις τα χρώματά τους μέσα μου. Καθόμουν ανάμεσά τους και ήμουν δυνατή. Κι όσα δεν ήρθαν δε μου έλειπαν και σε όσα έφυγαν ώρα καλή.
Άρρωστη και ζαλισμένη από ένα μάθημα που δε λέει να βγει, μοναχική και δειλή με όρια σαφώς καθορισμένα και σπάνια προσπελάσιμα και με μια καρδιά ζεστή.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Η αγάπη υπάρχει παντού. Είναι στη φωνή της πιο γλυκειάς νεράιδας, στις μουσικές που μας συντροφεύουν στην πόλη, στα λόγια των ανθρώπων που έχουν ψυχή και στην πιο όμορφη αγκαλιά' αυτή των δικών σου ανθρώπων που ξέρουν να είναι εκεί, που ξέρουν να σιωπούν, που ξέρουν να υψώνουν τη φωνή, που όταν ακουμπάνε στην πλάτη σου νιώθεις ζεστασιά, που μπορούν να είναι εκεί.
Κι ας ξέρουν πως δε θα πάρει κανείς παρουσίες.
όχι από παληκαριά..
ούτε από συνήθεια
ούτε ανάγκη ούτε καμιά υποχρέωση
είναι που οταν αγαπάς κάποιον θέλεις να τον βλέπεις να γελάει.. να λάμπει το προσωπό του από ευτυχία. Είναι που όταν αγαπάς θέλεις να δίνεις. Ό,τι έχεις..
κι αυτό αρκεί..
πάντα!

Φωτιά

http://www.youtube.com/watch?v=5J39qW10JVo

τη λατρεύω αυτή την εκτέλεση..

Πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή..

αφιερωμένο..κάθε λέξη κάθε εικόνα..

Όταν θα τελειώσει ξαφνικά το καλοκαίρι

όταν θα 'χω φύγει μακριά σε κάποιο αστέρι

τίποτα να μη φοβάσαι

να με θυμάσαι

γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή

Όταν θα χαθούν οι αγάπες κι οι φιλίες

όταν θα με βλέπεις στις παλιές φωτογραφίες

τις βραδιές που δεν κοιμάσαι

να με θυμάσαι

γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή

Όταν θα κοιτάς την άδεια θέση στο τραπέζι

όταν θα ακούσεις το τραγούδι αυτό να παίζει

μη δακρύζεις μη λυπάσαι

να με θυμάσαι

γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή

Στίχοι:Γιώργος Παυριανός

Μουσική:Στάμος Σέμσης

Ερμηνεία:Γιώργος Νταλάρας

Σαν φως

Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δεν μου 'χες ορκιστεί και τι δεν μου 'χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

Χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

Κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σαν φως που φέγγει της στεριάς

Το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλημα σου
το 'χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

Μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω
μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά
τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω
κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά

Χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου
αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά
πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου
φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά

Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα
Μουσική: Υπόγεια ρεύματα
Ερμηνεία: Υπόγεια Ρεύματα

Μη φοβηθείς τη φωτιά

Για τη διαδικτυακή μου φίλη, φίλη αγαπημένη, που είναι πάντα κοντά με το δικό της μοναδικό τρόπο.. Γιωργίτσα μου για' σένα με όλη μου την αγάπη.
νά' σαι καλά..

Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς την φωτιά

Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά
Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Νομίζει η καρδιά πως μισεί
Ότι αγαπάει και ότι φοβάται να βρει
Κι είναι δειλός του Σαββάτου ο πηλός
άγγελος απατηλός
ψάχνεις και 'συ σαν καδένα μισή
τ' άλλο μισό και αν είμαι εγώ
Δεν το 'θέλε η μοίρα μαζί

Κοίτα, κοίτα
Τι είναι η στάχτη κοίτα
Κοίτα, κοίτα, κοίτα
Μη φοβηθείς την φωτιά

Μια σαΐτα στου καημού την πλάτη
Μια σαΐτα που σε πονάει με τον νοτιά
Τόσο καιρό δεν ήξερα πόσα καρφιά χωράει
Τόσο καιρό δεν ήξερα μια σταυρωμένη αγάπη
Όχι αγάπη, όχι αγάπη μόνο του άπιαστου η ψευτιά

Κοίτα, κοίτα...

