Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

στιγμές-new version

Έχω ένα φίλο. Το Μ. . Ενδεχομένως να είναι ο πιο ιδιαίτερος άνθρωπος που ξέρω. Έχει το εξής αξιοπερίεργο. Απολαμβάνει την κάθε του στιγμή. Δεν ξέρω πότε ανακάλυψε το κόλπο κι αν το ήξερε από παλιά πάντως το κάνει. Και συνηθίζω να τον βλέπω πάντα σαν κάτι το "παράξενο".
Συνήθως τον πειράζω για τις απόψεις του, την προσωπική του διαστροφή και τη χαλαρότητά του αλλά έχει ένα μαγικό ταλέντο που μάλλον δεν το ξέρει. Μπορεί την κατάλληλη στιγμή να σου πει το κατάλληλο πράγμα-μεταξύ μας έχει και το αντίστροφο αλλά ας μείνουμε στο πρώτο. Δε θυμάμαι πιν πόσο καιρό συνέβη, αλλά κάποια ανασφάλειά μου θα προσπαθούσε να ξεκλειδώσει ως συνήθως. Μου είχε πει λοιπόν πως
"για τη σχέση μας αγωνιζόμαστε κάθε μέρα"
Και τότε oops! έσκασε σαν βόμβα. Πηγαίνοντάς το λίγο παραπέρα, για κάθε σχέση μας με τον οποιονδήποτε άνθρωπο αγωνιζόμαστε κάθε μέρα. Οκ, αν αφήσουμε απέξω γνωστούς, μακρινούς και αδιάφορους συγγενείς και φίλους που προσπαθούμε να ξεχάσουμε τότε ο Μ. έπεσε διάνα. Οφείλουμε κάθε μέρα να αγωνιζόμαστε για όλα αυτά που αγαπάμε. Για τη σχέση μας, για τον κολλητό μας, για την παρέα μας, για τη σχέση με τους γονείς και τα αδέρφια μας για όλα.. Ναι, η ζωή είναι πάλη, αλλά μάλλον αυτή η όψη της πάλης είναι και η πιο ουσιαστική. Ίσως και η πιο απαραίτητη.
Δεν είναι τόσο ξεχωριστό ένα περπάτημα στο κέντρο. Ξεχωριστό το κάνει ένας καφές στο χέρι. Μια σακούλα κάστανα ή ένα πολύχρωμο σκουφί. Δεν είναι τόσο ξεχωριστό μια βραδιά με κινέζικο και τηλεόραση. Ξεχωριστή γίνεται όταν όλο αυτό κανονίζεται κρυφά κι ας μην πεινάς και καθόλου. Δεν είναι τόσο ξεχωριστή μια μακαρονάδα κι ένα απόγευμα στην τηλεόραση. Ξεχωριστά τα κάνει το ότι ήταν το πρώτο μας απόγευμα μαζί ή μάλλον καλύτερα το μαζί. Ξεχωριστό δεν είναι ένα ξενύχτι. Αλλά ένα ξημέρωμα παρέα σου. Ξεχωριστό δεν είναι κανένα από τα χιλιάδες μηνύματα. Ξεχωριστό το κάνει η ανάγκη της στιγμής. Της κάθε στιγμής. Το "μου λείπεις", το "σε πεθύμησα", το "Σ αγαπάω", το "μη φύγεις". Ξέρω ακούγονται τόσο απελπιστικά συνηθισμένα. Αλλά νομίζω πως αυτά λαχταράω. Πως οι στιγμές ευτυχίας κρύβονται εκεί. Πως όσο κι αν τρέχει ο χρόνος κι όσο κι αν μου λείπεις κι όσο κι αν ελπίδα τυχαία να αυξηθεί ο ελεύθερός μας χρόνος δεν υπάρχει η στιγμή που θα μοιραστούμε θά είναι δική μας, ολόδική μας, ξεχωριστή όσο πιο δυνατή είνια η φαντασία μας και γεμάτη όσο πιο αφοσιωμένοι είμαστε σε αυτήν.
Και να λοιπόν πώς οι αλήθειες του Μ. συνδυάζονται απόλυτα: Απολαμβάνεις τη στιγμή τόσο περισσότερο, όσο πιο όμορφη μπορείς να την κάνεις.


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

"η αγάπη θα σε βρει όπου και νά'σαι"




Ένας δίσκος. Ο πρώτος δικός μου δίσκος, χαρισμένος, σχεδόν αφηγηματικός, γεμάτος όνειρα και φόβους κρυμμένους στο σκοτάδι μας, κάτω από τα σεντόνια και κλεισμένος σε μια στιγμή.
Χέρι με χέρι.
Βράδυ Σαββάτου.
Και μια ακρόαση. Στο πικάπ του μπαμπά, στο σαλόνι στη μεγάλη πολυθρόνα και με τα μάτια να φεύγουν έξω, στη βροχή. Και να ερωτεύεσαι κάθε "κρατς" γιατί θυμίζει βροχή και δε γίνεται αλλιώς. Ακούς Χαρούλα και βροχή, απόγευμα Κυριακής και κάνει αλήθεια όλα αυτά που πάντα πιστεύεις... Γιατί να το θυμάσαι, η αγάπη θα σε βρει όπου και νά'σαι...
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος της, αν είναι η αγαπημένη μου Χαρούλα, κι αν θα χαλάσει από το πολύ παίξιμο.Αλλά είναι για' μένα. Και ήταν ίσως το πιο αναπάντεχο "από'σένα" που θα μπορούσα να σκεφτώ...
Γιατί αυτό που λέει κανείς καμιά φορά "ο άνθρωπός μου" και που αυτό το "μου" ακούγεται τόσο κτητικό, αλλά και τόσο ταιριαστό υπάρχει,για κάθε εσένα...
και θα σε βρει...όπου και νά'σαι!