guess...

Μια βόλτα στον Πειραιά, σε ένα φιλόξενο σπίτι, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα και όπως πάντα κάποια στιγμή το σοβαρέψαμε. Δηλαδή, δεν το σοβαρέψαμε ακριβώς, απλά έπεσε η "ιδέα"!
-Πώς μας φαντάζεσαι μετά από χρόνια;
Και η τυχερή από ό,τι κατάλαβα ήμουν εγώ! Στα 40 μου θα έχω οικογένεια, παιδιά,μια ήρεμη ζωή, θα είμαι δασκάλα, η μουσική θα μου κάνει πάντα παρέα σαν χόμπυ και θα μαζεύω τους φίλους μου τα βράδια, θα τους μαγειρεύω και θα περνάμε όμορφες στιγμές όλοι μαζί. Και ίσως όντως να ήμουν εγώ η τυχερή αυτού του νοερού ταξιδιού. Και ίσως για να με έχουν φανταστεί όλοι έτσι μετά από κάποια χρόνια νά χουν δίκιο. Και ίσως τότε να νιώθω κι εγώ ευτυχισμένη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τρόμαξα. Που του χρόνου θα γίνω δασκάλα-θα ξεκινήσω δηλαδή-που όντως 5 χρόνια τώρα σπουδάζω κάτι γιατι έτσι το θέλησαν οι δικοί μου, που θα κάνω οικογένεια και που η μουσική θα γίνει το καταφύγιό μου. Εσύ δεν πανικοβάλεσαι όσο εγώ τώρα που τα διαβαζεις είμαι σίγουρη! Εγώ όμως δεν ξέρω τι από όλα αυτά θέλω.
Δεν έγραψα για να σου πω αυτά! Απλά τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιώ έντονα κάτι. Πως πράγματι αυτό που έλειπε από τη ζωή μου ήταν αυτή η λαχτάρα! Και χρησιμοποιούσα αυτή τη λεξη. Που καίγεται το σύμπαν γύρω σου κι εσένα σε καίει που στις 9 έχεις ραντεβού και που είναι 7 και έχεις πολλή δουλειά που πρέπει να τελειώσεις και ενώ θα έπρεπε να παρακαλάς ο χρόνος να μετρήσει σε slow motion εσύ τον ικετεύεις να τρέξει κατοστάρι και να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Λαχτάρα για ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια στιγμή παγωμένη που δε μετράει τίποτα ούτε τόπος ούτε χρόνος, ακούγονται μόνο δυο αναπνοές να κυνηγιούνται ,ποια θα υποταχτεί σε ποια και δυο κεφάλια βουτηγμένα το ένα στο λαιμό του άλλου.
Λαχτάρα.
Αυτό που εκεί που πας να πάρεις ανάσα κάπου ξεχνάς τον τρόπο, μπερδεύεται το διάφραγμα και σχεδόν πνίγεσαι κι ο κόμπος στο λαιμό σε αποσυντονίζει, τα μάτια σου ζητάνε την απάντηση στιγμιαία καπου ψηλά, και καμιά φορά μοιάζει και να παρακαλάνε για "σωτηρία" λες και υπάρχει μεγαλύτερη σωτηρια από αυτή τη λαχτάρα και όλα όσα θες να πεις μπλέκονται καθώς στραβοκαταπίνεις.
Δεν ξέρω πως ξαφνικά λαχταράς κάτι και η ψυχή σου ανοίγει και ξεχνάει πως ανασαίνουν. Ξέρω πως γίνεται, πως μια μέρα έρχεται και είναι εκεί που δεν το περιμένεις και περιγράφεται μόνο με μια λέξη όλο αυτό.
Ζημιά!
Δική σου και δική μου, δική μας! Ζημιά!

βραχυκύκλωμα

"Δεν ξέρω αν είναι έρωτας που σκάει τόση αγάπη...
...Παντού σαν παρενέργεια στα κόκαλα στην πλάτη..."

Κι αυτή η επικίνδυνη στροφή στη θέλησή σου μας έφερε στο βραχυκύκλωμα...




Μαζί.

Κυριακή, Τετάρτη

Τις πληγές
Τις μετράω εγώ
Και δικό μου το σπίτι παλιό
Τελικά ριζικό
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Κορμί τσακισμένο

Τις φωτιές
Τις ανάβω εγώ
Και δικό μου το άχτι παλιό
Τελικά ριζικό
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Και νεκρό
Να σε φέρει το τραίνο

Οι φωτιές, οι πληγές, οι αγάπες και τα εγώ είναι ολόδικά μας. Ριζικά όλα τους. Όλα φεύγουν, όλα τελειώνουν.
Όλα φεύγουν.

Είχα έναν άνθρωπο. Έχω έναν άνθρωπο.Έχω άνθρωπο. Κορμί δανεικό, μαραμένο, σπασμένο. Γιατρικό.
Άσε τις πληγές να τις μετράω εγώ. Εδώ. Μην ξαναπάμε κέντρο. Δεν του πάνε αυτά τα φώτα. Δεν είναι καν όμορφα.

"η φαντασία μου που δίψαγε σκοτάδια
μετά η ευθεία μου που πήγαινε στραβά...

και τότε τρόμαξα!"

όσα μου φανέρωσες

Λέγεται Ευριπίδης Ζεμενίδης, υπογράφει τους στίχους και τη μουσική και το χαρίζει στο Βαγγέλη Ασημάκη να μας το τραγουδήσει...Και βγαίνει αυτό κι εγώ μαγεύομαι και καλή τύχη στον Ευριπίδη που έκανε μαγική δουλειά στο δίσκο του "Νηπιαγωγείο Αργά"-ψάξ'τον επιβάλλεται!!!-και έγραψε υπέροχα κομμάτια...

Στο αφήνω για παρέα...όταν δε θά'χεις εμένα κοντά κι ίσως και να φοβάσαι...ποιος ξέρει! Και ποιον θα αφήσεις να μάθει...

(Σημ. : Ευχαριστώ τη Laurita μου που μου τον φανέρωσε)

ασπίδα#1

2 φορές μέσα στον ίδιο χρόνο
ξεκρέμαστη
σχεδόν να αιωρούμαι
πλέον δε συγχωρώ
δε μπορώ

εμενα, μην τρομάξεις
εσύ στο απυρόβλητο πάντα
σου βάζω μια ασπίδα "Φίλος", "Αδερφός", "Μαμά", "Μπαμπάς", "Σχέση" και σε κρατάω ασφαλή

Και όλα τα δάχτυλα του κόσμου σου να δείχνουν εμένα

Σκέψου πόσο με έκανες να φοβηθώ!

Θα μου βρω ασπίδα. Θά' ναι καβούκι και θα κλείνει από παντού. Κι εσύ από δώ και πέρα στην απέξω.

Λυπάμαι! Για κάθε εσένα...

Μα πιο πολύ για' μένα...
Φοβάμαι!

πίσω

θέλω τη Μαριαλένα μου κοντά
τα όνειρά μου ακέραια
και μια αγκαλιά ζεστή


ερωτεύτηκα



"πού ξημερώνεις μάτια μου τώρα που μόνος μου θα πει χωρίς εσένα"

should i trust them?

Mother do you think they'll drop the bomb
Mother do you think they'll like the song
Mother do you think they'll try to break my balls
Ooooh aah, Mother should I build a wall
Mother should I run for president
Mother should I trust the government
Mother will they put me in the firing line
Ooooh aah, is it it just a waste of time
Hush now baby don't you cry
Mama's gonna make all of your
Nightmares come true
Mama's gonna put all of her fears into you
Mama's gonna keep you right here
Under her wing
she won't let you fly but she might let you sing
Mama will keep baby cosy and warm
Ooooh Babe Ooooh Babe Ooooh Babe
Of course Mama's gonna help build the wall

Mother do think she's good enough for me
Mother do think she's dangerous to me
Mother will she tear your little boy apart
Oooh aah, mother will she break my heart
Hush now baby, baby don't you cry
Mama's gonna check out all your girl friends for you
Mama won't let anyone dirty get through
Mama's gonna wait up till you come in
Mama will always find out where
You've been
Mamma's gonna keep baby healthy and clean
Ooooh Babe Ooooh Babe Ooooh Babe
You'll always be a baby to me
Mother, did it need to be so high.

Γι'αυτές τις μέρες, τι άλλο; Κι αν αυτή η βόμβα δεν πρόκειται να φερει πυρηνική καταστροφή, αυτός που την κρατάει δεν παύει ποτέ να είναι επικίνδυνος. Και κάθε πρωί που ξυπνάω με κάνει να φοβάμαι. Πόσο μάλλον σήμερα, πόσο μάλλον φέτος, πόσο μάλλον πριν το αύριο... Πόσο μάλλον;

(Oι Pink Floyd στο τραγουδάνε στον τίτλο μου)

σαν τα δικά σου

"Αργό το ζάλο μου, βαρύ

ήτανε ψεύτικος μπορεί

ο έρωτάς σου

ρωτώ διαβάτες στα στενά

αν είδαν μάτια καστανά

σαν τα δικά σου..."

Για το πιο όμορφο ταξίδι, την πιο όμορφη στιγμή, την πιο όμορφη βραδιά,την έτσι κι αλλιώς όμορφη ζωή και μιαν αγάπη...

(Στον τίτλο μου σου αφήνω τη μεγάλη μου αγάπη.)

απόψε

αγάπη πολλή

και κάθε μέρα δηλαδή

κι από όπου έλειπα, είμαι εδώ τώρα. και πριν δηλαδή αλλά τώρα πιο εδώ
να σκάει σαν κρότος
Με αγάπη πολλή

εδώ! και πάντα πλάι

Α!

Ή όπως αλλιώς κάνει η κραυγή.

Ξέρεις τι; Θέλω τώρα νά'σαι δίπλα μου, να μη ρωτάς, να μη φωνάζεις, να μη θυμώνεις απλά νά' σαι δίπλα μου να με ακούς να ξεριζώνω τη φωνή μου και όσο κι αν θέλεις να μου χτυπήσεις το κεφάλι στον τοίχο για να συνέλθει να μην το κάνεις. Απλά να μένεις εκεί, να ακούς, να μη βλέπεις και να με νιώθεις.
Δεν ξέρω αν τα αυτιά σου θα αντέξουν τη φωνή μου, ούτε και μοιράζω προστασίες για όλα αυτά που θα σε ταλαιπωρήσουν, δικά μου, αλλά θέλω να βρεις τρόπο να αντέξεις. Εσύ. Γιατί εγώ αυτό θέλω. Και γιατί αυτό το εγώ μου είναι τόσο πληγωμένο κάπου αλλού που δε με νοιαζει πώς θα σου φανώ, αλλά θέλω να ξεχάσεις το δικό σου εγώ, το τι θα μου έλεγες μια άλλη μέρα που τα εγώ μας θά'ταν εμείς, και θα ισορροπούσαν, και να με αφήσεις να χαθώ σε αυτό το στρόβιλο, που πιο εγωκεντρικός δε θα μπορούσε να είναι.
Ξέρω και ξέρεις κι εσύ. Ή μάλλον ό,τι ξέρω το ξέρεις κι εσύ. Όλα τα άλλα είναι κρυμμένα σε ένα κουτί με ταμπελάκι "ανείπωτα" και με το κλειδί του σε ξένα χέρια.
Όλοι περνάμε δύσκολα. Και ναι, την κόλασή μας κάποιοι τη φτιάξαμε μόνοι μας, με τα ίδια μας τα χέρια-ή για την ακρίβεια με την ίδια μας τη φαντασία- και ρε γαμώτο γουστάρουμε -όσο αντέχουμε-να ζούμε μέσα σε αυτή.
Έγώ πρώτη το έχω πει ότι όλα είναι μια ιδέα. Μια γωνίτσα στο μυαλό που δεν ξεσκονίσαμε. Αλλά, έχεις μπει σε εργένικο σπίτι; Να ζει μονάχα σκόνη και 3 κουτάκια μπύρας ελαφρώς λυγισμένα από το προηγούμενο βράδυ; Που πάει ο κολλητός να τα μαζέψει για να βάλει το τάβλι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού κι ο ιδιοκτήτης αυτής της μοναξιάς εξαγριώνεται; Ε, αυτό! Αυτήν την περίοδο αυτή τη σκόνη τη θέλω ανέγγιχτη. Απλά.
Δεν είναι πως όλα αυτά δεν τα κάνεις. Είναι που καμιά φορά προτιμάμε να χάνουμε το φόκους μας, ξέρεις για να νιώθουμε ίσως λίγο χύμα. Λίγο επαναστάτες, λίγο όχι εμείς.
Δε σου υπόσχομαι πως θα φύγω από τη μελαγχολία μου, τη μιζέρια μου ή ό,τι άλλο έχω και νομίζεις με νικά. Ίσως και να με θρέφει και κανένας μας να μην το βλέπει. Σου υπόσχομαι να σε θέλω πάντα πλάι μου. Κι αν είναι λίγο, δε σου υποσχέθηκα ποτέ τα πολλά.
Άλλωστε τα λίγα μοιάζουνε πολλά, σαν ξέρει να αγαπά η καρδιά...

[2]

"εσύ παράγγειλε ό,τι πιω κι εγώ πληρώνω...



...εσύ θα γίνεις μ'αλκοόλ κι εγώ μ'εσένα..."

3 φωνές σαν μία

Δεν εχω λόγια- θα μου πεις τότε τι γράφεις;
Και θα σου πω αν δεν ήσουν απόψε στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, έχασες! Επίσης, αν δεν ήσουν την επόμενη φορα θα σε πάρω μαζί! Τα κορίτσια ήταν ασύλληπτα και κάνανε τόσο ωραία παρέα! Εμένα με ξέρεις έχω μια αδυναμία στη Νατασσούλα παραπάνω, αλλά ήταν υπέροχες και οι τρεις...
Ήταν και τα τσουπράκια μου εκεί-σχεδόν όλα-και ήταν-όπως θα έλεγε και η Τζο-έξοχα, έκτακτα και ρομαντικά μη σου πω!!!
Α! Γνώρισα και το κορίτσι της πόλης που τόσο καιρό διάβαζα και τόσο πολύ χάρηκα! Αννούλα μου... και πόσο της ταιριάζεις αυτής της πόλης!
Και κλείνοντας ο Γεράσιμος και ο Θέμης είναι Καλλιτέχνες και τους αγαπώ!
Αυτά για απόψε! Με περιμένουν Αθήνες και Θεσσαλονίκες να πάω να τους ξαναδώ!

Φιλί σε όλους τους!

ερεύνα!

Δύσκολη μέρα η σημερινή.
Είπα θα πέσω νωρίς. Αλλά με τριγύριζε μια ταινία που ο Δημήτρης είπε «Φοβερή, φοβερή» και χωρίς να το καταλάβω έπαιξε. Δε θέλω να σου πω τη γνώμη μου. Ήθελα απλά να θέσω το ερώτημα: Πιστεύεις; Και δε σου λέω στο Θεό, για να μην αρχίσεις. Αλλά πιστεύεις; Υπάρχει κάτι στη δύναμη του οποίου εσύ να θέλεις να γυρίσεις το βλέμμα και να αφήσεις τις φωνές μέσα σου να του φωνάξουν, να ουρλιάξουν απλά για να σε ακούσει, ή για να το κατηγορήσεις για αδικία. Υπάρχει; Πες το όπως θέλεις, όπως σου κατεβαίνει... Αλλά υπάρχει; Κι αν δεν υπάρχει πόσο ήρεμος μπορείς να νιώθεις;
Θα μπορούσε νά’ ναι η αγάπη, ο έρωτας, ο άνθρωπος, η αλήθεια, το χρήμα.
Στο «Δαμάζοντας τα κύματα» η Μπες νομίζω είχε πίστη. Για την ακρίβεια μία αυστηρά προσωπική μορφή πίστης. Στο δικό της Θεό ας πούμε. Στην έκφραση των συναισθημάτων της. Σε ό,τι την έκανε να τα ελευθερώνει. Στον Γιαν, την Ντοντο, το θεό της. Νομίζω κάθε φορά καλούσε τον εαυτό της να της δώσει τις απαντήσεις που έτσι κι αλλιώς ήθελε να ακούσει. Να νιώσει κάποιον να της επιβεβαιώνει κάθε δικαίωμά της στην ελευθερία.
Εσύ λοιπόν;
Εγώ δεν ξέρω σε τι πιστεύω.
Ή μάλλον ξέρω. Απλά κάθε φορά που το συνειδητοποιώ εντυπωσιάζομαι προς στιγμήν λες και δεν το ήξερα αλλά τελικά βάζω ένα τικ και πάω παρακάτω. Είναι η ελευθερία του κάθε ανθρώπου να είναι ο εαυτός του.
Και μη μου πεις τι μας εμποδίζει να είμαστε ο εαυτός μας θα γελάσουμε και οι δυό και θα μιλήσουμε για τον καιρό.
Είναι τρόπος ζωής. Κι όποιος αντέξει.

