Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Barcelona

Ναι, καλά το κατάλαβες! Πριν λίγη ώρα γυρίσαμε και δεν ξέρω καν τι να σου πρωτοπώ! Ερωτεύτηκα αυτή την πόλη, αυτούςτους ανθρώπους,αυτές τις πλανόδιες μελωδίες, αυτόν τον καθαρό ουρανό, αυτές τις στιγμές,αυτό το ταξίδι.
Γέλια,αγκαλιές,βόλτες αστεία, ταξίδια, μουσεία,εικόνες, μουσικές,μουσικές, μουσικές!
Φαγαμε tapas,paella,patatas bravas και ήπιαμε μπύρες και παγωμένα νερά στα πιο γλυκά σοκάκια που μπορείς να φανταστείς και πήραμε σουβενίρ και αναμνήσεις για την επιστροφή. Γυρίσαμε την πόλη με το νυχτερινό τρενάκι, είδαμε φωτισμένη τη Σαγράδα Φαμίλια, μάθαμε για το Γκαουντί, πήραμε τα καθιερωμένα τιρκουάζ ακουστικά της ξενάγησης, ακούσαμε συντριβάνια μαγεμένα να σκορπίζουν γύρω τους κλασικές μελωδίες,συνεννοηθήκαμε με αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά,γερμανικά,με χαμόγελα, με νοήματα, με αριθμημένα δάχτυλα και αντικείμενα, με ψιθύρους και δυνατές φωνές κι όλα μα όλα από κάπου έρχονταν και κάπου τελικά θα μας πάνε. Ο joan Miro έγινε η λατρεία μου και στο υπογράφω κιόλας και ο Antonio Gaudi το σημα κατατεθέν της πόλης, έστω και μέσα από την υπερβολή του.
Στο μουσείο Joan Miro υπήρχαν ασύλληπτα visuals. Καθόσουν ή ξάπλωνες και απέναντί σου ταιριάσματα σχημάτιζαν καρδιές, αγάπη και φιλιά. Άκουγες το wicked games από μια γυναικεία φωνή και από πάνω της μια παιδική γλυκήτητα φάλτσαρε στιγμιαία για να κορυφωθεί, Θεε μου, στην καταλληλότερη νότα που θα μπορούσε να υπάρχει σε κάθε κατάληξη του τραγουδιού. Μάτια ταιριασμένα ή μήπως ίδια; Μια γυναίκα στην κουζίνα μαγείρευε όνειρα. Δικά της ή ξένα; Σε καταδίωκαν γρήγορες εναλλαγές εικόνων. Προλάβαινες να φύγεις ή όχι; Μια πληγωμένη σεξουαλικότητα πάλευε να βρει να ενωθεί; Η΄μήπως να εκφραστεί;
Καθόμουν στα σκοτεινά και έγραφα. Σου έγραφα. Σχεδόν γράμμα... Φως δεν υπήρχε. Φως έβγαινε...
Αν ήσουν αυτές τις μέρες στη Βαρκελώνη τότε κάπου θα με πέτυχες να τραγουδάω στο δρόμο. Σε κάθε δρόμο. Συνέχεια. Πιο συνέχεια δεν έχει. Τραγουδούσα κι ονειρευόμουν...
Πήρα κι ένα μουσικό κουτί. Παίζει το la vie en rose. Αχ πόσο το ήθελα. Θα μάθω να το τραγουδάω. Όλο, σε κάθε ρυθμό και κάθε βράδυ θα στο τραγουδάω. Αν ξεχνάω τους στίχους θα μουρμουρίζω πααααα ραραραραααααα ραραραραραραααααααααααααα-ααααααααααααα.... και θα σε παίρνει ο ύπνος. Και θα είναι βράδυ και θα περπατάμε οι δυο μας δίπλα στο λιμάνι, ή θα ξαπλώνουμε στην ξύλινη εξεδρα κοντά στα καράβια, ή θα καθόμαστε στο παρκο Γκουελ στα καθίσματα του γκαουντί...
Και θα ταξιδεύουμε....
Πάμε για απόψε...