Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Α!

Ή όπως αλλιώς κάνει η κραυγή.

Ξέρεις τι; Θέλω τώρα νά'σαι δίπλα μου, να μη ρωτάς, να μη φωνάζεις, να μη θυμώνεις απλά νά' σαι δίπλα μου να με ακούς να ξεριζώνω τη φωνή μου και όσο κι αν θέλεις να μου χτυπήσεις το κεφάλι στον τοίχο για να συνέλθει να μην το κάνεις. Απλά να μένεις εκεί, να ακούς, να μη βλέπεις και να με νιώθεις.
Δεν ξέρω αν τα αυτιά σου θα αντέξουν τη φωνή μου, ούτε και μοιράζω προστασίες για όλα αυτά που θα σε ταλαιπωρήσουν, δικά μου, αλλά θέλω να βρεις τρόπο να αντέξεις. Εσύ. Γιατί εγώ αυτό θέλω. Και γιατί αυτό το εγώ μου είναι τόσο πληγωμένο κάπου αλλού που δε με νοιαζει πώς θα σου φανώ, αλλά θέλω να ξεχάσεις το δικό σου εγώ, το τι θα μου έλεγες μια άλλη μέρα που τα εγώ μας θά'ταν εμείς, και θα ισορροπούσαν, και να με αφήσεις να χαθώ σε αυτό το στρόβιλο, που πιο εγωκεντρικός δε θα μπορούσε να είναι.
Ξέρω και ξέρεις κι εσύ. Ή μάλλον ό,τι ξέρω το ξέρεις κι εσύ. Όλα τα άλλα είναι κρυμμένα σε ένα κουτί με ταμπελάκι "ανείπωτα" και με το κλειδί του σε ξένα χέρια.
Όλοι περνάμε δύσκολα. Και ναι, την κόλασή μας κάποιοι τη φτιάξαμε μόνοι μας, με τα ίδια μας τα χέρια-ή για την ακρίβεια με την ίδια μας τη φαντασία- και ρε γαμώτο γουστάρουμε -όσο αντέχουμε-να ζούμε μέσα σε αυτή.
Έγώ πρώτη το έχω πει ότι όλα είναι μια ιδέα. Μια γωνίτσα στο μυαλό που δεν ξεσκονίσαμε. Αλλά, έχεις μπει σε εργένικο σπίτι; Να ζει μονάχα σκόνη και 3 κουτάκια μπύρας ελαφρώς λυγισμένα από το προηγούμενο βράδυ; Που πάει ο κολλητός να τα μαζέψει για να βάλει το τάβλι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού κι ο ιδιοκτήτης αυτής της μοναξιάς εξαγριώνεται; Ε, αυτό! Αυτήν την περίοδο αυτή τη σκόνη τη θέλω ανέγγιχτη. Απλά.
Δεν είναι πως όλα αυτά δεν τα κάνεις. Είναι που καμιά φορά προτιμάμε να χάνουμε το φόκους μας, ξέρεις για να νιώθουμε ίσως λίγο χύμα. Λίγο επαναστάτες, λίγο όχι εμείς.
Δε σου υπόσχομαι πως θα φύγω από τη μελαγχολία μου, τη μιζέρια μου ή ό,τι άλλο έχω και νομίζεις με νικά. Ίσως και να με θρέφει και κανένας μας να μην το βλέπει. Σου υπόσχομαι να σε θέλω πάντα πλάι μου. Κι αν είναι λίγο, δε σου υποσχέθηκα ποτέ τα πολλά.
Άλλωστε τα λίγα μοιάζουνε πολλά, σαν ξέρει να αγαπά η καρδιά...

2 σχόλια:

Γιώργης ο Τεμπέλης είπε...

Καλημέρα Μαριζάκι. Να 'σαι πάντα καλά ρε.

Captain-Τζίμης είπε...

Μπόλικη ειλικρίνεια με αρκετή δόση ρομαντισμού και μελαγχολίας...Πολύ συχνά ένα καταθλιπτικό και μελαγχολικό έργο τέχνης, μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι ύστερα απ' την επίδρασή του επάνω μας. Είναι η γλυκιά, όμορφη μελαγχολία που προκαλεί π.χ.μία σουίτα για τσέλλο του Μπαχ ή μια σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν...Χαίρομαι που βλέπουμε με τα ίδια μάτια κάποια πράγματα. Καλησπέρες άπειρες