Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Για έναν έρωτα

Και μετά από μια μέρα πιο βαριά κι από καληνύχτα σε βροχή, οι κυκλοθυμίες μου μου επιφύλλασσαν μια ακόμα αλλαγή...
Το cd του Κράου "Για έναν έρωτα"..
Από μια βραδιά ζωντανή, ολοζώντανη στις 26 Ιούνη του εφτά. Και η λέξη ζήλεια μου πέφτει τουλάχιστον λίγη! Είμαι τουλάχιστον ερωτευμένη με τις "γλυκιές παραφωνίες" του όπως διάβασα κάπου και ταυτίστηκα, με το ταμπεραμέντο του, με την κιθάρα του Μπαλταζάνη αρρωστημένα, με το κοινό που ξέρει τους στίχους όλους απέξω και τους ζει.. Και κάθε φορά που ακούω τον Σταμάτη να λέει "σ'αγαπάω σαν οτιδήποτε", αναρωτιέμαι "πώς έφυγες απ'τη ζωή μου έτσι" και σε ερωτεύομαι σα νά'σουν στίχος του... Άναρθρη κραυγη του, ή σολάρισμα της φωνής του..
Άκουσέ τον το δίσκο! Επιβάλλεται κι ακόμα παραπέρα...

Ζητάει κάπου ένα λα μινόρε κι είναι σα λέξεις οι νότες του... Κι αρχίζει το "πώς έφυγες"...Κι όλα τα "γιατί" του κόσμου ηχούν στ'αυτιά μου...και το χειρότερο σχεδόν πονάνε το δέρμα μου. Αλλά τελικά απόφασίζω με σειρά τυχαία να πάω να "πιάσω ουρανό" κι αν κυλήσω και μεθύσω είναι μάλλον γιατί το φιλί σου δε μου ήταν αρκετό ή γιατί το δικό μου δεν έχει μέτρο... Κάπου το χάνω..Σε χάνω...Και έχω μάθει να φταίω εγώ, που θά'μαι πάντα παιδί αυθόρμητο και που δεν ξέρει τα παιχνίδια της αγάπης,ή του έρωτα; Τέσπα...
"Θέλω να σε φιλήσω στα χέρια σαν εικόνα σ'εκκλησία.."
Κι εσύ τι φταις; Εγώ δεν έχω πολύ. Είμαι παιδί ακόμα...Πού θα μου πάει..θα μάθω κι εγώ και θά'μαι μια μέρα κορίτσι μεγάλο.
Θά'χω παρέα μου και τότε 4 δίσκους...
"Σκουριασμένα χείλια"
"Ανθρώπων έργα"
"Για έναν έρωτα"
"Μέχρι το τέλος"
κι ίσως η λίστα να μεγαλώσει..ΠΟύ ξέρεις; Κι αυτή σαν κι εμένα...Μια μέρα..

στα σίγουρα

Χτες βράδυ μου μίλησες και για τα όνειρά σου.. Κι αν όλα τα άλλα ήταν λάθος, αυτό ήταν σωστό! Και από αλήθεια είχε αρκετή. Αλλά εγώ τι; Εγώ πώς; Εγώ γιατί; Εγώ πού;
Κι απάντηση μάλλον δεν έχω...
Εγώ πρέπει να τελειώσω τη σχολή και να αρχίσω από το μηδέν. Πιο μηδέν δεν έχει. Και άντε και άρχισα. Μετά τι; Σε διαβάζω μην το ξεχνάς. Και εσύ "ΔΕΝ". Πιο "ΔΕΝ" δεν έχει. Και όνειρα πώς να κάνω; Και από στιγμές ποια να κρατήσω;
Και τα λόγια μου πότε δε θα είναι λίγα; Και τη γέφυρα πότε θα την περνάνε; και αυτά που με αφορούν πότε δε θα αφορούν μόνο εμένα;
Πάμε στη θάλασσα; Να βάλω μουσικές να μη σε κρατάνε μέσα και να μη μπορείς θέση να βρεις πουθενά και νά'μαι εγώ κάτω από ένα σκιερό και να μη με απειλεί τίποτα; Έτσι δεν έχουν φαγωθεί να μου λένε; Τότε δε λένε ότι θά'μαι καλά κι ευτυχισμένη;
Αλλά ξέχασα... Εσύ έτσι έχεις μάθει! Στα σίγουρα..
Εγώ πάλι που έμαθα στα αληθινά σε ποιο σύμπαν να πάω να χωθώ;

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

ευτυχία

ευτυχία είναι να φεύγεις από ένα λάιβ και να νιώθεις ανάλαφρος...
φτερό την καρδιά που λέει και ο ποιητής..
..να έχεις μαζί σου πρόσωπα αγαπημένα...
..να έχεις πρόσωπα αγαπημένα...
..να βρίσκεις τον εαυτό σου...
..να περνάς το πρωί σου στο στούντιο και να φτιάχνεις κάτι που να έχει μέσα του εσένα και όσα αγαπάς..
..να βλέπεις τη μαγεία των ανθρώπων σε νότες, σε στιγμές..
..να λείπεις εσύ αλλά να μη φεύγεις στιγμή από τη σκέψη μου...


ευτυχισμένη είμαι
και νιώθω ευγνωμοσύνη.
τι ομορφοι ανθρωποι υπάρχουν γύρω μας...
απλά για να είναι η παλέτα πλήρης χρειάζεσαι όλα τα χρώματα...και σίγουρα το ίδιο υλικό, την ίδια πάστα δεν το λένε;
αυτό...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

συναυλία

Έχω καιρό να σου γράψω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν είχα χρόνο, δεν είχα και λόγο.
Τώρα έχω να σου πω πολλά κι από πού να ξεκινήσω;
Είμαστε τελικά οι πέντε όγδοα και κάνουμε τα πιο μεγάλα μας όνειρα παρέα
Μέσα μου κάτι με στέλνει στα χαρτιά μου
Βρήκα τις στιγμές μου στη μουσική
Βρήκα και τον εαυτό μου σ'αυτήν

Για σήμερα έστω ότι πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τη συναυλία της Χαρούλας πέρσι. Κι είναι σα να ετοιμάζομαι τώρα να πάω στο στάδιο. Και θυμάμαι τη συναυλία σα νά'ταν τώρα που έπαιζε. Κι εσένα θέλω τόσα να σου πω...
Αλλά στα κρατάω σε ψιθύρους...


"νά'μαι εγώ με εσένα, κι όλα ανεβασμένα..."

να γελάς
και καμιά φορά νά' ναι και για' μένα...

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

μια από αυτές τις νύχτες

χτες βράδυ ακούγοντας τα παιδιά ξανάγραψα
και ήταν πιο εγώ από ποτέ

τουλαχιστόν κάποια πράγματα τα αποκωδικοποίησα...

κι ο στίχος από τα ξύλινα λέει:
"Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι, θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακρυά και να 'σαι και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό..."