Ναι, η ανάρτηση μένει ημιτελής. Δεν μπορώ να στην πάω παρακάτω μόνη μου.

Μήπως τελικά πιστεύω στο μαζί;

υπομονή

Δεν αντέχω άλλο έναν χρόνο! Απλά δε μπορώ. Εσύ τα όνειρά σου τα κυνήγησες; Εγώ; Εγώ τι; Εγώ πότε; Υπάρχουν λέξεις μέσα μου και μουσικές κι εμένα με έχουν φάει τα θυρίστορ, οι τάσεις κατωφλίου, και κάτι άλλα που δε θυμάμαι ούτε το όνομά τους...
Ευτυχώς έρχεται η Τετάρτη και θα αρχισω πάλι τα μαθήματα με τη Μαρθούλα μου.

Κουράστηκα.Και το ερώτημα είναι: Η υπομονή εξαντλείται; Και αν ναι, πότε;

καταλήξεις

Με χάδια τρομαγμένα , με κουρασμένα χάδια
Του νου μου τα σκοτάδια απόψε ντύνομαι
Λευκό πανί υψώνω και πάω οπου με πάει
Αυτό που με σκορπάει σου παραδίνομαι

Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
τη φλόγα σου δως μου και γίνε μου φως μου
χρυσομαλλο δέρας !
Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
το χέρι σου δως μου και γίνε του κόσμου το πέρας!

Μονάχη μες στους ξένους και μες τους φίλους μόνη
Να ξερα τι σε σώνει στον πόνο στη χαρά
Γυαλλι που δεν ραγίζει θα βρισκα να σου τάξω
Πες μου πως να πετάξω με δανικά φτερά

Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
τη φλόγα σου δως μου και γίνε μου φως μου
χρυσομαλλο δέρας !
Φωτιά μου εσυ κι αέρας στο σύνορο τουτης της μέρας
το χέρι σου δως μου και γίνε του κόσμου το πέρας!

Της φυλακής μου πόρτα εσύ και αντικλείδι
Κι εγώ μικρό στολίδι στον ασπρο σου λαιμό
Θα πώ ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα ματια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Θα πώ ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα ματια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ

Θα πώ ενα τραγούδι σήκω να το χορέψεις
Τα ματια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ



Προτίμησα την εκτέλεση του δίσκου. Πρόσεξε τις καταλήξεις στο ρεφραίν. Είναι σα να ήρθαν από άλλο κόσμο.
Του Μίλτου.

Φιλί

άφιξη...φυγή!

Ερωτεύτηκα!Το φετινό καλοκαίρι, τις φετινές 2 βδομάδες στην Ξανθούλα μου, τις απίστευτες μέρες και νύχτες μας εκεί, την ηρεμία, τις βόλτες, τη ζεστασιά αυτής της πόλης και ίσως και να έχω ευχηθεί και 100000 φορές να είχα γεννηθεί εκεί και να τα είχα ζήσει όλα από την οπτική της πόλης αυτής. Όχι γιατί είναι καλύτερη ή γιατί μου πάει περισσότερο... Αλλά ίσως γιατί αυτό που μου λείπει το βρίσκω εκεί.
Δεν ξέρω αν ξεκουράστηκα, αλλά σίγουρα έχω πολλά να θυμάμαι.
Είδα και κάτι που το κάνω πάντα λάθος. Δεν έχω υπομονή. Και προσπάθησα να το "παλέψω" κιόλας. Φέτος με κούρασαν πολλά, ίσως κι εγώ να κούρασα καταστάσεις ή ανθρώπους με τη σειρά μου. Ποιος ξέρει; Δεν αλλάζει κάτι τώρα έτσι κι αλλιώς. Απλά είναι η πρώτη φορά που μπορώ χαμογελαστά να σου πω "Καλό Χειμώνα" και να θέλω τόσο να στο στείλω μαζί και με μία αγκαλιά που όσο κι αν γκρινιάζεις γι' αυτή τηνευχή δεν πτωούμαι.
Δεν έχω στόχους για φέτος. Θέλω να τελειώσω τη σχολή και να πάει καλά το ωδείο.

Δε θέλω άλλα καμμένα δάση για φέτος και για πάντα! Μπορείς;
Πιο "το απαιτώ" δεν έχει!
Ευχαριστώ!

(Φιλί στο ξαδερφάκι μου-δε θα το διαβάσει αλλά, δε βαριέσαι... Εγώ την αγαπώ!
Α! Η εικόνα καμία συναισθηματική αναφορά δεν έχει σε όλο αυτό αλλά είναι από το αγαπημένο μου μέρος...)

κρακ!

ή όπως αλλιώς κάνει το γυαλί όταν σπάει!

Αγαπάμε αληθινά όταν αγαπάμε αναγκαστικά; Από υποχρέωση, ή λόγω γεννετικών ομοιοτήτων; Αγαπάμε αληθινά ποτέ, τελικά; Και έστω ότι αγαπάμε! Έχουμε τους τρόπους ή και τη μαγκιά να το χαρίσυμε στον άλλον με τρόπο που η δική του ψυχή το καταλαβαίνει;
Κάπου κοντά στο γκάζι, με μπύρες και αεράκι αθηναϊκό γεννήθηκαν όλα αυτά τα ερωτηματικά!Το χειρότερο είναι ότι δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου, και μετά από μία αυτοεξορία πώς να ξαναμπεις στον κόσμο και να αρχίσεις να ξανααρθρώνεις λέξεις που να τις καταλαβαίνουν οι γύρω σου και να μην ξεφεύγουν από το θέμα; Κι αν τελικά συνειδητοποιήσεις πως όλο αυτό είναι τόσο έξω από εσένα και τοσο όχι-κατανοητό πώς μπαίνεις στο κατάλληλο mood; Βάζοντας τον εαυτό σου στην ίδια θέση θα ένιωθες τουλάχιστον μόνος. Μπορεί και ξεκρέμαστος. Θέλεις απλά να γίνεις ένα μεγάλο χαδί, σα δροσερό αεράκι να περάσεις πάνω από τις πληγές και να τις λειάνεις, αν όχι να τις γειάνεις.
Απλά, κάποιες από δαύτες τις σωματοποιείς κι εσύ ως ακοατής. Και τότε; Τι φεύγει; Και πώς;

Καμποσα βήματα παραπέρα (Τεχνόπολις για φόντο) ένα αεράκι πήρε μερικές βαριές αναπνοές μαζί του...και κάποια δικά μου όνειρα. Τι τα θες; Πώς το είπες το απόγευμα;
-Ε, μην πετάμε και στα σύννεφα!
Δε θέλω άλλες συμβουλές, αναλύσεις, γνώμες, κρίσεις, "κατηγορώ", υποδείξεις ή οτιδήποτε! Απλώς δε θέλω!
Καθένας την καμπούρα του! Έτσι κι αλλιώς πόσες ωραίες καμπούρες έχεις δει; Γιατί η δική σου νά κάνει τη διαφορά;
Κάπως έτσι δε μου το έμαθες;

memo

αύριο βράδυ θα το ξαναδώ...


Μιλάμε για αγάπη!
μεγάλη....

άουτς!

Μία

Αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο μία λέξη για να σου τη χαρίσεις, ποια θα ήταν;

Πάμε

Πάρε με από' δω!
Μακριά!


