Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ασπίδα#1

2 φορές μέσα στον ίδιο χρόνο
ξεκρέμαστη
σχεδόν να αιωρούμαι
πλέον δε συγχωρώ
δε μπορώ

εμενα, μην τρομάξεις
εσύ στο απυρόβλητο πάντα
σου βάζω μια ασπίδα "Φίλος", "Αδερφός", "Μαμά", "Μπαμπάς", "Σχέση" και σε κρατάω ασφαλή

Και όλα τα δάχτυλα του κόσμου σου να δείχνουν εμένα

Σκέψου πόσο με έκανες να φοβηθώ!

Θα μου βρω ασπίδα. Θά' ναι καβούκι και θα κλείνει από παντού. Κι εσύ από δώ και πέρα στην απέξω.

Λυπάμαι! Για κάθε εσένα...

Μα πιο πολύ για' μένα...
Φοβάμαι!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

πίσω





θέλω τη Μαριαλένα μου κοντά
τα όνειρά μου ακέραια
και μια αγκαλιά ζεστή


ερωτεύτηκα



"πού ξημερώνεις μάτια μου τώρα που μόνος μου θα πει χωρίς εσένα"

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

should i trust them?

Mother do you think they'll drop the bomb
Mother do you think they'll like the song
Mother do you think they'll try to break my balls
Ooooh aah, Mother should I build a wall
Mother should I run for president
Mother should I trust the government
Mother will they put me in the firing line
Ooooh aah, is it it just a waste of time
Hush now baby don't you cry
Mama's gonna make all of your
Nightmares come true
Mama's gonna put all of her fears into you
Mama's gonna keep you right here
Under her wing
she won't let you fly but she might let you sing
Mama will keep baby cosy and warm
Ooooh Babe Ooooh Babe Ooooh Babe
Of course Mama's gonna help build the wall

Mother do think she's good enough for me
Mother do think she's dangerous to me
Mother will she tear your little boy apart
Oooh aah, mother will she break my heart
Hush now baby, baby don't you cry
Mama's gonna check out all your girl friends for you
Mama won't let anyone dirty get through
Mama's gonna wait up till you come in
Mama will always find out where
You've been
Mamma's gonna keep baby healthy and clean
Ooooh Babe Ooooh Babe Ooooh Babe
You'll always be a baby to me
Mother, did it need to be so high.
Γι'αυτές τις μέρες, τι άλλο; Κι αν αυτή η βόμβα δεν πρόκειται να φερει πυρηνική καταστροφή, αυτός που την κρατάει δεν παύει ποτέ να είναι επικίνδυνος. Και κάθε πρωί που ξυπνάω με κάνει να φοβάμαι. Πόσο μάλλον σήμερα, πόσο μάλλον φέτος, πόσο μάλλον πριν το αύριο... Πόσο μάλλον;
(Oι Pink Floyd στο τραγουδάνε στον τίτλο μου)

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

σαν τα δικά σου

"Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου..."
Για το πιο όμορφο ταξίδι, την πιο όμορφη στιγμή, την πιο όμορφη βραδιά,την έτσι κι αλλιώς όμορφη ζωή και μιαν αγάπη...
(Στον τίτλο μου σου αφήνω τη μεγάλη μου αγάπη.)

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

απόψε

αγάπη πολλή

και κάθε μέρα δηλαδή

κι από όπου έλειπα, είμαι εδώ τώρα. και πριν δηλαδή αλλά τώρα πιο εδώ
να σκάει σαν κρότος
Με αγάπη πολλή

εδώ! και πάντα πλάι

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Α!

Ή όπως αλλιώς κάνει η κραυγή.

Ξέρεις τι; Θέλω τώρα νά'σαι δίπλα μου, να μη ρωτάς, να μη φωνάζεις, να μη θυμώνεις απλά νά' σαι δίπλα μου να με ακούς να ξεριζώνω τη φωνή μου και όσο κι αν θέλεις να μου χτυπήσεις το κεφάλι στον τοίχο για να συνέλθει να μην το κάνεις. Απλά να μένεις εκεί, να ακούς, να μη βλέπεις και να με νιώθεις.
Δεν ξέρω αν τα αυτιά σου θα αντέξουν τη φωνή μου, ούτε και μοιράζω προστασίες για όλα αυτά που θα σε ταλαιπωρήσουν, δικά μου, αλλά θέλω να βρεις τρόπο να αντέξεις. Εσύ. Γιατί εγώ αυτό θέλω. Και γιατί αυτό το εγώ μου είναι τόσο πληγωμένο κάπου αλλού που δε με νοιαζει πώς θα σου φανώ, αλλά θέλω να ξεχάσεις το δικό σου εγώ, το τι θα μου έλεγες μια άλλη μέρα που τα εγώ μας θά'ταν εμείς, και θα ισορροπούσαν, και να με αφήσεις να χαθώ σε αυτό το στρόβιλο, που πιο εγωκεντρικός δε θα μπορούσε να είναι.
Ξέρω και ξέρεις κι εσύ. Ή μάλλον ό,τι ξέρω το ξέρεις κι εσύ. Όλα τα άλλα είναι κρυμμένα σε ένα κουτί με ταμπελάκι "ανείπωτα" και με το κλειδί του σε ξένα χέρια.
Όλοι περνάμε δύσκολα. Και ναι, την κόλασή μας κάποιοι τη φτιάξαμε μόνοι μας, με τα ίδια μας τα χέρια-ή για την ακρίβεια με την ίδια μας τη φαντασία- και ρε γαμώτο γουστάρουμε -όσο αντέχουμε-να ζούμε μέσα σε αυτή.
Έγώ πρώτη το έχω πει ότι όλα είναι μια ιδέα. Μια γωνίτσα στο μυαλό που δεν ξεσκονίσαμε. Αλλά, έχεις μπει σε εργένικο σπίτι; Να ζει μονάχα σκόνη και 3 κουτάκια μπύρας ελαφρώς λυγισμένα από το προηγούμενο βράδυ; Που πάει ο κολλητός να τα μαζέψει για να βάλει το τάβλι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού κι ο ιδιοκτήτης αυτής της μοναξιάς εξαγριώνεται; Ε, αυτό! Αυτήν την περίοδο αυτή τη σκόνη τη θέλω ανέγγιχτη. Απλά.
Δεν είναι πως όλα αυτά δεν τα κάνεις. Είναι που καμιά φορά προτιμάμε να χάνουμε το φόκους μας, ξέρεις για να νιώθουμε ίσως λίγο χύμα. Λίγο επαναστάτες, λίγο όχι εμείς.
Δε σου υπόσχομαι πως θα φύγω από τη μελαγχολία μου, τη μιζέρια μου ή ό,τι άλλο έχω και νομίζεις με νικά. Ίσως και να με θρέφει και κανένας μας να μην το βλέπει. Σου υπόσχομαι να σε θέλω πάντα πλάι μου. Κι αν είναι λίγο, δε σου υποσχέθηκα ποτέ τα πολλά.
Άλλωστε τα λίγα μοιάζουνε πολλά, σαν ξέρει να αγαπά η καρδιά...