Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

guess...

Μια βόλτα στον Πειραιά, σε ένα φιλόξενο σπίτι, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα και όπως πάντα κάποια στιγμή το σοβαρέψαμε. Δηλαδή, δεν το σοβαρέψαμε ακριβώς, απλά έπεσε η "ιδέα"!
-Πώς μας φαντάζεσαι μετά από χρόνια;
Και η τυχερή από ό,τι κατάλαβα ήμουν εγώ! Στα 40 μου θα έχω οικογένεια, παιδιά,μια ήρεμη ζωή, θα είμαι δασκάλα, η μουσική θα μου κάνει πάντα παρέα σαν χόμπυ και θα μαζεύω τους φίλους μου τα βράδια, θα τους μαγειρεύω και θα περνάμε όμορφες στιγμές όλοι μαζί. Και ίσως όντως να ήμουν εγώ η τυχερή αυτού του νοερού ταξιδιού. Και ίσως για να με έχουν φανταστεί όλοι έτσι μετά από κάποια χρόνια νά χουν δίκιο. Και ίσως τότε να νιώθω κι εγώ ευτυχισμένη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τρόμαξα. Που του χρόνου θα γίνω δασκάλα-θα ξεκινήσω δηλαδή-που όντως 5 χρόνια τώρα σπουδάζω κάτι γιατι έτσι το θέλησαν οι δικοί μου, που θα κάνω οικογένεια και που η μουσική θα γίνει το καταφύγιό μου. Εσύ δεν πανικοβάλεσαι όσο εγώ τώρα που τα διαβαζεις είμαι σίγουρη! Εγώ όμως δεν ξέρω τι από όλα αυτά θέλω.
Δεν έγραψα για να σου πω αυτά! Απλά τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιώ έντονα κάτι. Πως πράγματι αυτό που έλειπε από τη ζωή μου ήταν αυτή η λαχτάρα! Και χρησιμοποιούσα αυτή τη λεξη. Που καίγεται το σύμπαν γύρω σου κι εσένα σε καίει που στις 9 έχεις ραντεβού και που είναι 7 και έχεις πολλή δουλειά που πρέπει να τελειώσεις και ενώ θα έπρεπε να παρακαλάς ο χρόνος να μετρήσει σε slow motion εσύ τον ικετεύεις να τρέξει κατοστάρι και να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Λαχτάρα για ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια στιγμή παγωμένη που δε μετράει τίποτα ούτε τόπος ούτε χρόνος, ακούγονται μόνο δυο αναπνοές να κυνηγιούνται ,ποια θα υποταχτεί σε ποια και δυο κεφάλια βουτηγμένα το ένα στο λαιμό του άλλου.
Λαχτάρα.
Αυτό που εκεί που πας να πάρεις ανάσα κάπου ξεχνάς τον τρόπο, μπερδεύεται το διάφραγμα και σχεδόν πνίγεσαι κι ο κόμπος στο λαιμό σε αποσυντονίζει, τα μάτια σου ζητάνε την απάντηση στιγμιαία καπου ψηλά, και καμιά φορά μοιάζει και να παρακαλάνε για "σωτηρία" λες και υπάρχει μεγαλύτερη σωτηρια από αυτή τη λαχτάρα και όλα όσα θες να πεις μπλέκονται καθώς στραβοκαταπίνεις.
Δεν ξέρω πως ξαφνικά λαχταράς κάτι και η ψυχή σου ανοίγει και ξεχνάει πως ανασαίνουν. Ξέρω πως γίνεται, πως μια μέρα έρχεται και είναι εκεί που δεν το περιμένεις και περιγράφεται μόνο με μια λέξη όλο αυτό.
Ζημιά!
Δική σου και δική μου, δική μας! Ζημιά!


Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

βραχυκύκλωμα






"Δεν ξέρω αν είναι έρωτας που σκάει τόση αγάπη...

...Παντού σαν παρενέργεια στα κόκαλα στην πλάτη..."




Κι αυτή η επικίνδυνη στροφή στη θέλησή σου μας έφερε στο βραχυκύκλωμα...




Μαζί.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Κυριακή, Τετάρτη

Τις πληγές
Τις μετράω εγώ
Και δικό μου το σπίτι παλιό
Τελικά ριζικό
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Κορμί τσακισμένο

Τις φωτιές
Τις ανάβω εγώ
Και δικό μου το άχτι παλιό
Τελικά ριζικό
Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ
Και νεκρό
Να σε φέρει το τραίνο

Οι φωτιές, οι πληγές, οι αγάπες και τα εγώ είναι ολόδικά μας. Ριζικά όλα τους. Όλα φεύγουν, όλα τελειώνουν.
Όλα φεύγουν.

Είχα έναν άνθρωπο. Έχω έναν άνθρωπο.Έχω άνθρωπο. Κορμί δανεικό, μαραμένο, σπασμένο. Γιατρικό.
Άσε τις πληγές να τις μετράω εγώ. Εδώ. Μην ξαναπάμε κέντρο. Δεν του πάνε αυτά τα φώτα. Δεν είναι καν όμορφα.

"η φαντασία μου που δίψαγε σκοτάδια
μετά η ευθεία μου που πήγαινε στραβά...
και τότε τρόμαξα!"

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

όσα μου φανέρωσες



Λέγεται Ευριπίδης Ζεμενίδης, υπογράφει τους στίχους και τη μουσική και το χαρίζει στο Βαγγέλη Ασημάκη να μας το τραγουδήσει...Και βγαίνει αυτό κι εγώ μαγεύομαι και καλή τύχη στον Ευριπίδη που έκανε μαγική δουλειά στο δίσκο του "Νηπιαγωγείο Αργά"-ψάξ'τον επιβάλλεται!!!-και έγραψε υπέροχα κομμάτια...

Στο αφήνω για παρέα...όταν δε θά'χεις εμένα κοντά κι ίσως και να φοβάσαι...ποιος ξέρει! Και ποιον θα αφήσεις να μάθει...

(Σημ. : Ευχαριστώ τη Laurita μου που μου τον φανέρωσε)