Εγώ κι εσύ κι ο κόσμος απ'έξω...



Ε;

μέχρι αύριο

Και τι έχει πλέον σημασία; Να ερωτεύεσαι ή να περνάς καλά; Να νιώθεις ή να ζεις; Όχι, ψέματα σου είπαν. Δεν πάνε αναγκαστικά μαζί αυτά...Κάθε άλλο! Κι εμένα τι μου προτείνεις; Τι να προτιμήσω; Έχω κλεισμένο μέσα μου ένα σακί εγωισμό. Και νομίζω πως το χάραξες κάπου κι έχω αρχίσει και παρατηρώ διαρροές. Δε γουστάρω να διεκδικώ, πώς το λένε; Δε θέλω! Όποιος δε θέλει να είναι εδώ φεύγει, είναι τόσο απλό! Δεν ξέρω πού το χάνεις, δεν καταλαβαίνω.
Κλειδώνω μέχρι αύριο. Θα μπει ο έρωτας στη ζωή μου. Είναι καινούρια, πανέμορφη, δική μου και μένει μόνο να την πάρω στα χέρια μου και να αρχίσω τη μελέτη σ'εκείνη. Α, και ψάχνουμε και όνομα... Καμιά ιδέα;;

Για έναν έρωτα

Και μετά από μια μέρα πιο βαριά κι από καληνύχτα σε βροχή, οι κυκλοθυμίες μου μου επιφύλλασσαν μια ακόμα αλλαγή...
Το cd του Κράου "Για έναν έρωτα"..
Από μια βραδιά ζωντανή, ολοζώντανη στις 26 Ιούνη του εφτά. Και η λέξη ζήλεια μου πέφτει τουλάχιστον λίγη! Είμαι τουλάχιστον ερωτευμένη με τις "γλυκιές παραφωνίες" του όπως διάβασα κάπου και ταυτίστηκα, με το ταμπεραμέντο του, με την κιθάρα του Μπαλταζάνη αρρωστημένα, με το κοινό που ξέρει τους στίχους όλους απέξω και τους ζει.. Και κάθε φορά που ακούω τον Σταμάτη να λέει "σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε", αναρωτιέμαι "πώς έφυγες απ'τη ζωή μου έτσι" και σε ερωτεύομαι σα νά'σουν στίχος του... Άναρθρη κραυγη του, ή σολάρισμα της φωνής του..
Άκουσέ τον το δίσκο! Επιβάλλεται κι ακόμα παραπέρα...

Ζητάει κάπου ένα λα μινόρε κι είναι σα λέξεις οι νότες του... Κι αρχίζει το "πώς έφυγες"...Κι όλα τα "γιατί" του κόσμου ηχούν στ'αυτιά μου...και το χειρότερο σχεδόν πονάνε το δέρμα μου. Αλλά τελικά απόφασίζω με σειρά τυχαία να πάω να "πιάσω ουρανό" κι αν κυλήσω και μεθύσω είναι μάλλον γιατί το φιλί σου δε μου ήταν αρκετό ή γιατί το δικό μου δεν έχει μέτρο... Κάπου το χάνω..Σε χάνω...Και έχω μάθει να φταίω εγώ, που θά'μαι πάντα παιδί αυθόρμητο και που δεν ξέρει τα παιχνίδια της αγάπης,ή του έρωτα; Τέσπα...
"Θέλω να σε φιλήσω στα χέρια σαν εικόνα σ'εκκλησία.."
Κι εσύ τι φταις; Εγώ δεν έχω πολύ. Είμαι παιδί ακόμα...Πού θα μου πάει..θα μάθω κι εγώ και θά'μαι μια μέρα κορίτσι μεγάλο.
Θά'χω παρέα μου και τότε 4 δίσκους...
"Σκουριασμένα χείλια"
"Ανθρώπων έργα"
"Για έναν έρωτα"
"Μέχρι το τέλος"
κι ίσως η λίστα να μεγαλώσει..ΠΟύ ξέρεις; Κι αυτή σαν κι εμένα...Μια μέρα..

στα σίγουρα

Χτες βράδυ μου μίλησες και για τα όνειρά σου.. Κι αν όλα τα άλλα ήταν λάθος, αυτό ήταν σωστό! Και από αλήθεια είχε αρκετή. Αλλά εγώ τι; Εγώ πώς; Εγώ γιατί; Εγώ πού;
Κι απάντηση μάλλον δεν έχω...
Εγώ πρέπει να τελειώσω τη σχολή και να αρχίσω από το μηδέν. Πιο μηδέν δεν έχει. Και άντε και άρχισα. Μετά τι; Σε διαβάζω μην το ξεχνάς. Και εσύ "ΔΕΝ". Πιο "ΔΕΝ" δεν έχει. Και όνειρα πώς να κάνω; Και από στιγμές ποια να κρατήσω;
Και τα λόγια μου πότε δε θα είναι λίγα; Και τη γέφυρα πότε θα την περνάνε; και αυτά που με αφορούν πότε δε θα αφορούν μόνο εμένα;
Πάμε στη θάλασσα; Να βάλω μουσικές να μη σε κρατάνε μέσα και να μη μπορείς θέση να βρεις πουθενά και νά'μαι εγώ κάτω από ένα σκιερό και να μη με απειλεί τίποτα; Έτσι δεν έχουν φαγωθεί να μου λένε; Τότε δε λένε ότι θά'μαι καλά κι ευτυχισμένη;
Αλλά ξέχασα... Εσύ έτσι έχεις μάθει! Στα σίγουρα..
Εγώ πάλι που έμαθα στα αληθινά σε ποιο σύμπαν να πάω να χωθώ;

ευτυχία

ευτυχία είναι να φεύγεις από ένα λάιβ και να νιώθεις ανάλαφρος...
φτερό την καρδιά που λέει και ο ποιητής..
..να έχεις μαζί σου πρόσωπα αγαπημένα...
..να έχεις πρόσωπα αγαπημένα...
..να βρίσκεις τον εαυτό σου...
..να περνάς το πρωί σου στο στούντιο και να φτιάχνεις κάτι που να έχει μέσα του εσένα και όσα αγαπάς..
..να βλέπεις τη μαγεία των ανθρώπων σε νότες, σε στιγμές..
..να λείπεις εσύ αλλά να μη φεύγεις στιγμή από τη σκέψη μου...


ευτυχισμένη είμαι
και νιώθω ευγνωμοσύνη.
τι ομορφοι ανθρωποι υπάρχουν γύρω μας...
απλά για να είναι η παλέτα πλήρης χρειάζεσαι όλα τα χρώματα...και σίγουρα το ίδιο υλικό, την ίδια πάστα δεν το λένε;
αυτό...

συναυλία

Έχω καιρό να σου γράψω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είχα χρόνο, δεν είχα και λόγο.
Τώρα έχω να σου πω πολλά κι από πού να ξεκινήσω;
Είμαστε τελικά οι πέντε όγδοα και κάνουμε τα πιο μεγάλα μας όνειρα παρέα
Μέσα μου κάτι με στέλνει στα χαρτιά μου
Βρήκα τις στιγμές μου στη μουσική
Βρήκα και τον εαυτό μου σ'αυτήν

Για σήμερα έστω ότι πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τη συναυλία της Χαρούλας πέρσι. Κι είναι σα να ετοιμάζομαι τώρα να πάω στο στάδιο. Και θυμάμαι τη συναυλία σα νά'ταν τώρα που έπαιζε. Κι εσένα θέλω τόσα να σου πω...
Αλλά στα κρατάω σε ψιθύρους...


"νά'μαι εγώ με εσένα, κι όλα ανεβασμένα..."

να γελάς
και καμιά φορά νά' ναι και για' μένα...

μια από αυτές τις νύχτες

χτες βράδυ ακούγοντας τα παιδιά ξανάγραψα
και ήταν πιο εγώ από ποτέ

τουλαχιστόν κάποια πράγματα τα αποκωδικοποίησα...

κι ο στίχος από τα ξύλινα λέει:
"Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι, θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακρυά και να 'σαι και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό..."

