Κυριακή 10 Απριλίου 2011

κινούμενος στόχος


Μαζεύεις λέξεις, αν και κυρίως μαζεύεις στιγμές. Μαζεύεις κρατημένες αγκαλιές και χαδια πιο δυνατά απ'τη λήθη. Μαζεύεις φιλιά που ζωντάνεψαν στην ένωση και που δεν έσβησαν στη γεύση κι ακολούθησαν αυτόνομη πορεία και κατέληξαν στην καρδιά και παραμένουν και σήμερα ακόμα ζωντανά. Μαζεύεις κάθε εικόνα περασμένη ή επικείμενη που έχεις αφεθεί να σε συνεπάρει, μαζεύεις κάθε κύτταρό σου από τους δρόμους που έχετε περάσει, μαζεύεις κάθε συγκινημένο δάκρυ σου και κάθε σύννεφο απ'το μέτωπό σου και κάθε παραμικρό ανήσυχο ή φοβισμένο κόμπο που έχει πνίξει το λαιμό σου. Μαζεύεις όλα αυτά που κράτησες, όλα αυτά που χάρισες, αυτά που σου έκλεψαν κι αυτά που σου ξέφυγαν. Μαζεύεις όλα εκείνα που σου χάρισαν, που ήταν δανεικά και δεν τα επέστρεψες ποτέ, όλα εκείνα που ήταν δικά σου μόνο και μόνο για νά'ναι κάτι, να έχουν υπάρξει κάποιου πριν η καρδιά σου αφεθεί εκεί που ανήκει, κι εκείνη κι αυτά, και τα βάζεις σε κάθετί δικό σου πριν από κάθε σ'αγαπώ, πριν από κάθε αγκαλιά, κάθε χάδι, κάθε στιγμή, κάθε σε θέλω, κάθε μου λείπεις, πριν από κάθε στιγμή δική σου και δική του. Πριν από κάθε στροφή σας στη γωνία του σπιτιού σου σαν σε γυρνάει τα βράδια πριν από κάθετί που στο τέλος του αντί για τον εαυτό σου θα το καταχωρήσεις στο "μαζί" σας και αντί για "μου" αυτομάτως θα το ονομάσεις "μας" και θα ανήκει εκ των πραγμάτων σε όλα αυτά που χαίρεσαι και αγαπάς.
Θα χτυπάει το κουδούνι και θα ξέρεις ποιος είναι.
Δε θα ρωτάς.
Θα ξέρεις. Δε θα περιμένεις.

Θά' ναι ήδη εκεί. Δε θα παίρνεις.

Θα έχεις. Δε θα ζητάς. Θα σου δίνει.

Δε θα τελειώνει.

Θα ζει.

Δε θα φοβάται. Θά'σαι για πάντα.

Δε θα φοβάσαι. Θα σου ανήκει.

Τελειώνει μονάχα καθετί που δεν ανήκει σ'εμάς. Καθετί ξένο. Καθετί που φτιάχτηκε για κάποιον άλλον κι έπρεπε εμείς να το φυλάξουμε ώσπου να περάσει στο επόμενο στάδιο της πορείας προς τον τελικό προορισμό του.

Η αλήθεια είναι πως είναι μεγάλη πληρότητα το αίσθημα του τελικού προορισμού. Και είναι σαφές πως λιμάνι και καράβι είναι ρόλοι αντιστρέψιμοι.

Είναι ωραίο να ξέρεις πως έφτασες. Και ο προορισμός είναι ωραίο να μην είναι κινούμενος στόχος. Όλα είναι θέμα οπτικής.

Αλλά είναι καλύτερο ο στόχος να είναι κοινός και κρατημένος από δυο ζευγάρια χέρια. Γιατί η διαδρομή δεν τελειώνει μόλις βρεις συνοδοιπόρο. Για να είμαστε ειλικρινείς τότε αρχίζει.

Και στην πραγματικότητα δεν τελειώνει ποτέ.