ερεύνα!

Δύσκολη μέρα η σημερινή.
Είπα θα πέσω νωρίς. Αλλά με τριγύριζε μια ταινία που ο Δημήτρης είπε «Φοβερή, φοβερή» και χωρίς να το καταλάβω έπαιξε. Δε θέλω να σου πω τη γνώμη μου. Ήθελα απλά να θέσω το ερώτημα: Πιστεύεις; Και δε σου λέω στο Θεό, για να μην αρχίσεις. Αλλά πιστεύεις; Υπάρχει κάτι στη δύναμη του οποίου εσύ να θέλεις να γυρίσεις το βλέμμα και να αφήσεις τις φωνές μέσα σου να του φωνάξουν, να ουρλιάξουν απλά για να σε ακούσει, ή για να το κατηγορήσεις για αδικία. Υπάρχει; Πες το όπως θέλεις, όπως σου κατεβαίνει... Αλλά υπάρχει; Κι αν δεν υπάρχει πόσο ήρεμος μπορείς να νιώθεις;
Θα μπορούσε νά’ ναι η αγάπη, ο έρωτας, ο άνθρωπος, η αλήθεια, το χρήμα.
Στο «Δαμάζοντας τα κύματα» η Μπες νομίζω είχε πίστη. Για την ακρίβεια μία αυστηρά προσωπική μορφή πίστης. Στο δικό της Θεό ας πούμε. Στην έκφραση των συναισθημάτων της. Σε ό,τι την έκανε να τα ελευθερώνει. Στον Γιαν, την Ντοντο, το θεό της. Νομίζω κάθε φορά καλούσε τον εαυτό της να της δώσει τις απαντήσεις που έτσι κι αλλιώς ήθελε να ακούσει. Να νιώσει κάποιον να της επιβεβαιώνει κάθε δικαίωμά της στην ελευθερία.
Εσύ λοιπόν;
Εγώ δεν ξέρω σε τι πιστεύω.
Ή μάλλον ξέρω. Απλά κάθε φορά που το συνειδητοποιώ εντυπωσιάζομαι προς στιγμήν λες και δεν το ήξερα αλλά τελικά βάζω ένα τικ και πάω παρακάτω. Είναι η ελευθερία του κάθε ανθρώπου να είναι ο εαυτός του.
Και μη μου πεις τι μας εμποδίζει να είμαστε ο εαυτός μας θα γελάσουμε και οι δυό και θα μιλήσουμε για τον καιρό.
Είναι τρόπος ζωής. Κι όποιος αντέξει.

Ναι, η ανάρτηση μένει ημιτελής. Δεν μπορώ να στην πάω παρακάτω μόνη μου.

Μήπως τελικά πιστεύω στο μαζί;