Κυριακή, Τετάρτη

Τις πληγές
Τις μετράω εγώ
Και δικό μου το σπίτι παλιό
Τελικά ριζικό
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Κορμί τσακισμένο

Τις φωτιές
Τις ανάβω εγώ
Και δικό μου το άχτι παλιό
Τελικά ριζικό
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Και νεκρό
Να σε φέρει το τραίνο

Οι φωτιές, οι πληγές, οι αγάπες και τα εγώ είναι ολόδικά μας. Ριζικά όλα τους. Όλα φεύγουν, όλα τελειώνουν.
Όλα φεύγουν.

Είχα έναν άνθρωπο. Έχω έναν άνθρωπο.Έχω άνθρωπο. Κορμί δανεικό, μαραμένο, σπασμένο. Γιατρικό.
Άσε τις πληγές να τις μετράω εγώ. Εδώ. Μην ξαναπάμε κέντρο. Δεν του πάνε αυτά τα φώτα. Δεν είναι καν όμορφα.

"η φαντασία μου που δίψαγε σκοτάδια
μετά η ευθεία μου που πήγαινε στραβά...

και τότε τρόμαξα!"