gone

Σ’ ένα σκοτάδι έκρυψες του γέλιου σου την πλάνη
τα σύννεφα σε πνίξανε και ντύθηκες βροχή
κι αν η ζωή τα μάτια σου τώρα πια δεν τα φτάνει
με το Θεό αρνήθηκες να’ ρθείς σ’ ανακωχή


Τον ουρανό ξεσκέπασες αστέρια μη σ’ αγγίζουν
κουράστηκες να σου γεννούν ελπίδες δανεικές
στα παραμύθια μήνυσες το τέλος τους να ορίζουν
τα νιάτα σου θυσίασες στη σιγουριά του χθές


Ωρίμασες απότομα προτού παιδί να νιώσεις
τις κούκλες σου τις χτένιζες μόνο για καμουφλάζ
ορκίστηκες στο αύριο την πόρτα να κλειδώσεις
και τις πληγές σου στόλισες στο στήθος τατουάζ


οι εφιάλτες γίνανε μοναδικοί σου φίλοι
τις νύχτες μοιραζόσασταν τα ίδια μυστικά
τον έρωτα φυλάκισες σ’ ένα μικρό κοχύλι
τον πέταξες στη θάλασσα να μη σε βρεί ξανα


σ’ ένα βιβλίο κλείστηκες πίσω από κάτι λέξεις
«ζωή», «μη φεύγεις», « γέλα μου», « αγάπη» και «γιατί»
μα όσο και να πολεμάς μονάχη δε θ’ αντέξεις
γεννήθηκες για έρωτα, για πάθος, για στοργή


τις μάχες σου μην ξεκινάς χωρίς σωστή παρέα
μόνη σου πώς θα γιατρευτείς απ’ τις λαβωματιές
κούκλα μου, ο πρώτος πόλεμος θα πληγωθεί μοιραία
κι εσύ ποτέ δε θα χαρείς της νίκης τις φωτιές


το κορίτσι αυτό απόψε εγκατέλειψε! τα πάντα!
καλά ταξίδια σε όλους σας. Εκεινη πάει να βρει την πατρίδα που τόσο πολύ έψαχνε!
Οση αγάπη φύλαγε για κάθε ένα από εσάς, ελευθέρωσε...
Μάλλον είναι δειλία! Ίσως και απλά να μην άξιζε.
Όπως και νά' χει, θα τη βρει την άκρη! Συγγνώμη για το λίγο της...

"Γιατί τα αυταπόδεικτα ειναι για' σένα αλήθεια
μα πίσω απ'την απόδειξη κρύβεται η συνήθεια
Κι αφού τα αυτονόητα ειναι για' σένα ψέμα
μάλλον δεν ξέρεις τι θα πει το "Σ'αγαπώ για' σένα"

Για' σένα! Κράτησες τα μάτια σου κλειστά! Αλλά ξέρω πως κρύβεις αυτά που νιώθεις! καλά κάνεις...
Είναι ακριβά
Γεια χαρά σε ολους

-

Στερούμαι...

πνεύματος
αισθημάτων

και συναισθηματων ; Όχι, αυτά παραμένουν ακέραια!

no reason

Έμαθα στα μάτια σου τη θάλασσα
Αντίκρυσα τον ήλιο στα μαλλιά σου
Στα χάδια σου απότομα μεγάλωσα
Κι εθίστικα να ζω στην αγκαλιά σου


Ταξίδεψα τις νύχτες μες στο σώμα σου
Αγάπησα το δεύτερο εαυτό σου
Ταυτίστηκε η ομορφιά με την εικόνα σου
Και πέθανα στο πρώτο «σ’ αγαπώ» σου


η πιο μωβ οπτική! Δεν είμαι σίγουρη πως ξέρω τι θα πει να ερωτεύεσαι. Μια προσέγγιση...
έτσι, γιατί, μου τη δίνει η ημέρα της κάθε γιορτής!
και τα μεθεόρτια απίστευτα...και είπα να μην ασχοληθώ με το θέμα...

Reveillon!

Πέρασα την πιο όμορφη παραμονή Χριστουγέννων... Σίγουρα! Τά' χα παρατήσει όλα-ντροπή μου;;;;άντε καλέ!-και ταξίδευα μαζί με την τρελοπαρέα! Αχ τι όμορφα... Και του χρόνου καλά νά'μαστε! Όλοι! Πάω να φτιάξω το γλυκό γιατί θα έρθει κόσμος και πάλι με τις πυτζάμες θα είμαι!
Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο; Πόση ομορφιά; Αρκεί απλά να ανοίξουμε τα ματάκια ή τα αυτιά μας και να την απολαύσουμε...