Σαμποτάζ

Πόσο τυχερός μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει δει για μια φορά στη ζωή του τη Λένα από κοντά και έχει ακούσει τη φωνή του Γιάννη Παλαμίδα, κρυστάλλινη, να σπάει κάθε ενοχή και κάθε τι παλιό και να του δίνει ζωή ξανα;
Αυτό νιώθω! Τυχερή!
Και χαιρομαι απίστευτα που το χάρηκε και η Μ. Συνήθως μετά τα live βάζω το cd να παίζει για να μου αφήνει την ενέργεια του καλλιτέχνη σε κάθε άκουσμα. Απόψε δε θα το κάνω! Είμαι σίγουρη πως δε θα ξεχαστεί ποτέ!
Και ναι, η φωνή του Γιάννη είναι αληθινό διαμάντι. Και η Βικτώρια...σωστή μούσα! Η Μάρθα κράτησε μόνο μια εσάνς της μελαγχολίας της απόψε. Η Εtten ήταν αποκάλυψη.
Πόση αγάπη μπορεί να κρύβουν οι μουσικοί για αυτούς τους ανθρώπους; Πόσο σεβασμό και θαυμασμό;
Ο Τσιρλιάγκος ήταν αυτό που είπε η Λένα! Μαέστρος!
Και ναι, μοναδικό μου κοπερτί... Απόψε μας έκαναν σαμποτάζ!
Και ήταν τόσο δικό μας όλο αυτό...

Εμπειρία ζωής! Δικής μας ζωής

τόση δα!

Είναι πάλι μία από εκείνες τις μέρες που νιώθω μια σταλιά. Και που νιώθω και πάλι κοριτσάκι Polly Pocket! Τα παιχνιδάκια που είχε η ξαδέρφη μου σε αφθονία κι άνοιγαν κάθε καλοκαίρι που πήγαινα στο χωριό και έκλειναν μόλις έφευγα. Και που αποχωριζόμουν τόσο...δύσκολα; Τόσο, τέλος πάντων. Σχεδόν τα ζήλευα. Εγώ τέτοια δεν είχα ποτέ. Φοβάμαι πως αν μια μέρα με αφήσουν μέσα σε παιχνιδάδικο θα αγοράσω όλες τις Polly που θα βρω μπροστά μου! Αν και τι θα τις κάνω; Δε μου φτάνει ο εαυτός μου; Χρειάζομαι και είδωλο για να ταυτιστώ;

Πάμε στην κυρία Λένα απόψε! Και νιώθω πως μου κάνω το δώρο μου για το 2009.
Επιτέλους...
Άργησα να τη μάθω αλλά ήρθε ο καιρός να ερωτευτώ τη φωνή του Παλαμίδα.

χιόνι

"φεύγω
από αυτό που νιώθω
μόνη
σε μια νυχτιά
ήπια
σε είδα
στην ξενιτιά"

κι αυτή η ξενιτιά θά'ναι για πάντα ξενιτιά;
κι εσύ πατρίδα δε θ'αλλάξεις ποτέ;
κι εγώ πότε θα βάλω ".";
κι αυτή η σκιά πότε θα φύγει;

όταν το μίσος είναι τοσο δίπλα σ'αυτά που νιώθεις
κι όταν δεν υπάρχει μισός στίχος να χωρέσει αυτά που θά'θελες
και καμιά λέξη δεν είναι αρκετή για να δώσει εξηγήσεις
και καμιά ψυχή τόσο δυνατή για να ξεχάσει
και καμιά στιγμή δε φαντάζει τόσο άδικη
και καμιά σιωπή τόσο κατανοητή
κι αναρωτιέσαι απλά "γιατί";
και ψάχνεις εξηγήσεις
ή αλήθειες
και καμιά φορά ούτε καν αυτά
θέλεις ίσως ένα ψέμα της στιγμής να σε παρηγορήσει ή να σε αφήσει να ξεχαστείς
και λες άσ'το θα πιω κάτι καλύτερα
και δε βοηθάει
για πρώτη φορά ούτε κι αυτό βοηθάει
και ποιος έχει αρκετά κλειστά αυτιά για να μη δώσει αξία στα λόγια και να σταθεί στα μυστικά
γιατί έχει δίκιο
τα μυστικά καμιά φορά γίνονται πιο βαριά γι'αυτόν που τα ακούει
κι εγώ τι να σου πω;
τι θα ακούσεις;
τι θα αντέξεις;
τι θα μπορέσεις;
δε θα αλλάξεις τίποτα
δε μπορείς
κι εκείνος που μπορεί δε θέλει ή δεν ξέρει πώς
άρα...
κι απόψε σκοτάδια

"πουτάνες οι ελπίδες μου
με όλους έχουν πάει..."

πάντα έλεγα "έχε πίστη"
το "πού" ή το σε ποιον στο αφήνω εν λευκώ...
αλλά μόνο έτσι μπορεί...

και αυτή η νύχτα...

Για όλα αυτά που δεν ήρθαν
Για όσα δεν ένιωσα
Για όσα δεν έσβησες
Για όσα άφησες πίσω
Για όσα δεν μπορέσαμε
Για όσα μου άφησες ενδεχόμενα
Για όσα κράτησα από εκείνη τη νύχτα
Για όσα πεισματικά αρνούμαι να σβήσω
Για όσα φοβάμαι ακόμα
Για όσα δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα
Για όσα δε θέλω να ζήσω

Γιατί τα ενδεχόμενα έχω την τάση να τα θεωρώ υποσχέσεις...
Δε φταις εσύ! Εγώ!
Κι όταν μού'γνεφε η καρδιά, φοβόμουν...
ίσως απλά να σε ήξερα καλά...

Αν

Ξέρεις κάτι; Θέλω να ρίξω όλα τα τουβλάκια, όλα, να μην ξαναβγει κανένα, να γκρεμιστεί ο τοίχος, να φύγει κάθε κάλυψη, να μπορώ να δω, να μπορείς να νιώσεις και να φτάσω εκεί που θέλω.
Και να μην πάει ούτε μισή ώρα χαμένη.
Και αν μπορούσα τώρα να διαλέξω, θα κουλουριαζόμουν στο κρεβατάκι μου, θα κράταγα τα μάτια μου κλειστά και θα περίμενα να σου ξεφύγεις και να έρθεις.
Έχω σκαλώσει-θυμήθηκα τα νιάτα μου- με την Alicia Keys.

Νομίζω την αγαπώ απ'την αρχή.

[ . ]

.


Πρέπει να με βρω. Ξανά.
Πρέπει να με βρω. Απ' την αρχή.
Θέλω να με βρω. Πριν χαθώ και πάλι στη στροφή.


Να με αντέχεις! Ίσως και να με προσέχεις

Συγγνώμη για το λίγο μου...
Κάποια στιγμή θα το κάνω να είναι πολύ. Να μην αντέχεις σχεδόν.
Να σε φτάνει

Καλημέρα

inner voice

Είπα πριν την Ανάσταση να σου γράψω δυο λέξεις ίσα να δηλώσω παρουσία!
Ηχηρή σαν απουσία! Ξέρεις από αυτά εσύ...
Νοσταλγώ τις θάλασσες του νου, τη ζεστασιά της αγκαλιάς και την ανάσα της αγάπης.
Πώς το λέει το τραγούδι να δεις:
"Αγάπη λίγη δε μπορώ,πολλή να γίνει κι ας καώ!"
Αυτό ακριβώς!
Κι αν ελπίζω κάτι φέτος σε ένα κλίμα σίγουρα "όχι-κατάνυξης" είναι η γαλήνη, η άπειρη... Αυτή που νοσταλγώ!
Γι'αυτό φύγε... έχω μάθει να ακούω την inner voice μου, την εσώτερη φωνή που έλεγε η κυρία Λένα Π. κι αυτη λαχταρά γαλήνη...

Άνοιξη...

Κουράστηκα! Πιο πολύ από ό,τι φαντάζεσαι. Και πλέον δε θα βρω σε κανέναν ελαφρυντικά!
Όποιος φοβάται να ζήσει, ας μην χαλάει τη ζωή των άλλων που το παλεύουν.

Αύριο έχει live η Νατασσούλα μου και όλα τα άλλα ας σωπάσουν. Θέλω να ακούσω...

