Σαμποτάζ

Πόσο τυχερός μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει δει για μια φορά στη ζωή του τη Λένα από κοντά και έχει ακούσει τη φωνή του Γιάννη Παλαμίδα, κρυστάλλινη, να σπάει κάθε ενοχή και κάθε τι παλιό και να του δίνει ζωή ξανα;
Αυτό νιώθω! Τυχερή!
Και χαιρομαι απίστευτα που το χάρηκε και η Μ. Συνήθως μετά τα live βάζω το cd να παίζει για να μου αφήνει την ενέργεια του καλλιτέχνη σε κάθε άκουσμα. Απόψε δε θα το κάνω! Είμαι σίγουρη πως δε θα ξεχαστεί ποτέ!
Και ναι, η φωνή του Γιάννη είναι αληθινό διαμάντι. Και η Βικτώρια...σωστή μούσα! Η Μάρθα κράτησε μόνο μια εσάνς της μελαγχολίας της απόψε. Η Εtten ήταν αποκάλυψη.
Πόση αγάπη μπορεί να κρύβουν οι μουσικοί για αυτούς τους ανθρώπους; Πόσο σεβασμό και θαυμασμό;
Ο Τσιρλιάγκος ήταν αυτό που είπε η Λένα! Μαέστρος!
Και ναι, μοναδικό μου κοπερτί... Απόψε μας έκαναν σαμποτάζ!
Και ήταν τόσο δικό μας όλο αυτό...

Εμπειρία ζωής! Δικής μας ζωής

τόση δα!

Είναι πάλι μία από εκείνες τις μέρες που νιώθω μια σταλιά. Και που νιώθω και πάλι κοριτσάκι Polly Pocket! Τα παιχνιδάκια που είχε η ξαδέρφη μου σε αφθονία κι άνοιγαν κάθε καλοκαίρι που πήγαινα στο χωριό και έκλειναν μόλις έφευγα. Και που αποχωριζόμουν τόσο...δύσκολα; Τόσο, τέλος πάντων. Σχεδόν τα ζήλευα. Εγώ τέτοια δεν είχα ποτέ. Φοβάμαι πως αν μια μέρα με αφήσουν μέσα σε παιχνιδάδικο θα αγοράσω όλες τις Polly που θα βρω μπροστά μου! Αν και τι θα τις κάνω; Δε μου φτάνει ο εαυτός μου; Χρειάζομαι και είδωλο για να ταυτιστώ;

Πάμε στην κυρία Λένα απόψε! Και νιώθω πως μου κάνω το δώρο μου για το 2009.
Επιτέλους...
Άργησα να τη μάθω αλλά ήρθε ο καιρός να ερωτευτώ τη φωνή του Παλαμίδα.

χιόνι

"φεύγω
από αυτό που νιώθω
μόνη
σε μια νυχτιά
ήπια
σε είδα
στην ξενιτιά"

κι αυτή η ξενιτιά θά'ναι για πάντα ξενιτιά;
κι εσύ πατρίδα δε θ'αλλάξεις ποτέ;
κι εγώ πότε θα βάλω ".";
κι αυτή η σκιά πότε θα φύγει;

όταν το μίσος είναι τοσο δίπλα σ'αυτά που νιώθεις
κι όταν δεν υπάρχει μισός στίχος να χωρέσει αυτά που θά'θελες
και καμιά λέξη δεν είναι αρκετή για να δώσει εξηγήσεις
και καμιά ψυχή τόσο δυνατή για να ξεχάσει
και καμιά στιγμή δε φαντάζει τόσο άδικη
και καμιά σιωπή τόσο κατανοητή
κι αναρωτιέσαι απλά "γιατί";
και ψάχνεις εξηγήσεις
ή αλήθειες
και καμιά φορά ούτε καν αυτά
θέλεις ίσως ένα ψέμα της στιγμής να σε παρηγορήσει ή να σε αφήσει να ξεχαστείς
και λες άσ'το θα πιω κάτι καλύτερα
και δε βοηθάει
για πρώτη φορά ούτε κι αυτό βοηθάει
και ποιος έχει αρκετά κλειστά αυτιά για να μη δώσει αξία στα λόγια και να σταθεί στα μυστικά
γιατί έχει δίκιο
τα μυστικά καμιά φορά γίνονται πιο βαριά γι'αυτόν που τα ακούει
κι εγώ τι να σου πω;
τι θα ακούσεις;
τι θα αντέξεις;
τι θα μπορέσεις;
δε θα αλλάξεις τίποτα
δε μπορείς
κι εκείνος που μπορεί δε θέλει ή δεν ξέρει πώς
άρα...
κι απόψε σκοτάδια

"πουτάνες οι ελπίδες μου
με όλους έχουν πάει..."

πάντα έλεγα "έχε πίστη"
το "πού" ή το σε ποιον στο αφήνω εν λευκώ...
αλλά μόνο έτσι μπορεί...

και αυτή η νύχτα...

Για όλα αυτά που δεν ήρθαν
Για όσα δεν ένιωσα
Για όσα δεν έσβησες
Για όσα άφησες πίσω
Για όσα δεν μπορέσαμε
Για όσα μου άφησες ενδεχόμενα
Για όσα κράτησα από εκείνη τη νύχτα
Για όσα πεισματικά αρνούμαι να σβήσω
Για όσα φοβάμαι ακόμα
Για όσα δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα
Για όσα δε θέλω να ζήσω

Γιατί τα ενδεχόμενα έχω την τάση να τα θεωρώ υποσχέσεις...
Δε φταις εσύ! Εγώ!
Κι όταν μού'γνεφε η καρδιά, φοβόμουν...
ίσως απλά να σε ήξερα καλά...

Αν

Ξέρεις κάτι; Θέλω να ρίξω όλα τα τουβλάκια, όλα, να μην ξαναβγει κανένα, να γκρεμιστεί ο τοίχος, να φύγει κάθε κάλυψη, να μπορώ να δω, να μπορείς να νιώσεις και να φτάσω εκεί που θέλω.
Και να μην πάει ούτε μισή ώρα χαμένη.
Και αν μπορούσα τώρα να διαλέξω, θα κουλουριαζόμουν στο κρεβατάκι μου, θα κράταγα τα μάτια μου κλειστά και θα περίμενα να σου ξεφύγεις και να έρθεις.
Έχω σκαλώσει-θυμήθηκα τα νιάτα μου- με την Alicia Keys.

Νομίζω την αγαπώ απ'την αρχή.