Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ασπίδα#1

2 φορές μέσα στον ίδιο χρόνο
ξεκρέμαστη
σχεδόν να αιωρούμαι
πλέον δε συγχωρώ
δε μπορώ

εμενα, μην τρομάξεις
εσύ στο απυρόβλητο πάντα
σου βάζω μια ασπίδα "Φίλος", "Αδερφός", "Μαμά", "Μπαμπάς", "Σχέση" και σε κρατάω ασφαλή

Και όλα τα δάχτυλα του κόσμου σου να δείχνουν εμένα

Σκέψου πόσο με έκανες να φοβηθώ!

Θα μου βρω ασπίδα. Θά' ναι καβούκι και θα κλείνει από παντού. Κι εσύ από δώ και πέρα στην απέξω.

Λυπάμαι! Για κάθε εσένα...

Μα πιο πολύ για' μένα...
Φοβάμαι!

2 σχόλια:

Unknown είπε...

ειμαι σχεδον σιγουρη πως εμεις ευθυνομαστε για αυτο το "ξεκρεμαστη"..εμεις, για τις επιλογες μας..τιποτα παραπανω δε φταιει για μενα απο το γεγονος πως προκειται για λαθος ανθρωπους..δεν ξερω με τι κριτηριο τους επιλεξαμε/επιλεγουμε, αλλα ειμαι πλεον βεβαιη πως φταιει αυτο..απο δω κ περα να "απαιτεις" απο τους ανθρωπους που θελουν να μπουν στη ζωη σου να πληρωνουν εισιτηριο...no more τζαμπα!! :)))
φιλι

Captain-Τζίμης είπε...

Δυστυχώς η εμπειρία της ζωής λειτουργεί πάνω μας φτιάχνοντας αμυντικούς μηχανισμούς, αυτό είναι το γραφτό μας. Αλλιώς δύσκολα θα επιβιώναμε. Τέτοιος μηχανισμός είναι και το "καβούκι" (έχω ακούσει και την επιτυχημένη εκδοχή "τοιχάκι"). Οι αυτοάμυνες είναι το τίμημα που πληρώνουμε για το ότι αφεθήκαμε κάποτε και είπαμε την αλήθεια που νιώσαμε στα μάτια που αντικρύσαμε. Το "δυστυχώς" έγκειται ακριβώς στο ότι αυτά τα μάτια δεν θέλουν ν' ακούσουν την αλήθεια αυτή, ίσως να μην μπορούν να τη σηκώσουν και να την αντέξουν καν κι εμείς να τα υπερεκτιμήσαμε αρχικά. Σίγουρα το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε είναι να αφήσουμε τον εαυτό μας να ξαναγεννήσει τέτοιες αλήθειες, έχοντας όμως μεγαλύτερη επιφύλαξη για το τι μάτια μας αντικρύζουν. Καλημέρες & φιλιά