Καλή άνοιξη όπως και νά'χει!

Ευχαριστήριο

Και σήμερα που λες, που μόνο μια μέρα πέρασε από χτες, εγώ μεγάλωσα ένα χρόνο! Μπορώ να σου πω χιλιάδες πράγματα- και το εννοώ- που άλλαξα φέτος αλλά θα βαρεθείς και κανένα νόημα δεν έχει!
Η ανάρτηση αυτή αιτιολογείται(δεν πάει η λέξη αλλά συγγνώμη) ακριβώς από τον τίτλο της!
Το συγκεκριμένο τραγούδι εμένα με έχει ορίσει. Και μου έχει εξηγήσει πολλά πράγματα που άλλαζαν χωρίς να μπορώ να τα παρακολουθήσω...
Τραγουδάει η Νατασσούλα μου, που εσύ ξέρεις πόσο αγαπάω, όλες οι θάλασσες του κόσμου ηχούν στ'αυτιά μου από την ψυχούλα του ζαχαρωτού μου-και τα έγχορδά του προφανώς-, και τα λόγια τα βρήκε για'μένα ο j μου και, αν και γίνομαι τόσο κτητική με τα λόγια του, αυτό για΄μένα εξηγεί πολλά!
Απόψε, ήμουν μαζί με κάποιους ανθρώπους που αγαπάω, με όλη τη σημασία της λέξης και μου είπαν χρόνια πολλά με μια μεγάλη αγκαλιά!
Και κάποια άλλα αγγελούδια μόλις άλλαξε η μέρα με σκέφτηκαν και τους αγαπώ πολύ όλους...

Σε λίγες μέρες έχω μια προσωπική "γιορτή". Κάποια στιγμή σου μέτρησα 6 μήνες! Και πιο περήφανη από ποτέ σου μιλάω για τον 1ο χρόνο.

Η ζωή ΣΟΥ είναι τώρα και είναι για' σένα! Μην αφήνεις καμιά στιγμή να ξεφεύγει.

"με τα καράβια που με πήγαινες να δω... ταξίδευα!"

Μην ψάξεις για προορισμό! Δεν ωφελεί ! Αν ψάχνεις για κάτι, τότε είναι η καλή παρέα!

Την αγάπη μου!

Δε θα μπορούσε να λείπει...

(Εσύ που το αγαπάς όσο κι εγώ, άκου το παρέα μου...και μη λείπεις πια!)

bottom

Απόψε ξεπουλάς. Ξεπουλιέσαι! Όσο- όσο θα σε αφήσεις απόψε. Απόψε’ αυστηρά! Γιατί οι στιγμές που πιάνεις πάτο είναι στ’ αλήθεια στιγμές και τις ζεις απ’ την ένταση κι όχι απ’τη διάρκειά τους. Πνίγεσαι! Κι όπως όταν πνίγεσαι, κι ο χρόνος σέρνεται ανάμεσα στις στιγμές, εσένα η ζωή σου εκείνη την ώρα μοιάζει να κάνει άλματα. Με μοναδικές στάσεις σε κάποιες φτερωτές στιγμές, που ίσως να μην τις θυμόσουν και όλες. Χάνεις το μέτρημα και μπλέκεσαι μεταξύ βημάτων και αλμάτων. Σε γεμίζει το αδιέξοδο αυτό τόσο απόλυτα που αν ξεπουλάς ό,τι μπορείς είναι για ν’ αδειάσεις. Για να ξαναβρεις το μέτρημα και την ισορροπία σε βήματα και άλματα κι όλη αυτή η διαστολή χρόνου να πάρει ένα τέλος. Κι εσύ γεμάτος από αυτή τη χαρά της νέας αρχής, αν και τελείως άδειος, νιώθεις ο πιο ακριβός, ίσως και ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Γιατί η μεγαλύτερη χαρά, ακόμα και από αυτήν της κατοχής, είναι η χαρά της διαχείρησης! Της μοιρασιάς αν θες. Κι όλα τότε είναι θέμα προσωπικής ηθικής. Και καμιά δικαιοσύνη δεν είναι ισχυρότερη από την ελευθερία της ψυχής. Αν και η πιο χρήσιμη μάλλον είναι αυτή του πνεύματος.

όμορφη βραδιά

Μετά από μία υπέροχη βραδιά στο Κύτταρο έχω να πω τα εξής:

. Ο κυρ-Νίκος είναι εξαίρετος μουσικός, εκτός από ένας τόσο γλυκός άνθρωπος. Πραγματικά είχα καιρό να ακούσω τόσο τρυφερό παίξιμο κιθάρας.

. Η Βασιλική Καρακώστα αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει και η διασκευή του "Βάλε μου να πιω" ήταν κάτι παραπάνω από υπέροχη.

. Ο κύριος Νίκος Σάλτας είναι πραγματικά δοσμένος στη μουσική και του βγάζω το καπέλο.

. Ο "διάλογος" της κιθάρας του κυρ-Νίκου και των πλήκτρων του Σάλτα ήταν θαύμα. Πραγματικά να είναι καλά!

. Το μπάσσο του κύριου Μιχάλη Καλκάνη "μίλαγε"!

. Το κοντραμπάσσο στο "βάλε μου να πιω" ηχεί ακόμα στ' αυτιά μου.

Γενικά ήταν ένα υπέροχο live.

Κυρίως γνώρισα το Θεανάκο μου! Και είμαι πολύ χαρούμενη γι'αυτό. Είναι σκέτο αγγελούδι και την ευχαριστώ για απόψε. Και οι φιλεναδίτσες της είναι τόσο καλά παιδιά!!(Μακάρι να ήταν και η Γιωργίτσα μας εκεί)

(Δεν είναι η σημερινή εκτέλεση με το κοντραμπάσσο, αλλά είναι αντιπροσωπευτικό. Βασιλικούλα μου συνέχισε έτσι!!)

Messed up

Δεν τό'χουμε...

Η πιο just ευχή για φέτος ήταν :"...με πιο πολύ θάρρος και αυτοπεποίθηση". Ξέρω πως έγινε ειλικρινά και με κάθε αγάπη και πως η ψυχή που ευχήθηκε ήταν πεντακάθαρη και βουτηγμένη στην αλήθεια και την ομορφιά!
Απλά, δε θα πιάσει! Ούτε και φέτος!
Με βαρέθηκα!

Κι ό,τι άσχημο μπορείς να σκεφτείς σε επίθετο μου το έχω κοτσάρει!

Μπράβο μου!

my-siren

Νομίζω πως η απόγνωση φτιάχτηκε για' μένα ειδικά. Όσες φορές έχω αφεθεί στα νερά της, γεννιέμαι καινούρια. Και κυρίως ΚΑΘΑΡΗ. Κι αν προχτές η γιωργίτσα(ρε αλήθεια σε ευχαριστώ) δεν είχε παίξει το κομμάτι της Tori τώρα εγώ τίποτα από όλο αυτό δε θα είχα νιώσει. Και θα μου πεις: δε βαριέσαι; Και θα σου πω, ναι βαριέμαι όλα τα άλλα εκτός της μουσικής, των λέξεων, και της παρέας. Και χτες βγήκα με μια αγαπημένη παρέα(είχαμε κάποιες ηχηρές απουσίες αλλά όταν κουβαλάς κάποιον μέσα σου σχεδόν ποτέ δε λείπει), έφτασα σε κάποιες λέξεις που δε με είχαν αγγίξει ενώ ήταν τόσο απελπιστικά εγώ και έφτιαξα τη δική μου διασκευή στο Siren, εγώ η φωνή μου και η κιθάρα μου. Και όταν κάτι δεν το έχεις ζήσει, γιατί φοβάσαι, ντρέπεσαι τον εαυτό σου ή δειλιάζεις και ξαφνικά γίνει δικό σου, στιγμή σου, ανάγκη σου, τότε γκρεμίζεται ένα πρώτο εμπόδιο. Κι εγώ είμαι τόσο γεμάτη από αυτό.

Οι στιγμές είναι που μετράνε! Οι στιγμές είναι που μένουν. Οι στιγμές είναι αυτές για τις οποίες οφείλουμε να είμαστε ο εαυτός μας...

