Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

earth-quit

Όταν δεν έχεις ελπίδες τι κάνεις; 

Δηλαδή, όταν έχεις κάτι να περιμένεις μπορούν και μόνο αυτές οι λεπτές κλωστές να σε κρατήσουν κολλημένο πάνω σε αυτή την αναμονή με μία θέληση γιγαντιαία. Μπορεί όλο σου το σύμπαν να ισορροπεί πάνω σε μία τόση δα καρφίτσα κι εσένα τα πόδια σου, ή μάλλον μόνο το ένα να πατάει στην κορυφή της. Παρ' όλα αυτά με τα χέρια ολάνοιχτα, απαλλάσσεσαι από κάθετι περιττό, και μένεις γυμνός να ακροβατείς πάνω σε μία τόσο ασταθή επιφάνεια που όμως κρατάει τα πόδια σου στεγνά και μακριά από τα ορμητικά ποτάμια που σε τριγυρίζουν. Κι εσύ εκεί. Επιμένεις πως μπορείς, πως κάπου υπάρχει ένα φως. Πως η ελπίδα δεν ξέρει τι θα πει να πεθαίνεις και την περιμένεις ξαφνικά και από μία τόσο μικρή δα αχτίδα να ξαναζωντανέψει και να σε ξαναβγάλει στο φως. Και δεν έχει ιδέα τι θα γίνει αν αυτή η μικρή ελπίδα εξανεμιστεί και μείνεις ολομόναχος μέσα στα ορμητικά νερά του ποταμού σου. Και δεν προετοιμάζεσαι γιατί είσαι τόσο αφοσιωμένος στο να παραμείνεις όρθιος και πάνω στην καρφίτσα σου που δεν υπαρχει σχεδόν τίποτα άλλο για εσένα. 

Οι ελπίδες είναι σα σωσίβια. Προσπαθούν να σε κρατήσουν πάντα στην επιφάνεια. Να μη βουλιάξεις στην ίδια σου την απελπισία. Και ναι είναι σωτήριες και δεν αυταπατώμαι. 

Μπορεις να πεις πως οι ελπίδες είναι και σαν τα αερόστατα. Μπορούν να σε τραβήξουν μακριά αρκεί να αντέξει το σκοινί. 

Βέβαια όσο είσαι πάνω στο σωσίβιο, ή όσο κρατάς το σκοινί δεν κολυμπάς και δεν επιπλέεις. Παλεύεις να μη γλιστρήσεις και χάσεις τη σωτηρία σου. Και ναι. Αυτός ο χρόνος φαίνεται έξω απ' το χορό άσκοπος. Μα εκείνη την ώρα εσύ κρατιέσαι από ό,τι μπορεί να (σε) αντέξει. Παλεύεις. Κυριολεκτικά και ίσως στο μυαλό σου έχεις κιόλας σωθεί. Γι' αυτό και τόσο πολύ σε απορροφά αυτός σου ο αγώνας. 

 Σε δικαιολογώ. 

Κι εσύ που δεν έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση, αν βρεθείς θα καταλάβεις. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Ας μην κοροϊδευόμαστε. 

Δεν ξέρω αν οι ελπίδες είναι αυταπάτες αλλά έχουν σίγουρα μεταξύ τους πολλά κοινά. Ίσως να είναι φτιαγμένες από το ίδιο υλικό ή να είναι γενικά εγγενείς στη βάση τους. Γιατί μεταξύ μας και οι δύο σε κάτι επίπλαστο σε αναγκάζουν να ζεις. Είτε το φτιάχνεις εσύ, είτε το διαμορφώνουν άλλοι για' σένα και στο προσφέρουν γιατί όπως όλοι ξέρουμε και τα placebo Μορφή θεραπείας είναι. 

