Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Τους ανθρώπους της ζωής μου

Έχω έναν φίλο καρδιακό. Της καρδιάς μου, δηλαδή. Με λέει φούλα και τον αγαπώ βαθιά. Είναι πάντα η χαρά της ζωής. Συχνά και συμπορευτής της τύχης. Μπορείς να μιλήσεις μαζί του για τα πάντα. Μπορείς να γελάσεις μαζί του για τα πάντα. Στον έχω ξανα-αναφέρει. Θα βρει και θα σου πει το καταλληλότερο πράγμα την πιο σωστή στιγμή. Ή και το πιο ακατάλληλο και θα σε φέρει μπροστά σε χίλια μαχαίρια.

Αναρωτιέμαι συχνά, χωρίς να ψάχνω ποτέ μανιωδώς να βρω τη λύση στο τι προκαλεί τη ροή των γεγονότων. Ή στο τι την ελέγχει ή την καθορίζει. Δηλαδή, γιατί απόψε το βράδυ πηγαίνοντας μια βόλτα σου έτυχε λάστιχο, ή γιατί πηγαίνοντας από άλλο δρόμο τελικά συνάντησες έναν παλιό αγαπημένο φίλο, ή γιατί με το να μένεις σπίτι έχασες το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα και τη συνάντηση με ένα πρόσωπο που θα σου άλλαζε τη ζωή. Και αναρωτιέσαι τελικά τι θα γινόταν αν; Και γιατί έκανα αυτό; Και γιατί κάνοντας αυτό έγινε εκείνο; Και ένα απλό δίλημμα και μια αναποφάσιστη στιγμή σε έκαναν να πνιγείς σε ένα ποταμό ερωτήσεων και μια άβυσσο σκέψεων. Και ναι σίγουρα όταν το αποτέλεσμα της επιλογής σου είναι το ότι πέρασες άσχημα, ή το ότι δεν είδες έναν παλιό φίλο, μικρό το κακό. Όταν όμως κάτι που έκανες ή δεν έκανες, οδηγεί σε κάποια απώλεια τότε ψάχνεις μανιωδώς να βρεις να εξηγήσεις τι έφταιξε, πού έφταιξες, γιατί συνέβη το οτιδήποτε, γιατί σε εσένα και όχι στον οποιονδήποτε άλλο, αν είναι όντως γεγονός, αν αλλάζει, αν είσαι ξύπνιος ή ονειρεύεσαι. Πιάνεις τον εαυτό σου ένα βήμα πριν την τρέλα και εύχεσαι να αντέξεις. Συχνά αυτά σκέφτεσαι και σε κάποια γιγαντιαία γκάφα σου αλλά με μια πιο ελεγχόμενη απόγνωση.

Γιατί ρε παιδί μου; Πες μου, γιατί; Ποιος λόγος υπάρχει να αισθάνεται κανείς αυτόν τον υπέρμετρο πόνο και να βυθίζεται σε αυτή την ανελέητη θλίψη και να παλεύει να κρατηθεί για να κρατήσει αυτά που αγαπάει όρθια. Είναι τύχη; Είναι μοίρα; Είναι θεός; Τι είναι πια;
Δηλαδή, χρειάζομαι μια εξήγηση. Λογική κατά προτίμηση αλλά και με κάτι λιγότερο απτό θα βολευόμουν. Δηλαδή αν μου πεις και το δω ότι υπάρχει θεός και το αποφάσισε για κάποιο σκοτεινό και ακατανόητο λόγο εγώ θα το δεχτώ. Αλλά κάτσε αν θεός είναι αυτός ο παππούλης με την πολλή αγάπη, την ελεύθερη βούληση και τα ρέστα τότε σε ποιο παράλληλο σύμπαν το κακό που δεν προκάλεσες ήταν αποτέλεσμα αγάπης, προσωπικής σου επιλογής και πρέπει να το δεχτείς αγόγγυστα, ας πάμε καλύτερα παρακάτω γιατί θεός δεν υπάρχει. Δεν το δέχομαι τουλάχιστον.

