Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

δε ξέρω μα δε γυρίζω

Εγώ την πόλη μου την αγαπούσα. 

Τους δρόμους της. Την τρέλα της. Τα γκράφιτι που διέκοπταν τα γκρίζα της. Πες μου τι άλλαξε. Έχω πάψει να θέλω να τη δω. Να τη συναντήσω. Να την περπατήσω. Η "ωραία Αττική" της κυρά Εκάβης πέθανε κι εγώ δεν έχω πού να ζήσω. Δηλαδή έχω. Ζω στα δωμάτια που αντέχουν να με βλέπουν να αλλάζω. Να αλλάζω διαστάσεις και διαθέσεις, όψη και οπτική, όνειρα και όρια. Και όσο κι αν αλλάζω είμαι πάντα εγώ και πάντα ευπρόσδεκτη. Αλλά με την πόλη αυτή τι συνέβη. Εγώ ή εκείνη αλλαξε περισσότερο; Και ποια απ'τις δυο μας έπαψε να μπορεί να προσαρμόζεται; Από πότε οι βόλτες στους δρόμους της δεν παίρνουν τίποτα απ'το χρώμα της; 

Δεν έχει σημασία μια απάντηση. Έχει σημασία μια αλλαγή. Όχι δε θα επανέφερα εκείνη ή εμένα σε μια κατάσταση προηγούμενη. Και αν τα μάτια αλλάζουν τρόπο να κοιτούν, η αγάπη δε δικαιολογείται να αλλάζει πηγή. 


Οκ. Δεν πιστεύω πως αν ήμουν σε άλλη πόλη θα άλλαζε κάτι. Έτσι κι αλλιώς η μαμά μου μου τόχει πει. Όσα χιλιόμετρα κι αν φεύγει κανείς από το πρόβλημα λύση δε βρίσκει. Το πρόβλημα είναι βαθιά βιωματικό. Και όση αγάπη και έρωτας και αν γεμίζουν την ψυχή μου υπάρχει κάτι που κάνει αυτό το μέρος σκοτεινό. Πήγα σε μια συνέντευξη σήμερα. Πήγε καλά. Και στιγμιαία μπήκε λίγο φως πίσω απ'τις χαραμάδες. Όχι πως βρήκα αυτό που ήθελα να κάνω αλλά μπορείς να πεις πως στάθηκα μπροστά ίσως και απέναντι από τα συναισθήματά μου. 

Ένιωσα ικανοποίηση που ήμουν ήρεμη και που πίστευα πως αυτό που μου ζητήθηκε θα μπορούσα να το κάνω. Και ένιωσα τη δημιουργικότητά μου να σπαρταράει ξανά.

Και αναρωτιόμαστε όλοι τι φταίει για όλη αυτή τη μελαγχολία. 

Ζούμε σε ένα κόσμο που ασφυκτιά. Που δεν τολμά να ονειρευτεί. Που φοβάται. Καταπιεσμένες ψυχές που καταδικάζονται στην απραξία. Δε δημιουργούν, δεν εκφράζονται, δε ζουν. 

Αέρα. Δώστε μας αέρα. Βλέπεις τον κόσμο μια ζωή απ'το παράθυρο και τον παρατηρείς καλά. Αναπνέεις αργά και στα δύσκολα σου δίνουν και μια φιάλη οξυγόνου. Με το αζημίωτο πάντα. Τώρα που οι φιάλες έγιναν πανάκριβες, δε νοιάζεται κανείς για το αν αναπνέεις. Κόψε τα σκοινιά. Πάρε βαθιές ανάσες και όταν χρειαστεί βγες στην επιφάνεια. Και μετά από κάθε βαθιά αναπνοή βούτα στα βαθιά.