Στίχοι: της Λίνας
Μουσική:Δημήτρης Παπαδημητρίου

incomplete

νομίζω θέλω να μιλήσω. νομίζω ξέρω τι θέλω να πω. νομίζω ξέρω πώς θέλω να τα πω.

λείπεις.

ξέρω πως δεν έχω λαλιά.

κι όλες οι εικόνες μένουν μισές.

κι όλα τα λόγια δε βγαίνουν.

κι εγώ ένα πράγμα νομίζω ήθελα. να μιλήσω. να σου μιλήσω.

και ξέρω πως δε μπορώ.

όλα μισά

Μαγική εικόνα

μεγάλος έρωτας..


Σήμερα ,τα χρώματα μεγάλωσαν μετά τη βροχή
σήμερα,τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική
κι εγώ από μέσα θα περάσω η πόρτα είν' ανοιχτή

Στην μαγική σου εικόνα
που όλα μονιάζουν μάτια μου
κι όλα είναι μέσα σ' όλα
έσβησαν τα σκοτάδια μου
μέσα στα χέρια σου οι εποχές
ένα ποτάμι που κυλά
σ' αρχαίες πόλεις σ' εξοχές
κι έπειτα χύνεται ξανά
στην μαγική σου εικόνα ...

Σήμερα,είμαι ένα φύλλο που πέφτει στη γη στα πόδια σου
Σήμερα,είμαι μια μικρή σιωπή ανάμεσα στα λόγια σου
Δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω τούτη τη στιγμή

Στην μαγική σου εικόνα
που όλα μονιάζουν μάτια μου
κι όλα είναι μέσα σ' όλα
έσβησαν τα σκοτάδια μου
μέσα στα χέρια σου οι εποχές
ένα ποτάμι που κυλά
σ' αρχαίες πόλεις σ' εξοχές
κι έπειτα χύνεται ξανά
στην μαγική σου εικόνα ...

Στίχοι:Μανώλη Φάμελλου
Μουσική:Μανώλη Φάμελλου

γιατί όταν νιώθουμε κάτι πρέπει να το δείχνουμε.. ακριβώς εκείνη τη στιγμή...
δεν υπάρχουν ευκαιρίες...υπάρχει μόνο η αλήθεια της στιγμής... μονο σε αυτή θα έχουμε να λογοδοτήσουμε...

συγγνώμη..

Έλα!

και μισώ την τόση ελευθερία...

Χειρότερη τιμωρία από το να με πνίγουν δεν υπάρχει. Δεν το επιτρέπω σε κανέναν. Φεύγω. Πάντα! Έτσι και τώρα. Είπα να την κάνω, πριν σε μισήσω που δε μ' αφήνεις να πάρω ανάσα.

Κι ήρθε αυτός ο στίχος..

Έλα... και μισώ την τόση ελευθερία..

Ώρες ώρες φοβάμαι πως μεγαλύτερη ελευθερία από το να ακούς την καρδιά σου και να μην την μπλοκάρεις όταν πάει να νιώσει δεν υπάρχει. Και λέω φοβάμαι, γιατί νομίζω εδώ και χρόνια με έχουν κάνει να γυρίσω την πλάτη στις επιταγές της.

Και σε χρειάζομαι γιατί φροντίζεις να μου κρατάς το χέρι όταν πάω να το βάλω στα πόδια κάθε φορά που προσπαθεί να μου μιλήσει..

με τα ρούχα πέφτει μόνη στο κρεβάτι

έλα...
και σιχάθηκα να διασκεδάζω
δε μ'αρέσει άλλους να κοιτάζω
δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
τάχω παίξει και βαρέθηκα να ζω


μού' χει λείψει η ζεστη αγκαλιά σου
να ξεχάσω πάνω στην καρδιά σου..