Ωραία είναι η μοίρα. Μοίρα ας πούμε, είναι κάτι γραμμένο το οποίο πριν έρθεις εσύ υπάρχει σε καθορίζει εσένα και την πορεία σου και ό,τι κι αν διαλέξεις αυτό θα συμβεί. Αλλά για να μιλάμε σοβαρά και σταράτα αυτό πρακτικά σημαίνει πως αυτό το τόσο ιδιαίτερο δημιούργημα ο άνθρωπος που κατοικεί στο μαγικό μας κόσμο με τις χιλιάδες νόμους της φύσης, είναι έρμαιο ενός πράγματος προκαθορισμένου που δεν υπακούει σε κανένα φυσικό νόμο και που αν μη τι άλλο δε γίνεται να το ξέρεις εσύ. Να πάρεις τα μέτρα σου που λένε βρε αδερφέ. Άρα ας αφήσουμε και την μαύρη μας τη μοίρα.

Που λες υπάρχει ένα μάθημα στη σχολή. Θεωρία πιθανοτήτων λέγεται νομίζω. Δε θυμάμαι και πολλά αλλά μου έμεινε κάτι σχετικά με την τύχη τις πιθανότητες να συμβεί κάτι κλπ. Υπήρχαν δηλαδή τα ισοπίθανα γεγονότα, τα οποία είχαν όπως καταλαβαίνεις την ίδια πιθανότητα να συμβούν. Επίσης, υπήρχαν και κάποια με αυξημένο συντελεστή βάρους τα οποία ήταν περισσότερο πιθανό να συμβούν και κάποια με μικρότερο τα οποία και έχουν μικρότερη πιθανότητα να συμβούν. Όπως αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, σε αυτά που ελέγχεις εσύ και όχι στα ισοπίθανα φροντίζεις να κρατάς τους συντελεστές σου χαμηλούς. Βέβαια ακόμα και έτσι μικρή σημασία έχει, αφού ακόμα και τα λιγότερο πιθανά μπορούν να συμβούν. Οπότε και πάλι τίποτα δεν εξασφαλίζεται και ό,τι κι αν κάνεις δηλαδή τη ζωή σου στα χέρια σου δεν την έχεις. Κατά συνέπεια πάλι κάπου μπάζει νερά το καραβάκι.

Επειδή όλα τα συζητάμε ανοιχτά ή όχι θέλω να μου πεις εσύ σε τι πιστεύεις; Υπόσχομαι να μην είμαι εριστική και να μην προκαλέσω καμιά επιλογή σου. Αλλά τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις εσύ για να μη βγεις χαμένος. Δηλαδή στο χέρι μας τι είναι τελικά; Κάποιος ή κάτι μας έδωσε τη ζωή μας. Για να τη ζήσουμε. Τι τελικά είναι στο χέρι μας; Τι μπορούμε να ελέγξουμε εμείς; Τι να ζήσουμε όπως το θέλουμε;

Λοιπόν τα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά. Ζήσε τη στιγμή σου. Το λέω συνέχεια. Τη στιγμή σου. Την αγκαλιά του αγαπημένου σου. Το χάδι της μαμάς σου. Τη γκρίνια του μπαμπά σου. Τη βόλτα σου ακόμα και εκεί που δε σου αρέσει. Όλα είναι θέμα στιγμών και μην αφήσεις καμιά να σου γλιστρήσει. Ζήσε. Πλάι σε όσα και όσους αγαπάς. Κάνε στον εαυτό σου δώρο αυτά που αγαπάς. Αυτούς που χαίρονται με το χαμόγελό σου.

Γιατί τους ανθρώπους της ζωής σου δε χρειάζεται να τους μετράς. Να τους ζεις χρειάζεται.
Σαν τη ζωή σου.