θά' ναι στιγμές μόνο...Γι' αυτό το νου σου μη χάσεις αυτές τις στιγμές ομορφιάς! Έχουν κάθε προοπτική να γίνουν ευτυχίας! Εγώ δε θα τις αφήσω!

A new me! I think it's better! But who cares??
Love is what counts!! And love is everywhere...Όλα είναι θέμα οπτικής!Διάλεξε απλά το χρώμα που θέλεις! Πρόλαβα το μωβ! Για να μάθεις:)

πληρότητα

κι αν δεν έρθεις ποτέ
κι αν δε σε φτάσω ποτέ
κι αν δε μάθω τη μυρωδιά σου, την αληθινή, όχι αυτή που σου έχω αναθέσει
κι αν δε δω ποτέ το χαμόγελό σου
κι αν δε βρεις ποτέ ένα τρόπο να με ερωτευτείς, ή ένα λόγο
κι αν δεν κάτσεις ποτέ να ακούσεις τους ψιθύρους μου από το τηλέφωνο
κι αν δε βρω ποτέ λίγο χώρο στη ζωή σου

νιώθω ευτυχισμένη

θα γίνομαι κάθε μέρα ο ανθρωπος που θα άξιζε να βρίσκεται κοντά σου, έστω και στην εξώπορτα της καρδιάς σου...να την κρατάω κλειστή...για να μην αφήνω τη ζεστασιά της να χαθεί...


και η μεγαλύτερη αλήθεια; Υπάρχει ένα τραγούδι που έχει τη μορφή σου...τις άχνες της φωνής σου...τη μελαγχολία των κινήσεών σου...και τιποτα πιο όμορφο δεν υπάρχει από εσένα...τραγουδιέσαι! Σε μουρμουρίζω το βράδυ την ώρα που κλείνω το φως...



nothing compares to you...(η ακριβή εκτέλεση-Jimmy Scott)

Ίχνος

Ίχνος να μη μείνει από' σένα!
Αυτό ακριβώς θέλω!Να μη μείνει τίποτα. Καμιά αίσθηση να μη δικαιολογείται όταν σε θυμάται. Σα να μην υπήρξες ποτέ! Δε θέλω να ξέρω και δε με αφορά κιόλας. Δικό σου το θέμα, δική σου και η ζωή. Και αν με αφήνεις στην απέξω και πάλι, επιλογή και πρόβλημα, δικά σου. Δε θα ασχοληθώ ούτε για μια νύχτα. Τίποτα δε θα ξοδέψω για' σένα πια. Τέλος!
Εγώ κι εγώ πια! Για να μη χάνω ποτέ τη χαρά του νά' σαι ζευγάρι και τη λύπη του να σου λείπει το άλλο σου μισό.

μίζερο φως

...στο δωμάτιο...
ένα άψυχο σώμα

μ' ένα μαχαίρι στο δέρμα

πάνω στο δέρμα
μόνο με αίμα...


παρά ένα ψέμα

τίποτε άλλο
δεν είναι η αγάπη
παρά ένα ψέμα...


το μαχαίρι του πάνω στο στήθος του

μάτια κενά

άθλιο τέρμα




ένας τρελός....

τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα








μόνο με αίμα

τίποτε άλλο


ένα ψέμα
ένα ψέμα
ένα ψέμα


θα έρθει μια μέρα η άνοιξη και για' μένα
μετά τον απέρνατο χειμώνα που αρρωσταίνει την ψυχή μου
και το φως θα πάψει νά' ναι μίζερο
και οι πνιγμένες φωνές δε θα φτάνουν στ' αυτιά μου
το κόκκινο χρώμα θα υπάρχει μόνο στα απέραντα στρωμένα με παπαρούνες λιβάδια
το κορμί μου θα ξέρει να ζήσει
να σταθεί
τα μάτια θα πετάνε σπίθες αγάπης
ζωής

πάψε

δε γουστάρω παρουσίες
απουσίες ζητάει η ψυχή μου μονάχα
δεν αντέχει φωνές
και φασαρίες
και θλίψη
να φύγεις μ' ακούς
εσύ και η εικόνα σου
εσύ και το άγγιγμά σου
εσύ και η μυρωδιά σου
εσύ και η γεύση σου
εσύ και η φωνή σου
ΦΥΓΕ
εσυ!


θέλω να ζήσω το θάνατο μου κι εσύ να μη με βλέπεις

ο κόσμος μπορεί να αλλάξει...

χμ....νομίζω τα έχω λίγο μεγεθυμένα στο μυαλό μου αλλά θα προσπαθήσω να στα πω συνοπτικά!
Σήμερα, σε μια μέρα που ξεκίνησε με πολύ άγχος για την τύχη της Δ. και σε μια μέρα που ξύπνησα ξέροντας πως πρέπει αυστηρά να αγαπήσω τον Wes Montgomery τελικά κατάλαβα πόσο πολύτιμη είναι για τον άνθρωπο η ελευθερία του. Από τους δαίμονές του, από την όποια καταπίεση, από τους φόβους του, από τα άγχη του, από όλα...
Έγινε γενική συνέλευση σήμερα στη σχολή και από την αρχή ήταν πολλοί οι φοιτητές που ήταν παρόντες. Δε σου κρλυβω την αγωνία μου. Υπήρχε έντονη υποστήριξη διαδικτυακά στο ανεξάρτητο πλαίσιο για ανοιχτή σχολή όλες τις τελευταίες μέρες και πραγματικά απευχόμουν να το στηρίξει ο κόσμος και στη συνέλευση. Όχι γιατί δεν κατανοώ την ανάγκη όλων για ανοιχτή σχολή και για βελτίωση του επιπέδου σπουδών και για όλα αυτά που ανιδιωτελώς-και το πιστεύω-στήριζαν τα παιδιά. Αλλά γιατί, αν δεν το βλέπεις ζούμε στιγμές μεγάλων ζυμώσεων! Αλλαγών! Ζούμε μία περίοδο αγώνων. Και αν κάποιοι από εμάς-και με βάζω κι εμένα μέσα- κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου τώρα έστω και τόσο αργά οφείλαμε να ξυπνήσουμε! Να δούμε πως αν δεν προσπαθήσουμε ο κόσμος δεν αλλάζει! Καταποντίζεται καθημερινά! Αν ο κάθε ένας από εμάς δεν φροντίσει να βελτιώσει το κομμάτι που του αναλογεί τότε ποτέ το σύνολο που αποτελούμε δε θα γίνει καλύτερο.
Η σημερινή μαζική παρουσία των φοιτητών και η τόσο δυναμική παρουσία τους στους συλλογικούς αγώνες εμένα με συγκίνησε! Γιατί,ναι δε διαφωνώ, σίγουρα το φοιτητικό κίνημα έχει υποπέσει σε λάθη και έχει φανεί αδύναμο. Αλλά όπως και νά΄χει δεν πεθαίνει! Δε σταματά να πολεμά, δε σταματά να προσπαθεί! Και ας σου φανεί ρομαντικό, τα ρίσκα είναι για τους τολμηρούς και τα λάθη επίσης! Και στο δηλώνω, πως δε θα είμαι ένα από τα αδιάφορα μέλη της κοινωνίας του αύριο, που παρασιτούν και υποτάσσονται! Όχι αρνούμαι. Έχω υπάρξει αδιάφορη αλλά δε μου πάει! Γι΄αυτό και η τόσο έντονη συγκίνηση σήμερα, γι΄αυτό και το τόσο έντονο αγωνιστικό πνεύμα. Ο κόσμος μας ανήκει! Έμεις τον φτιάχνουμε και τον καταστρέφουμε! Εμείς μπορούμε και να τον ξανακάνουμε κατάλληλο για να ζήσουμε! Οφείλουμε να είμαστε ζωντανοί και να διεκδικούμε το αύριο που μας ανήκει! Η σχολή έκλεισε με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου και αρχίζει νέος κύκλος κινητοποιήσεων, νέος αγώνας, νέα ζωή! Και οι φοιτητές, οι συμφοιτητές μου ήταν εκεί για να στηρίξουν το φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, για να διεκδικήσουν και για να αποδείξουν σε όλους αυτούς που το αρνούνται πως οι νέοι άνθρωποι έχουν και μυαλό και όραμα! Και όλοι μαζί μπορούν!
Και δηλώνω επίσης και ευτυχής που βρέθηκα ανάμεσά τους σήμερα!
Που άκουσα ένα παιδί για πρώτη φορά να μιλάει και να αναφέρεται στους αγώνες των νέων χαμογελώντας και να τα κάνει απτά αυτά που τον βασάνιζαν για να τα νιώσουμε όλοι, που ο Κώστας μίλησε με το χειμαρρώδη τρόπο του πάλι και μας συνεπήρε, που όλοι στο τέλος φώναζαν συνθήματα, που κάτσαμε όλοι από την αρχή ως το τέλος της Γ.Σ. και κυρίως που είμαστε ΟΛΟΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ! και θα αγωνιστούμε!
Και ναι, αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως όταν απειλούνται οι ελευθερίες του καθενός μας ξεχωριστά τότε το μυαλό και η ψυχή μας συνεργάζονται για να τις ανακτήσουμε!
κι αν σήμερα ο λόγος μου σου μοιάζει ξύλινος, σκληρός, ή όπως αλλιώς , ε, παιδί είμαι κι εγώ και έχω αποφασίσει να πολεμήσω για έναν καλύτερο κόσμο! Κι αν καμιά φορά πέσουμε σε λάθος, έχεις την ωριμότητα να μας το δείξεις με κάθε καλή πρόθεση και να μας βοηθήσεις να σηκωθούμε ξανά! Γιατί κι εσύ θες να γίνουν όλα πιο όμορφα, και το ξέρουμε καλά!

Δε θα ξαναξεχάσουμε ποτέ! Στο λόγο μου!

Ας είναι...

και τελικά πόσο δυνατά είναι αυτά που νιώθεις και αληθινά, αν δεν μπορείς να τα ξεπαστρέψεις σε μια στιγμή για να αφήσεις στον άλλον τον αέρα που χρειάζεται για να αναπνεύσει, και το χώρο για να ζήσει όπως ο ίδιος θέλει... Μη μου λες πως δεν ξέρω, πως δεν καταλαβαίνω, πως πρέπει να διαβάσω μελέτες για να μου το αποδείξουν... Κι αν ο πιο φτηνός και ανούσιος άνθρωπος είμαι εσένα δε σε αφορά. Κι εγώ, που επίσης δε με αφορά, τα παράτησα όλα. Μπροστά στη δική σου ελευθερία. Και γάμησέ με στην τελική..
Την ψυχή μου απαξιώνεις... Ας είναι!
Θα τη βρω την άκρη...

καλά νά'μαστε

Μου λείπεις! Να στο κρύψω; Δε γίνεται και το ξέρεις!
Δεν κάνω για'σένα! Κι εσύ για'μένα;Ούτε κι εσύ κάνεις!Αυτό έδειξαν όλα.
Διαφέρω στο ότι εγώ ξέρω γιατί χάθηκες! Απλά εσύ αυτή τη φορά δεν ξέρεις!
δε νιώθεις!
δεν καταλαβαίνεις!
Απλά ένας άντρας οφείλει να βουτάει στην αλήθεια!
Ας είναι!
Δε σου κρατάω τίποτα! Ίσως μια ζεστή αγκαλιά κι ένα φιλί!
Να προσέχεις...

βροχή...λουλούδια

ειπα να ξεφυγω από το κλίμα των ημερών...σου αφήνω για σήμερα μια παλιά γλυκιά μάλλον εικόνα...
μετά από μία τόσο όμορφη μέρα, απλά επέστρεψα στα καθημερινά μου...

Με τα χέρια ανοιγμένα
μάζεψα βροχή
με το δάκρυ τ’ ουρανού
να πλυθεί η ψυχή

η αγάπη να ανθίσει
σε βρεγμένα χώματα
στη ζωή μου να αφήσει
τα δικά της χρώματα

γιατί τ’ άδολα εδάφη
βγάζουνε λουλούδια
κι οι καρδιές που αγαπήσαν
όμορφα τραγούδια

στα δικά σου στεγανά
τ’ όνειρο να ζήσει
κι όταν η βροχή περάσει
πίσω να γυρίσει

να μου πει ποιο μονοπάτι
θα με πάει κοντά σου
τη ζωή μου να αρχίσω
μεσ’ στην αγκαλιά σου

γιατί τ’ άδολα εδάφη
βγάζουνε λουλούδια
κι οι καρδιές που αγαπήσαν
όμορφα τραγούδια

δε θα αλλάξω...δε με αφορά κάτι τέτοιο

παλιάτσος

Ντύθηκα αταίριαστα μπαλώματα
για να σε κάνω να γελάς βρήκα γκριμάτσες
βάφτηκα με τα πιο όμορφα χρώματα
και μια ιστορία θα σου πω με νότες φάλτσες