αφιερωμένο..
για τα λάθη που δε σβήνουν..

αρκεί

μη μ'αγαπάς, με σκοτώνεις..

Δε θα σ'αφήσω να το μάθεις

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ' αγάπησα
πόσο πολύ σ' αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ' αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις


Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις...

(..δε θα σε αφήσω εγώ..
έβαλα όλους τους στίχους..Δεν είχα άλλη επιλογή..)

Αγάπη
Στίχοι: Κατίνα Παΐζη
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Κάτι πάνω από' μένα..

δεν έχω λόγια..


http://www.youtube.com/watch?v=R0vomV6qtf8

ne me quitte pas...

Ne me quitte pas
Il faut oublier
Tout peut s'oublier
Qui s'enfuit deja
Oublier le temps
Des malentendus
Et le temps perdu
A savoir comment
Oublier ces heures
Qui tuaient parfois
A coups de pourquoi
Le coeur du bonheur
Ne me quitte pas


ne me quitte pas..
http://www.youtube.com/watch?v=nrXGriD1Rjo

Μού' δωσες το χέρι νά' χω συντροφιά...

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή
όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
τώρα τίποτα πια δε σου ζητά
μόνο στ' όνειρο θα σ' αναζητά

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό
μου παράγγειλες να 'ρθω να σε βρω
κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά
ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Στίχοι:κος Νίκος Γκάτσος
Μουσική:κος Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία:Δήμητρα Γαλάνη(Για κάποιο σκοτεινο λόγο έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην εκτέλεση του Γιώργου Νταλάρα)

θα μου λείπεις..

και γράφω πάνω σ' ένα τοίχο τ' όνομά σου
του βάζω θάλασσες και ήλιους κι ουρανούς
εσένα σύννεφα να σκίζουν τα φτερά σου
να με μαθαίνουν πώς να σβήνω δισταγμούς...



(δεν έχω πολλά να σου πω..θα λείπεις..)

Κάτι απογέματα..με καφέ και τσιγάρο..

-Θα πάω για περπάτημα.
-Σε μισή ώρα στο μετρό μου.

Κατεβαίνουμε Πανεπιστήμιο. Δεν έχω δει πιο μελαγχολικό ουρανό πέρα από αυτόν που τυλίγει την απογευματινή Αθήνα.

-Πάμε να πάρω ένα καφέ.

Καμιά φορά, θέλω να παγώσω το χρόνο. Να γυρίσουμε όλη την Αθήνα με τα πόδια και ο δείκτης του ρολογιού μου να μείνει ασάλευτος στις 8παρά. Να δούμε όλους τους δρόμους και να διαλέξουμε σε ποιον πάει καλύτερα αυτό το χρώμα του ουρανού. Και κάθε απόγευμα να διαλέγουμε αυτό το δρόμο για να πίνω τον καφέ μου.

-Έλα, προχώρα.
-Κάτσε να πάρω ένα νερό.

Αρχίζω ωδείο σε λίγες μέρες. Επιτέλους.

-Θά'ρχεσαι να με παίρνεις και να περπατάμε;
-Πάντα!

Βαρέθηκα λίγο τον ήλιο. Περιμένω την πρώτη βροχή. Ξέρεις για να μπορώ μετά να παραπονιέμαι:Πότε θα σταματήσει να βρέχει; Κουράστηκα πια!

-Πρέπει να φύγω.
-Πφ...Εγώ θα μείνω λίγο ακόμα.
-Καλό βραδάκι!

Ποιο τραγούδι να βάλω; Όλα χιλιοακουσμένα!
Τέλειωσε κι ο καφές. Αυτό είναι. Πάμε για Μίλτο...

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα...
Κάτι απογέματα..με καφέ και τσιγάρο..

Μη μου γράφεις γράμματα..