Καλημέρες! Διαλέγεις εσύ τους ήχους σήμερα! Εγώ απλά ακολουθώ. Θα βάλω και την κιθαρίτσα μου να σου μουρμουρίσει για να μου πεις πώς σου φαίνεται.

Φιλί!

siren

Πριν λίγο το άκουσα στην εκπομπή της Γιωργίτσας μου.

Πάει καιρός από όταν το πρωτοάκουσα. Και όλη αυτή η απόγνωση ξαναήρθε. Και όλες αυτές τις μέρες που ήμουν τόσο καλά ήξερα πως θα χτυπήσει. Και θα με βρεί στο ψαχνό, όπως κάθε φορά. Τουλάχιστον ευχαριστώ! Αυτή τη φορά σχεδόν το ήξερα και προετοιμάστηκα.
Κρατάω δύο-τρεις φράσεις:

almost brave
almost in love

and you know you're gonna lie to you

Θα το παίξω τώρα. Κι αν κλείσεις τα μάτια ξέρω πως θα φτάσει ως εκεί. Κι ας μην έχεις ιδέα πώς μοιάζει η φωνή μου για' σένα.
Θα με βρει το πρωί στους δρόμους. Και θα ακούω τις σειρήνες ώσπου να έρθει το φως.
Όλα σχεδόν...
Όλα μισά...
Τίποτα δε μ' αφήνεις για σιγουριά...

be yourself!

Καλησπέρααααααααααα!
Για σήμερα είχα ετοιμάσει ένα κομμάτι της M. W. για να παίξω στη Martha αλλά χτες βράδυ ανάμεσα σε κάτι ασκήσεις πεδίων(ηλεκτρικών για την ακρίβεια) έπιασα την κιθαρίτσα μου και έφτιαξα μόνη μου το πρώτο κομμάτι μου. Και αχ... κι ας μην είναι ωραίο το έφτιαξα εγώ κι αυτό με τίποτα δεν ανταλλάσσεται. Όπως καταλαβαίνεις αυτό έπαιξα σήμερα στο μάθημα και ήταν η τελειότερη στιγμή με τη Marth-ούλα μου. Και ναι, στο δηλώνω αν κάτι με γεμίζει και με αδειάζει και με ξαναγεμίζει κλπ είναι ακριβώς αυτό.

Η Martha είπε πως δεν πρέπει ποτέ να προσπαθώ να αλλάξω αυτό που είμαι, γιατί οι άνθρωποι σε εμάς αγαπάνε την αλήθεια μας. Και της είπα πως εγώ θέλω απλά να μην είναι τόσο παιδικός ο τρόπος μου σε όλα... Μέγα λάθος!
Κάποτε έλεγα πως μεγαλύτερη τέχνη είναι αυτή του να μένεις πάντα παιδί. Και γι' αυτό θα προσπαθώ πάντα. Στο λόγο μου. Απορώ γιατί το εχθρευόμουν. Σ' ευχαριστώ για τα φώτα σου. Άλλη μία φορά....

Μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα φιλί!

be yourself....!

αναφορές

Θα σου πω το εξής: Χτες συνειδητοποίησα πως ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα είναι το να νιώθεις πως ανήκεις σε κάποιους ανθρώπους. Πως όπως και να έχει έχεις ένα κομμάτι σου αφημένο στα χέρια τους...Για να μην αναφερθώ στο κομμάτι που τους έχεις κλέψει...(σσσσσσσσσσσσσς μυστικό!).
Ναι, είναι ασφάλεια και ευτυχία και χαρά και αλήθεια το να έχεις κάπου τις αναφορές σου και τα στεγανά σου..

υ.γ. χαλάλι οι φυσικοθεραπείες... έφτιαξα το αριστερό και χάλασε το δεξί! Αλλά είμαι καλά...

Να μου είσαι κι εσύ! Το απαιτώ!

στιγμές ευτυχίας

Χτες θυμήθηκα τι θα πει "στιγμές ευτυχίας". Όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους που αγαπάς αυτές οι στιγμές ξεπηδάνε από το πουθενά κι αν μέσα σου μόνο κενό θεωρούσες πως έχεις, θα σε βοηθήσουν να τα δεις όλα καλά κι απ' την αρχή, με μια καρδιά γεμάτη.

Σας αγαπάω πολύ! Και ξέρετε ποιοι είστε!

υ.γ. Δε θα ξαναπιώ τόσο!
υ.γ.2 Το βλέπεις κι εσύ ότι η προηγούμενη πρόταση είναι εντελώς όχι-εγώ;
υ.γ.3 Να θυμάστε όλοι να γελάτε και να αγαπάτε!

θα στα κλέψω

ίσως φταίνε τα φεγγάρια... ίσως πάλι φταις κι εσύ...
Πώς να γλιτώσει μάτια μου ο ένας απ' τον άλλο;

Α, ρε θεανούλι μας έφτιαξες πάλι με τα φεγγάρια σου..

φιλί!

"Ένα από τα πολλά μαγικά πράγματα είναι να παρατηρείς έναν αγαπημένο να κοιμάται όταν η καρδιά του για μια γλυκειά στιγμή είναι δικιά σου"(Truman said)

Κι αν χωρίς τίποτα από εσένα δε με έχεις αφήσει να δω, εγώ θα σε ερωτευτώ. Και θα κλέψω εικόνες από όλα τα διαφορετικά πρόσωπα που έχεις να φοράς... Και θα τα αγαπήσω όλα! Ένα προς ένα. Κι ας μη μ' αφήσεις...
Θα στα κλέψω...

μετράω ανάσες
προσπαθώ να μη χαλάει ο ρυθμός
1
2
1
2
κι όμως κάτι μεταξύ του 1 και του 2 λείπει
είμαι σίγουρη
1 και 1 λενε ότι κάνει 2
νομίζω μπορώ να στο φτάσω στο 200

moments

Δεν έχω πολλά να σου πω.. Κάναμε πόβα σήμερα και πήγε πολύυυυυυυυυυ καλά! Και ο παλιάτσος βγαίνει τέλεια! και ναι, είναι μια όαση μέσα σ'αυτές τις μέρες!
Αυτά είχα να σου πω για σήμερα! Ή καλύτερα προς το παρόν! Αργότερα βλέπουμε;)



αυτό για σήμερα! Με ένα μεγάλο χαμόγελο;)

Σαν τραγουδάκι

αφιερωμένο...


Έτσι που ήρθες κι έφυγες δε σ' έμαθα ποτέ
Πίσω απ' τα δυο σου μάτια πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου 'μεινες
π' όλο ξεχνάω τους στίχους

Και σε σφυρίζω, σε σφυρίζω
Στα στενά σε μουρμουρίζω
Μες τα λόγια σου βραχνιάζω
Σε μπερδεύω σε φωνάζω

Κι είναι και τώρα όπως και τότε
Όπως τα βράδια που μου λείπεις
Σαν το τσιγάρο που αργοσβήνει
Το άγγιγμα σου που μ' αφήνει

Πως άρχισες και τέλειωσες
δεν έμαθα ποτέ
Σε μια σταλίτσα γέλιο
πήγες και κρύφτηκες
Σαν τραγουδάκι μου 'μεινες
π' όλο ξεχνάω τους στίχους


Στίχοι: Θοδωρής Παυλάκος
Μουσική: Θοδωρής Παυλάκος
Ερμηνεία: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

steps

Θα αδιαφορήσω για τα σημερινά γεγονότα... ΟΚ, it happens! Shit happens, κλπ κλπ.
Θέλω να αφιερώσω το επόμενο κομμάτι κάπου εξαιρετικά! Χωρίς λόγο... Γιατί με βοηθάει να μη σκέφτομαι τα στραβά...Έστω και εν τη απουσία του...


Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν
να γυρίσεις φωνάζουν
κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές
νιώθω να μ' αγκαλιάζουν.
Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές
που δε λένε να σβήσουν
κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά
που τα πήρες μαζί σου.

Βήμα-βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις
σαν το κύμα να με νανουρίσεις
μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα
γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.

