Πόση συγκίνηση γεννά κάθε φορά ένα μικρό παιδί που ταΐζει τα περιστέρια. Πόσο αυθόρμητη και πηγάια η χαρά του μόλις το παραμικρό ψιχουλάκι που συνέθλιψαν τα χεράκια του γίνει τροφή για αυτά τα τόσο ενοχλητικά για εμάς τους υπόλοιπους πτηνά.
Συχνά πιστεύω πως όλος ο κόσμος βασίζεται πάνω σε λίγες μετρημένες αρχές. Σε λίγα αξιώματα που οριακά μετρώνται στα δάχτυλα των χεριών μας και που όμως αν και τόσο απλά, αν και τόσο στοιχειώδη και από όλους μας απτά, σπάνια είμαστε σε θέση να τα αντιληφθούμε και να τα αναγνωρίσουμε. Δεν ξέρω αν αυτό θα έκανε τον κόσμο καλύτερο, μα σίγουρα θα μείωνε το χρόνο που ξοδεύουμε χωρίς λόγο για να αναλύουμε, να συζητάμε και να ψάχνουμε λύση στο ελάχιστο.
Το κοριτσάκι σήμερα το πρωί δυο βήματα πέρα από τη γιαγιά του τάιζε τα περιστεράκια. Της έδινε λίγο απο το κουλουράκι της η γιαγιά κι εκείνο το έτριβε και τα τάιζε. Τι χαρα στα μάτια τας κάθε φορά που κάποιο έπαιρνε ένα ψιχουλάκι. Γελουσε και τα τάιζε. Συχνά έβγαζε κραυγές χαράς. Δεν ξέρω αν τρόμαζαν. Πάντωςδεν έφευγαν μακριά. Κάποια στιγμή το κουλουράκι τελείωσε. Μαζευε τα πεσμένα ψιχουλάκια από κάτω και τους τα ξαναπετούσε για να τα βρουν και να τα φάνε. Ήρθε και λίγο πιο κοντά μου και την είδα και την άκουσα πιο καθαρα. Τα φώναζε ψαράκια , τους έγνεφε σα να ητανε γατάκια και όταν πια ξέμεινε από ψιχουλάκια τους πετούσε και φυλλαράκια και αποτσίγαρα και ό, τι σκουπιδάκια έβρισκε. Η γαιγιά της δεν ενοχλούνταν, ούτε καν από το ότι το κοριτσάκι επιανε το πάτωμα ή τα σκουπίδια. Άλλα τσιμπολογούσαν λίγο ό,τι τους έδινε και άλλα δε συγκινούνταν πλέον καν. Δεν έφευγαν όμως. Εκεί! Περίμεναν. Λιγο πιο πέρα έιχε κάτι φωτα επιδαπέδια, από αυτά τα στρογγυλά που σε προκαλούν να τα πατήσεις. Δεν ήξερε τι έιναι και έβαζε τα χέρια της προσπαθώντας να καταλάβει πως ανοίγουν και τι κάνουν. Κι όταν δεν τα κατάφερνε φώναζε τα ψαράκια της, γνέφοντας τους όπως θα έγνεφε σε γατάκια και πετώντας τους πάλι αποτσίγαρα και σκουπιδάκια για να τη βοηθήσουν. 
Είμαστε κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε εμείς, από αυτό που νομίζει ο περίγυρός μας και από αυτό που νομίζουν οι έχοντες εξουσία πάνω μας. Η επιβίωσή μας εξαρτάται έιτε από την φιλανθρωπία των γύρω μας έιτε από τα συμφέροντα των εχόντων εξουσία πάνω μας. Μπορούν όποτε και αν το θελουν να μας στερήσουν ο,τι μας κρατάει στη ζωή είτε να μας δελεάσουν με κάτι άλλο που ενδεχομένως δεν χρειαζόμαστε. Μπορούν να αποφασίζουν για το τι έχουμε στ´ αλήθεια ανάγκη και σε ποιο βαθμό και επειδή έχουν τη δύναμη που τους εξασφαλίζει η εξάρτησή μας από τις επιλογές τους και τη "φιλανθρωπία" τους, μπορούν να μας ονομάζουν όπως θέλουν, να μας μιλάνε σε όποια γλώσσα θέλουν και να καθορίζουν ακόμα και το ανταλλακτικό μέσο και την αξία που θα χρησιμοποιήσουν. Οι έχοντες εξουσία πάνω τους ενώ ξέρουν και βλέπουν τι κάνουν και πώς μας συμπεριφέρονται δεν αντιδρούν και προσποιούνται πως το να εθελοτυφλεί κανείς είναι υποχρέωσή του, άλλωστε στο τέλος θα ζητήσει το λογαριασμό και ούτε λόγος για ρέστα. Τέλος, ό,τι κι αν κάνουν για να μας τρομάξουν, εμείς μένουμε πλάι τους ελπίζοντας πως θα ξαναβρούν κάποιο κουλουράκι και πάλι για να μας γλυκάνουν και συνεχίζουμε να υπακούμε σε κάθε επιταγή τους, σε όποια γλώσσα κι αν μας απευθυνθούν, με όοποιο τρόπο, όπως και αν μας αποκαλέσουν και χωρίς να μας πειράζει αν μας πετάξουν αποτσίγαρα για τροφή. Άλλωστε ο καθένας δίνει ό,τι νιώθει-μπορεί να μην έχει βλέπεις- ακόμα και αν αυτό δεν μας χρειάζεται ακόμα και αν αυτό θα μας κάνει κακό. Έτσι δε λειτουργεί ο κόσμος μας άλλωστε; Ή μήπως αυτοί που πουλάνε όνειρακαι ελπίδες σε μικροσκοπικά χαπάκια και γυαλιστερά περιτυλίγματα κάνουν κάτι διαφορετικό;
