Είναι πάλι μία από εκείνες τις μέρες που νιώθω μια σταλιά. Και που νιώθω και πάλι κοριτσάκι Polly Pocket! Τα παιχνιδάκια που είχε η ξαδέρφη μου σε αφθονία κι άνοιγαν κάθε καλοκαίρι που πήγαινα στο χωριό και έκλειναν μόλις έφευγα. Και που αποχωριζόμουν τόσο...δύσκολα; Τόσο, τέλος πάντων. Σχεδόν τα ζήλευα. Εγώ τέτοια δεν είχα ποτέ. Φοβάμαι πως αν μια μέρα με αφήσουν μέσα σε παιχνιδάδικο θα αγοράσω όλες τις Polly που θα βρω μπροστά μου! Αν και τι θα τις κάνω; Δε μου φτάνει ο εαυτός μου; Χρειάζομαι και είδωλο για να ταυτιστώ;
Πάμε στην κυρία Λένα απόψε! Και νιώθω πως μου κάνω το δώρο μου για το 2009.
Επιτέλους...
Άργησα να τη μάθω αλλά ήρθε ο καιρός να ερωτευτώ τη φωνή του Παλαμίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου