Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Vs

[σε λίγο]... (αυτό συνέβαινε ανέκαθεν)[δε θα σε ερωτεύονται.]... (και σαφώς δεν πρόκειται για ανικανότητα ή δική σου αδυναμία) [θα σε συγκρίνουν.]... (μη φανείς μονοδιάστατος. δε συγκρίνεσαι αυστηρά με άλλα πρόσωπα.)



Το είχε γράψει πριν από κάμποσο καιρό ο Γ. Ευαγγελάτος στο φβ. Και η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή με γλίτωσε και από αρκετές αναλύσεις. Και μια ακόμα αλήθεια είναι πως η σύγκριση δεν είναι θέμα που με αγγίζει εδώ και χρόνια. Θέμα συνειδητοποίησης, θέμα σταδιακής αυτογνωσίας, θέμα αδιαφορίας. Θα προτιμούσα το δεύτερο. Όχι γιατί πρέπει πάντα να βγαίνει κανείς κερδισμένος από μια σύγκριση, αλλά γιατί καμιά σύγκριση δεν έχει νόημα όταν μιλάμε για αισθήματα. Και σαφώς και αναφέρομαι στο πρώιμο εκείνο στάδιο που τα αισθητήρια μόλις έχουν αρχίσει να πετάνε σπίθες και ούτε λόγος φυσικά για συν-αισθήματα. Ουσία και αξία έχει το να ξέρεις τον εαυτό σου και να προσπαθείς συνεχώς να τον μάθεις και να τον προσεγγίσεις ώστε να μπορείς να επικοινωνήσεις μέσω αυτού με τους γύρω σου. Δε θα σε ερωτευτεί κανείς λιγότερο για την ατέλεια ή τη στροφή σου ούτε περισσότερο για το αψεγάδιαστο και το ευθύ σου. Ο έρωτας ενδεχομένως και μέσα από την αδυναμία που κρύβει, δεν είναι εκ των πραγμάτων συναίσθημα τελειότητας. Όχι, δεν εννοώ πως δεν είναι συναίσθημα ολοκληρωτικό. Εννοώ πως είναι συναίσθημα που κρύβει μέσα του την αναζήτηση, την ανησυχία, την ερώτ-ηση. Ίσως ακούγεται υπερβολικό μα το πιστεύω πως ερωτεύεται κανείς τις ατέλειες. Ένα λακάκι στο μάγουλο, μια παχουλή μέση, ένα αδέξιο χαμόγελο, μια αβεβαιότητα στο βλέμμα, τις φακίδες του καλοκαιριού, μια μικρή ελίτσα, ένα στραβό δοντάκι. Ερωτεύεσαι και την απαράμιλλη ομορφιά και τα καταγάλανα μάτια και τα μακριά απαλά μαλλιά και το ομορφοφτιαγμένο σώμα μα όλα αυτά είναι έτσι κι αλλιώς θέμα αισθητηρίων. Δεν κρύβουν μέσα τους τρυφερότητα, χαμόγελα σε μια μοναχική σκέψη πριν κοιμηθείς, ούτε και αφοσίωση.
Δε μου αρέσουν τα τσιτάτα περι ανούσιου και αύταστου του τέλειου γιατί κάθε αληθινό αίσθημα είναι τέλειο και δε στερείται τίποτα κανενός αντίστοιχού του ίσως και μόνο μέσα από τη μοναδικότητά του. Και ναι σίγουρα υπάρχουν κλίμακες και κατατάξεις και αξιολογήσεις. Αλλά οι λόγοι για δαύτα είναι καθαρά πρακτικοί. Και ας μην μπερδεύουμε ανόμοια πράγματα.

Δεν ερωτεύτηκες ποτέ το ωραιότερο κορίτσι του κόσμου γιατί δεν υπάρχει. Δεν ερωτεύτηκες ποτέ την τελειότερη μελωδία γιατί δεν υπάρχει. Δεν ερωτεύτηκες ποτέ την ομορφότερη μυρωδιά γιατί δεν υπήρξε ποτέ.

Τέλειο καθιστά κάτι το αποτέλεσμά του. Το αίσθημά που γεννά, αν είναι τέλειο.

Μη βάζεις τον εαυτό σου σε διλήμματα γιατί τη μελωδία της καρδιάς σου δεν την υπακούει κανείς από τους δύο συγκριθέντες. Ψάξε το ένα. Το μοναδικό. Αυτό που δεν υπάρχει όμοιό του κι ας μην είναι αντικειμενικά αυτό που θα ήθελε ο καθένας.

Ή μάλλον όχι. Μην το ψάξεις. Αυτό το ένα, που είναι για' σένα, θα σε βρει. Όπου και νά'σαι.