Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Στη στεριά σου σα νά'μουν κοχύλι

Και σε λούζουν δέκα ήλιοι, σε τυλίγουν δέκα κύματα και παλεύεις να κρατηθείς από την άμμο. Μια μελωδία τόσο υδάτινη, μια φωνή τόσο ηλιοφώτιστη και μια ανάγκη τόσο σαφή...

Σ'αγαπώ, είμαι άβουλο θεριό.

Θέλω να τρέξω πάνω σου σαν παιδί

σαν σκυλί που ψάχνει ένα χάδι.

στη στεριά σου σα νά'μουν κοχύλι.

Και μια χαρά τόσο απέραντη σε πνίγει σχεδόν. Και ταξιδεύεις κάπου χωρίς καμιά εικόνα στο μυαλό σου. Μέσα σε μια μελωδία ή σε ένα αίσθημα γιατί αυτό που νιώθεις εσύ δεν έχει εικόνα. Δεν περιγράφεται. Μοιάζει μονάχα με την αίσθηση του ήλιου στα βλέφαρά σου, όταν ξαπλώνεις στα ρηχά. Και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν ζεις σε ταινία, αν όλο αυτό το φαντάστηκες... Εσύ κρεμιέσαι μονάχα από δυο χείλια και σε ξεβράζει ένα κύμα. Και τι σημασία έχει αν αύριο είναι Κυριακή, ή σήμερα Δευτέρα, ή αν δουλεύεις ή αν διαβάζεις. Εσένα η καρδιά σου γέμισε μυρωδιές της άνοιξης μες στο κατακαλόκαιρο. Και μένεις ξύπνιος και ακούς τους ήχους της βραδιάς κι ένα αμάξι κάπου λίγο πιο έξω φεύγει να πάει να αφήσει κάπου ένα "Σ'αγαπώ". Να το δηλώσει. Σε μια πράξη αυτοθυσίας. Κι ένα αγόρι κυνηγάει να κλέψει το γέλιο ενός κοριτσιού κάτω από το μπαλκόνι σου. Μπορεί και το φιλί του. Μια παρέα τσουγκρίζει τις μπύρες της δίπλα στις γραμμές του τραίνου. Κι εύχεσαι νά'ναι στην υγεία τους. Και κάποιος χαϊδεύει ένα κοχύλι κι ας μη το έδεσε με καμιά στιγμή ιδιαίτερη. Κι εσένα σου μυρίζουν θάλασσες. 

Και τι σημασία έχει το αύριο όταν έχεις το τώρα. Τη στιγμή σου. Το αίσθημά σου. Ατόφιο.
Κι έχεις κι ένα τραγούδι να σου θυμίζει πώς νιώθονται οι στιγμές.
Πώς πρέπει να αγαπάς, πώς πρέπει να λαχταράς και πώς να δίνεσαι.
Πώς να αφήνεσαι. 

Για να καταλάβεις την ελεύθερη πτώση χρειάζεσαι μονάχα μια αγκαλιά. Τόσο βαθιά που νά'χεις κάθε μέρα και λίγο ακόμα να βουτήξεις.



Άβουλο θεριό - Μαρία Παπαγεωργίου & Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης