Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

κρακ!

ή όπως αλλιώς κάνει το γυαλί όταν σπάει!

Αγαπάμε αληθινά όταν αγαπάμε αναγκαστικά; Από υποχρέωση, ή λόγω γεννετικών ομοιοτήτων; Αγαπάμε αληθινά ποτέ, τελικά; Και έστω ότι αγαπάμε! Έχουμε τους τρόπους ή και τη μαγκιά να το χαρίσυμε στον άλλον με τρόπο που η δική του ψυχή το καταλαβαίνει;

Κάπου κοντά στο γκάζι, με μπύρες και αεράκι αθηναϊκό γεννήθηκαν όλα αυτά τα ερωτηματικά!Το χειρότερο είναι ότι δεν είχα προετοιμαστεί καθόλου, και μετά από μία αυτοεξορία πώς να ξαναμπεις στον κόσμο και να αρχίσεις να ξανααρθρώνεις λέξεις που να τις καταλαβαίνουν οι γύρω σου και να μην ξεφεύγουν από το θέμα; Κι αν τελικά συνειδητοποιήσεις πως όλο αυτό είναι τόσο έξω από εσένα και τοσο όχι-κατανοητό πώς μπαίνεις στο κατάλληλο mood; Βάζοντας τον εαυτό σου στην ίδια θέση θα ένιωθες τουλάχιστον μόνος. Μπορεί και ξεκρέμαστος. Θέλεις απλά να γίνεις ένα μεγάλο χαδί, σα δροσερό αεράκι να περάσεις πάνω από τις πληγές και να τις λειάνεις, αν όχι να τις γειάνεις.
Απλά, κάποιες από δαύτες τις σωματοποιείς κι εσύ ως ακοατής. Και τότε; Τι φεύγει; Και πώς;

Καμποσα βήματα παραπέρα (Τεχνόπολις για φόντο) ένα αεράκι πήρε μερικές βαριές αναπνοές μαζί του...και κάποια δικά μου όνειρα. Τι τα θες; Πώς το είπες το απόγευμα;
-Ε, μην πετάμε και στα σύννεφα!
Δε θέλω άλλες συμβουλές, αναλύσεις, γνώμες, κρίσεις, "κατηγορώ", υποδείξεις ή οτιδήποτε! Απλώς δε θέλω!
Καθένας την καμπούρα του! Έτσι κι αλλιώς πόσες ωραίες καμπούρες έχεις δει; Γιατί η δική σου νά κάνει τη διαφορά;
Κάπως έτσι δε μου το έμαθες;

2 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΕΓΩ ΓΥΡΙΣΑ ΣΗΜΕΡΑ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ.

Ted Reglis είπε...

αγαπάμε επειδή το έχουμε ανάγκη.

είναι μια όμορφη κι εγωιστική ανάγκη.