Στο ‘πα και στο ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβείς
κι ο γιαλός κάνει φουρτούνα
και σε πάρει και διαβείς

Κι αν με πάρει που με πάει
κάτω στα βαθιά νερά
κάνω το κορμί μου βάρκα
τα χεράκια μου κουπιά
το μαντήλι μου πανάκι
μπαινοβγαίνω στη στεριά

Στο ‘πα και στο ξαναλέω
μη μου γράφεις γράμματα
γιατί γράμματα δεν ξέρω
και με πιάνουν κλάματα

ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια που έχω ακούσει
ο,τι κι αν πείτε, η φωνή της Νατασσούλας σκετη, καθαρή, αψεγάδιαστη καθώς είναι, σχεδόν σε διαπερνά σε κάθε παραμικρή ανάσα που παίρνει όταν το τραγουδά..
την αγάπη μου

κάποιες νύχτες...

στους δρόμους,
σε τρακάρω τυχαία
είναι αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία


....στα παλιά μας τα στέκια όπως πάντα συχνάζω,είχα πει πως θ'αλλάξω κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...



(υποκλίνομαι στον κυριο Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Ας μην αναμετρηθει κανεις με την ψυχή του. Θα νιώσει μικρός. Η΄μάλλον ημιτελής. Στην υγειά του!!!!)

Και δε μου καίγεται καρφί...

Το παπάκι

Έχω ένα παπάκι
να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα

Και ένα κουνελάκι
που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ' αφτιά

Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς

Ίσως να ξανάρθεις
όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ' έχουν θάψει
ή θα έχω μα-ή θα έχω μαραθεί

Και ας μη σου καίγεται καρφί
Και ας συνήθισες
και ας συνήθισες και εσύ

Δεν ξέρω αν το αγαπάω πιο πολύ λόγω Νικόλα, λόγω Χαρούλας ή ...


Στίχοι, Μουσική:Νικόλας Άσιμος, ερμηνεία:Χαρούλα Αλεξίου

Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ...μοναχά για' σένα...

Λίνα, Λίνα, μην λυπάσαι
Λίνα, Λίνα, μη φοβάσαι
Λίνα, Λίνα, πως κοιμάσαι
μόνη σου, πανάθεμά σε;

Φεύγει κι έρχεται ο καλός σου,
πως να βρεις τον εαυτό σου;
Δεν αξίζει τόσο όσο,
η ζωή κι ο θάνατός σου.

Πες μου ένα ψέμα,ν' αποκοιμηθώ.
Μοναχά για σένα,κάνω το χαζό.

Λίνα, Λίνα, καρδερίνα,
θα σε δω τον άλλο μήνα,
μ' έχεις κλείσει στην κουζίνα
κι έγινες και μπαλαρίνα.

Λίνα, Λίνα, ζούμε χώρια,
δούλεψα και στα βαπόρια
Λίνα, Λίνα, τέτοια ζόρια,
να 'χαν τ' άλλα σου τ' αγόρια.

Πια δεν έχω χρόνο,να σου εξηγώ.
Δύσκολα τελειώνω,μ' ό,τι αγαπώ.

Λίνα, Λίνα, σαν σε είδα,
ένιωσα σαν ναυαρχίδα
κι έσκασες σαν καταιγίδα,
στην χλωρίδα και πανίδα.

Τώρα λες πως σου ανήκα,
μα δεν πλήρωνα το ΙΚΑ,
θα 'ταν μεγαλομανία,
αν με γράφαν στα ταμεία.

Πες μου ένα ψέμα,ν' αποκοιμηθώ.
Μοναχά για σένα,κάνω τον χαζό.

Λίνα, Λίνα, κι αν σε χάνω,
δεν θα σε ξαναπικράνω,
σαν το σκύλο με τη γάτα,
η αγάπη μας στη στράτα.

Λίνα, Λίνα, παίρνω φόρα
κι όλα τ' άπλυτα στη φόρα,
έχεις ομορφιά φιδίσια,
τι γυρεύεις στα Πατήσια;

του Νικόλα Άσιμου...