Για μια ζωή που κυνηγάς κι ας μη σ’αρέσει
Για ένα όνειρο που μόνο σ’ απειλεί
Για μια αυλαία που απότομα θα πέσει
Προτού προλάβει μια αγάπη ν’ ανεβεί

Παλιάτσος με θλιμμένη όψη
γκρίζα αστεία και αλλόκοτη μορφή
ψέμα μακριά σου ξέρω πως δε θα προκόψει
μα εγώ το ψέμα σου θα κάνω προσευχή

Για μια ζωή που κυνηγάς κι ας μη σ’αρέσει
Για ένα όνειρο που μόνο σ’ απειλεί
Για μια αυλαία που απότομα θα πέσει
Προτού προλάβει μια αγάπη ν’ ανεβεί


συγχώρεσέ με που απόψε πατάω το λόγο μου και σου αφήνω δικά μου λόγια.έπρεπε...
και το αφιερώνω σε εσένα..που όπως με ξεκλείδωσες μετά από τόσο καιρό, έτσι με ξαναέκλεισες με το λουκέτο και πέταξες τα κλειδιά...
κι αυτή τη φορά οριστικά...

εσείς...εμείς

φοβάμαι
κλείνω τα μάτια κι ο ύπνος δεν έρχεται
κι όταν έρθει βλέπω φίλους μου, συμφοιτητές μου, πεσμένους στο δρόμο με αίμα στα πρόσωπά τους και με μαυροφορεμένους ανθρώπους να τους χτυπούν
το νου σας στα παιδιά επιτέλους
το νου σας στο αύριο
αγανακτήσαμε
όλοι
αφού δε μπορείτε να χαθείτε τουλάχιστον μην κάνετε χειρότερο κακό στις ζωές μας
κι εμείς... επιτέλους, το άυριο εμείς το φτιάχνουμε!Ας ξυπνήσουμε!

κομμάτια ελευθερίας

βαρέθηκα να ακούω για θανάτους
έναν έναν θα μας σκοτώσουν όλους
να μη μείνει ούτε μια στάλα ελεύθερης ψυχής, λες κι όσοι ζουν έτσι θα τους κοστίσουν περισσότερο και πρέπει να τον ξεπαστρέψουν γρήγορα... ένα κομμάτι της ψυχής μου χτες βράδυ δεσμεύτηκε...πήγε να βρει τον Αλέξη στο δρόμο του φεγγαριού! και μου μήνυσε πως ο μικρός χαμογελάει σε όλους μας! Κι ένα ακόμα κομμάτι μου το σκοτώσανε. Κι ένα ελεύθερο οχυρό έπεσε στα χέρια των εχθρών! Αλλά θα πολεμήσω. Δε θα περάσει έτσι αυτό!Κι ας χρειαστεί να χαθώ κι ολόκληρη στη μάχη...

γαλάζια μάτια

4παρά 20. Κατεβαίνω Σύνταγμα. Λέω θα πάω στο ωδείο με τα πόδια. Η μουσική στη διαπασών και σκέψη καμιά. Βλέπω από μακριά μια γυναίκα. Σταματάει κάθε περαστικό και την προσπερνούν όλοι. Πλησιάζω και χωρίς να σκεφτώ τίποτα βγάζω τ’ ακουστικά. Μου λέει «50 λεπτά». Ξαναβάζω τ’ ακουστικά και κάνω 10 βήματα. Δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση. Μπορεί να έκανα και κύκλο. Θυμάμαι μόνο να τα μετράω και νά’ χω μπροστά μου τα μάτια της. Πελώρια. Και γαλάζια. Τα πιο γαλάζια που έχεις δει. Δεν ξέρω πόσους ανθρώπους έχω κοιτάξει στα μάτια. Δε θυμάμαι κι εσένα αν σε έχω κοιτάξει. Όμως το βλέμμα της πονούσε. Δε γινόταν να μην το προσέξεις. Στο 11ο σταματάω και ψάχνω να τη βρω. Της φωνάζω: «Κοπελιά!». Με κοιτάζει. «Α,ρε κοπελιά», και παίρνουμε κι οι δύο βαθιά ανάσα. Κλείνει τα κέρματα στη χούφτα της και φεύγει. Δεν ξέρω ποια από τις δύο μας βάραινε περισσότερο αυτή η ανάσα. Ξέρω μονάχα πως τα επόμενα 10 βήματα ήταν μόνο μπροστά.