Αυτές οι σκέψεις για τις ελπίδες κλπ δεν είνια ότι μου ήρθαν ξαφνικά. Σωτηρία χρειάζονται πάντα και όλοι. Και δεν αναφέρονται μόνο σε χρεοκοπημένους, ή μόνο σε ερωτευμένους, ή μόνο σε άνεργους, ή μόνο σε ανήμπορους, ή μόνο σε μόνους. Η θάλασσα που περιβάλει τον καθένα είναι σαφώς υπόθεση ατομική. Μπορεί να συγγενεύει με κάποιου άλλου μα ο καθένας μέσα βρίσκει τον εαυτό του και τα λάθη του. Από αυτά παλεύει να σωθεί και αυτά παλεύει να βρει. Βέβαια δε λέω. Καμιά φορά τα λάθη των άλλων σηκώνουν τσουνάμι και όποιος βρίσκεται εκεί γύρω παλεύει με την ίδια του τη φύση. Και ποιος είναι έτοιμος κάθε φορά να υποστεί τις συνέπειες των λαθών του άλλου; Γιατί ναι, εμένα με έχει επηρεάσει η κατάσταση στη χώρα (διάβασες αυτό που λέει για τις λιποθυμίες στα σχολία από ασιτία; Ή αυτό για τις όλο και αυξανόμενες αυτοκτονίες από χρέη;) αλλά με τις ελπίδες είχα πάντα την ίδια σχέση. Γιατί όταν έχεις εναπωθέσει την ψυχική σου διάθεση σε μία απάντηση τότε μην αυταπατάσαι ότι έχεις ψυχική ηρεμία. Ένα νεύμα αρκεί για να σε ρίξει στον πάτο. Κι όχι να κολυμπήσεις δε θα προλάβεις. Αλλά ούτε να κλείσεις τη μύτη σου. Το τέρμα του ουρανού μπορεί να είναι και στην επόμενη γωνία. Μπορεί βέβαια να μην το συναντήσεις και ποτέ. Καλού κακού εσύ ανέπνεε βαθιά. 

Βεβαια, δεν έχεις σκεφτεί τι θα πει να αφήσεις τη λεπτή κλωστή που σε κρατάει για να πέσεις στα νερά και να μάθεις να κολυμπάς. Ή να αφήσεις το σωσίβιο γιατί αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να χάνει τον αέρα του και καμιά σωτηρία δε θα έχει επέλθει. Ποντάρεις τη ζωή σου. Τη σωτηρία σου και όπως και νά'χει μπαίνεις στην απόλυτη αβεβαιότητα και άγνοια. Και σίγουρα κι αυτό δεν είναι καμιά δοκιμασμένη λύση ούτε καμιά ασφαλής επιλογή. Μα τα διλήμματα καμιά φορά είναι τόσο σοβαρά που καθορίζουν τη ζωή σου. Και δε μιλάω γενικά. Μπορεις να πνιγείς ακόμα και με μια κουταλιά νερό.

Δεν ξέρω αν πρέπει να ρισκάρεις. Αν πρέπει να πιστεύεις. Αν υπάρχει κάπου η αλήθεια και αν θα τη μάθουμε ποτέ. Πολλά γίνονται δίχως λόγο και ακόμα περισσότερα για τους λάθος λόγους.  Δεν είμαι απαισιόδοξη, ούτε και έχω κουραστεί να ελπίζω. Θέλω να πατάω στα πόδια μου και να μπορεί το κεφάλι μου να βγει στην επιφάνεια και όχι να ψάχνω για μια ζωή ένα κλωναράκι να πιαστώ μπας και γλιτώσω τα ρεύματα. Κι αυτό που οι ιθύνοντες είναι πρώτα δυνατοί και μετά σωστοί δε μου άρεσε ποτέ. Βέβαια θα μου πεις ακόμα και τα πόδια σου να πατάνε καλά, ο σεισμός είναι πάντα μέσα στα πλαίσια. Και εκεί σαφώς και δεν ευθύνεται κανείς, οπότε ούτε τη σκέψη σου δεν μπορείς να παρηγορήσεις. Μα δε σου κρύβω πως με ξενερώνει που στα 23 μου μοιρολατρώ ή παλεύω να ελπίζω πως τα όνειρά μου θα πραγματοποιηθούν αν και το σκοτάδι πέφτει από τα ξημερώματα. Συνήθως σου αφήνω μια εναλλακτική μετέωρη για να σου δίνω θάρρος. Αυτή τη φορά δε θα το κάνω. Δεν βρίσκω το νόημα. Παρηγορώ μονάχα όταν το πιστεύω. 

Απλά τώρα τείνω να πάψω να πιστεύω. 

Μην το παίρνεις προσωπικά. Δε φταίς μονάχα εσύ.