Βλέφαρό μου

Έλα ύπνε, πάρ'το
σε μετάξι επάνω βάλ'το
σιγά

Κι από μέλι γάλα
νά 'ν' του ονείρου του η σκάλα
πλατιά

Βλέφαρό μου σκαλιστό
αχ! τυχερό μου
μη χαράζεις άστρο της αυγής
μη μου τρομάζεις



Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Πρώτη εκτέλεση: Χρόνης Αηδονίδης

Κάποιος άλλος..μπορεί...

Έσβησαν οι λέξεις μου μέσα απ' το χαρτί
ποιος μαζί σου ήμουνατι είχα μοιραστεί;
Πως η αγάπη άνθισε και πως μαράθηκε...
κάποιος άλλος ήμουνα, κάποιος που για πάντα χάθηκε


Τώρα μες στα χέρια σου νοιώθω ξένος πια
την καρδιά μου άκου πως, τώρα αλλιώς χτυπά
κι όλα μες στη σκέψη μου αλλιώς φαντάζουνε
ίδιους δρόμους περπατώ, όμως πια αλλού με βγάζουνε


Κάποιος άλλος ήμουνα, ήμουνα παιδί
θα με πήρε η άνοιξη
και ίσως να σε πίστεψα μπορεί
να έκλαψα, πίσω σου να έτρεξα μπορεί
όσο και να πόνεσα, τόσο σε συγχώρεσα
κάποιος άλλος ήμουνα μπορεί...


Τι περνάει απ' το χέρι μου, τι μπορώ ν' αλλάξω
τι θα βγει απ' την αρχή, αν τα λογαριάσω
ποιος κοντά μου στάθηκε
ποιος στ' αλήθεια μ' ένοιωσε
ποιος τα δώρα μου άρπαξε
κι έπειτα μακρυά μου έτρεξε


Κάποιος άλλος ήμουνα
κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί...

"Κάποιος άλλος"-Μανώλη Φάμελλου(στίχοι,μουσική)

Έρωτας..κάποιος κατάφερε να τον ορίσει..

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.


Ντίνος Χριστιανόπουλος-Έρωτας

Βρόχος-Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΒΡΟΧΟΣ

Τώρα που σ' έχω διαγράψει απ' την καρδιά μου,
ξαναγυρνάς όλο και πιο πολύ επίμονα,
όλο και πιο πολύ τυραννικά.
Δεν έχουν έλεος τα μάτια σου για μένα,
δεν έχουν τρυφερότητα τα λόγια σου,
τα δάχτυλά σου έγιναν τώρα πιο σκληρά,
έγιναν πιο κατάλληλα για το λαιμό μου.

"χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ'αγαπώ..
με θυμό
με τρέλα
με παράπονο



γιατί σε θέλω..."


κι όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ...

Αγάπη μου-Πάμπλο Νερούδα

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,άν πεθάνω κι εσύ ζήσεις,
αγάπη μου,άν πεθάνεις κι εγώ ζήσω,
μή δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο:
δεν έχει τόπο σαν κι αυτόν που ζούμε.

Σκόνη στο στάρι κι άμμο μές στους άμμους,
ο χρόνος,το νερό,ο οκνός αγέρας
σα φευγαλέο σπυρί μας συνεπήρε.
Μπορεί να μη ανταμώναμε στο χρόνο.

Τούτο το σιάδι όπου έχουμε ανταμώσει,
ώ άπειρο λιγοστό!δίνουμε πίσω.
Όμως,αγάπη,η αγάπη αυτή δεν τέλειωσε,

κι όπως δεν είχε γέννα,έτσι δεν έχει θάνατο
μοιάζει με μακρύ ποτάμι
που αλλάζει μόνο χώματα και χείλια.



(τι να πεις μετά από αυτά τα λόγια; τι να σκεφτείς και τι να νιώσεις... απλά κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις..)

Άδικο...