Τι ωραίες στιγμές να σε νιώθω παντού
γύρω να σ' ανασαίνω
πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς
και εγώ να σωπαίνω.
Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά
στ' άδειο σπίτι να μπαίνεις
κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς
και πολλά να μου παίρνεις.

Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου

Για' σένα...
...κι ας μην έρθεις ποτέ

2nd round!

Cat Power

love her

new day...same me

Δε θα σου πω ότι σήμερα είναι μια καινούρια μέρα! Μια τέλεια μέρα ή κάτι τέτοιο. Πλέον έχω σταματήσει να ξεπερνάω τις μεγάλες χαρές και τις μεγάλες λύπες μπαμ και κάτω! Απλούστατα γιατί τσουπ! ξανάρχονται σύντομα, ισχυρότερες ... ούτε θα σου πω γιατί έσβησα το προηγούμενο ποστ. Καταντάει ήδη βαρετό.

Για σήμερα μια Martha Wainwright!

coming tonight

καλό ταξίδι

Δεν είναι η άσφαλτος που τρέχει!
Ο κουρσάρος της νύχτας δεν πρόσεξε και ξαφνικά άλλαξε ο προορισμός

βίαια
ξαφνικά

και ξεκίνησε ένα ταξίδι χωρίς σωστή παρέα
για την ακρίβεια δίχως παρέα καμιά


καλό ταξίδι

θα είσαι πάντα στη φωτογραφία του δημοτικού, εσύ και όλη η παρέα κι αυτή η φωτογραφία θα κάνει ταξίδια στην τσάντα του αδερφού μου, όπου κι αν πάει
θα φροντίζω να την καταχωνιάζω πάντα

δεν έφυγες

δε συμφώνησε κανείς μας

βαρέθηκα

όλοι σας ξεχνάτε!
είναι επιλογή σας!
και σας έχω όλους ανεξαιρέτως βαρεθεί!
λες και οι αγώνες σας πριν ένα μήνα ήταν επιταγή του life-style!
και τώρα...
μόδα ήταν και πέρασε.
και οι διεκδικησεις πλέον, είναι ντεμοντέ!
γελοίοι!

joanna's way...

φτάνει μόνο
όταν σε βλέπω στο δρόμο
να δείχνεις καλά..

that's a new year...

Ναι, το πιστεύω. Το δικό μου όνειρο ήταν μετά από αυτό το πολύπαθο 2008, να αλλάξει κάτι το 2009. Και ει δυνατό, για καλό.

Είδα τη Μ. το πρωί- μεσημέρι καλύτερα. Πήγαμε για έναν τρελό καφέ! Starbucks και Frap. . Μιλήσαμε-όπως κάθε φορά- πολύ και για όλα, κάναμε τις καθιερωμένες γκριμάτσες-εντελώς ασυναίσθητα-όπως κάθε φορά- και βάλαμε μπροστά την αλλαγή που σου έλεγα.
Μπαίνοντας είδαμε σε ένα τραπεζάκι μία κοπέλα κι έναν νεαρό να έχουν μπροστά τους από ένα βιβλίο-έστω φιλοσοφία, δεν είδα-και να συζητάνε γι' αυτό. Θα σπούδαζαν κάτι σχετικό, υπέθεσα γιατί είχαν υπογραμμίσει και γενικά αυτή την αίσθηση μου άφησαν. Γύρισα προς τη Μ.: Ωραία δε θά' ταν να κάναμε κι εμείς αυτό; και απλά αναστέναξε. Και τότε μπήκε το μικρόβιο στο παράξενο αίμα μας! Αυτό ήταν! Δεν πα να σπουδάζουμε όλα αυτά τα ακαταλάβίστικα που ούτε στο τόσο δε μας φτάνουν! Αυτό θα κάνουμε! Θα διαβάζουμε κάποιο βιβλίο και οι δύο και μετά θα αρχίζει η ανάλυση! Θα άζουμε και τον Γ(γνωστός και ως ΑΑ) στη συζήτηση που είναι διαβασμένος! Και αυτό συνέπεσε με την καινούρια-πνιγμένη στα βιβλία- δική μου αρχή!
Και καταλήξαμε ανάμεσα σε πολλά βιβλία μετά από λίγο και αρχίσαμε... Βέβαια, για αρχή άσχετα πράγματα αγοράσαμε αλλά δεν έχει να λέει. Η ανάλυση θα πέσει! Αχ... Καινούρια μου ζωή! Φέτος, θα κάνουμε όλα αυτά που δεν κάναμε ως τώρα και τα λαχταρά η ψυχή μας και ακόμα και αν κάτι δε πηγαίνει καλά, εμείς θα χαιρόμαστε όλα τα άλλα! Θα γεμίσουμε τις ζωές μας όμορφες στιγμές, έτσι είπε η Μ. κι εγώ-με ξέρεις-χατήρια δε χαλάω...


Για σήμερα: ο Ξένος, Albert Camus
(τέλειωσε σήμερα, αλλά αύριο θα μπει στο repeat!)

και ταξίδευα...

Ήταν η πιο όμορφη Πρωτοχρονιά που έχω ζήσει. Η πιο γεμάτη. Έλειπαν μερικά πρόσωπα, αλλά τους είχα στην καρδιά μου αυτούς. Και σχεδόν έφτανε. Δε θα στο περιγράψω. Μπορεί να βαρεθείς. Ήταν όμως το πιο γλυκό ξενύχτι και το πιο ζωντανό ξημέρωμα που έχω ζήσει ποτέ μου.
Ήρθε η αγάπη της Μ. και του Γ. Μαζί με τη νέα χρονιά, σε μιά τεράστια αγκαλιά και από τους 2 τους να μου θυμίσει πόσο πολύτιμες είναι μερικές στιγμές που είναι κρυμμένη η αγάπη μέσα τους. Ήρθε το βλέμμα του αδερφού μου που αποχωρίζομαι σε 4 μέρες. Πάει να συνεχίσει τη θητεία του και θα λείπει. Ήρθε το μήνυμα του Μ., του Σ., του Σ, του Γ., της Τ. και της Ε., του Β., του Σ,. το τηλεφώνημα του Κ. (που με βρήκε μεθυσμένη) που όσο και να το ήθελα δεν ήταν εκεί. Ήρθαν τα χαμόγελα και αυτό το τόσο καθαρό αίσθημα αγάπης και ασφάλειας. Ήρθε το τηλεφωνημα του Α. Ήρθε ένα όμορφο πρωινό «παρέας» μέχρι που άνοιξε ο ουρανός τελείως. Και μέσα σε όλα αυτά που ήρθαν υπήρχε αγάπη.
Έφτασα σπίτι και είχα αποφασίσει πριν κοιμηθώ και αλλάξει η μέρα για’ μένα να κάνω κάτι που ονειρεύομαι καιρό. Να κάτσω και να δω στ’ αλήθεια τους ανθρώπους στο σταθμό να περνάνε μπροστά μου. Και ήταν όλοι τους όμορφοι άνθρωποι. Μπορούσαν να χαμογελάνε. Κάποιοι μπορούσαν να σου πουν και «καλή χρονιά».
Βγήκα από το μετρό, προχώρησα την ηχογραφημένη εκπομπή στο ραδιόφωνο και πάτησα Play. Και ταξίδευα...
Άκουσα το τραγούδι της νέας χρονιάς σε ένα παγκάκι οκλαδόν, με τα μάτια ορθάνοιχτα και κάποιες σταγόνες ήλιου να ακουμπάνε τα μάγουλά μου...
Και ταξίδευα...
Με τον ζαχαρωτό μου, να κάνει τα έγχορδά του να χαμογελούν και να φυσάνε τη θάλασσα στα αυτιά μου...
Με τον j. παρέα μου, να κοιτάζει τους ανθρώπους με τη διαπεραστική ψυχή του...
Με τη νεράιδα μου, να σπάει ένα-ένα τα κομμάτια των φόβων και της θλίψης και να υπόσχεται ομορφιά με το καθαρό αίσθημά της...
Και με όλους αυτούς που αγαπάω μαζί
Και την Μ. να μου χαιδεύει τα μαλλάκια
Και τον Γ. να μπορεί να αντέχει
μουρμούρισα: Καλή Χρονιά...



Και ταξίδευα...