Δεν ξέρω τι είναι...
που σ' έχει άλλη και όχι εγώ... ίσως...
που δε θα μπορώ ποτέ να σε σκέφτομαι χωρίς ενοχές...
που όπως και νά' χει το μόνο που ζητάω είναι το χαμόγελό σου...

Μετά τη συναυλία

Περπάταγες μπροστά μου. Με τα χέρια στις τσέπες και τους ώμους ανασηκωμένους.
Είχε κρύο εκείνη τη νύχτα. Και βροχή.
Δε γύριζες πίσω.
Δε μιλούσες.
Απλά προχώραγες.
Κάτι σταγόνες κυλούσαν στην πλάτη σου.
Και προχώραγες.
Δε θυμάμαι πού ήμασταν, δεν κοιτούσα τίποτα πέρα από' σένα. Κράταγα μια ομπρέλλα κλειστή. Όσο κι αν στο ζητούσα δεν ήθελες να σταθείς πλάι μου.
Απλά ακολουθούσα.
Κοίταζα συνέχεια τα πόδια σου, τα βήματά σου. Μου δείχνανε το δρόμο. Κάποιες φορές τα μισούσα. Σε' παίρναν από' μένα. Σε' παίρναν μακριά.
Κι ακολουθούσα.
Τα πόδια σου αφήναν στο βρεγμένο δρόμο σκιές καθώς τα σήκωνες στο διάβα σου. Σχεδόν πολεμούσα να προλάβω να φτάσω τις σκιές των βημάτων σου. Πριν εκείνες προλάβουν να σβηστούν. Λες και θά' χανα το δρόμο μου αν δεν τα κατάφερνα.
Ίσως και νά' ταν έτσι. Νά' χα δίκιο που φοβόμουν. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή στη σκιά σου ζούσα. λογικό να πρέπει να την ακολουθώ. Να την κυνηγάω.

Άμα δεν έχεις ζήσει τον ήλιο μπορεί και να σε κάψει άμα σε μάθει ξαφνικά.

πόσο μάλλον η μοναξιά...ή η απουσία σου...

Πρώτο <<Σκέφτομαι και Γράφω>>

χαιρετίζω όλους εσάς που θα μου κάνετε παρέα και όλους εσάς που δε θα τύχει να γνωριστούμε ποτέ...

πρώτη ανάρτηση εδώ και νιώθω σαν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο... ή μάλλον σαν το πρώτο σκέφτομαι και γράφω(το πρώτο που η απάλευτη ελληνίδα μανούλα με άφησε να γράψω ολομόναχη). Είχα βάλει τα πιο στρογγυλά μου γράμματα και είχα πάρει και καινούριο μολύβι, θυμάμαι για να γράψω. Στα φύλλα των εκθέσεων, με τη μία και μοναδική γραμμή να χωρίζουν την παιδική μου αλήθεια από τη βίαιη εισβολή της κατακόκκινης λογοκρισίας της κυρίας Ντίνας. (Κάποιες φορές φοβάμαι πως από τότε μου δημιουργεί άγχος το κόκκινο-ευτυχώς δε μου αχρήστεψαν το ροζ!!!)

καλές βόλτες να κάνουμε παρέα,λοιπόν...
στην Αθήνα κι αλλού...
αν και, κακά τα ψέματα, τόση μελαγχολία δε μπορούν να γεμίσουν την ψυχή μας ούτε όλες οι λονδρέζικες βόλτες στη βροχή χωρίς ομπρέλα, ούτε τα νοσταλγικά ηλιοβασιλέμματα στη Σαντορίνη, ούτε η πνιγηρή ηρεμία στους κεντρικούς δρόμους της Ζυρίχης... (οκ,δεν είμαι πολυταξιδεμένη)

Είναι αυτή η τόση παράξενη υφή της Αθήνας που κάθε μέρα θρέφει συνειδητό και υποσυνείδητο για νά' χουμε να νιώθουμε...

καλη ανάσταση σε όλους και... να θυμάστε να χαμογελάτε!