Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

see/a





Σού΄χω λίγες λέξεις φυλαγμένες για σήμερα. Μια στιγμή απ'αυτές που θα άξιζαν να σε
ζήσουν, να σε κρατήσουν,να σε στοιχειώσουν. Δεν ξέρω αν την κατάλαβες όταν μου τη χάριζες ή αν είχα απλά πληκτρολογήσει το μυστικό συνδυασμό κι άφησα την αγάπη σου να σταλάζει. Δε θέλω να ξοδεύεται. Μ'αρέσουν οι εισαγωγές. Μ'αρέσει πριν σου πω το "Σ'αγαπάω" να σου μιλήσω για το τι μου θύμισε η πρόθεσή μου ή η παρουσία σου.

Θυμάσαι τι σού'χα πει; Μακάρι μια μέρα να μπορέσεις να σε δεις μέσα απ'τα δικά μου μάτια. Να την αγγίξεις την ομορφιά σου. Κι άκου τι δώρο μού'κανες. Είχες μια απόγνωση που με φιλούσες. Μια στεναχώρια και μια θλίψη. Δε χαμογέλασες λεπτό. Λες και πάλευες να κατασπαράξεις κάθε τι που νόμιζες πως ήθελε να σου ξεφύγει. Πληγωνόσουν και με πλήγωνες την ίδια στιγμή.

Κι όταν κουράστηκε το σώμα σου να με κερδίζει, στάθηκες πλάι στο φως να με κοιτάξεις. Και τι πρωτόγνωρο για' μένα. Στράφηκα προς τα μάτια σου. Τα ζωγραφιστά. Τα ομορφοσκάλιστα. Κι είδα τις κόρες να διαστέλλονται και να θεριεύουν. Κι όσο κι αν δεν το πίστευα ποτέ είδα βαθιά σ'εσένα. Εσένα. Αν ήταν θάλασσα τότε θά'χα στα σίγουρα πνιγεί.

Κι όπως μεγάλωναν οι υδρόγειες σφαίρες που φτιάχνουν τον κόσμο που μου χαρίζεις σαν μ'αγαπάς, μεγάλωνε η αντανάκλασή μου στα μάτια σου. Βρεχόταν και γλύκαινε. Γυάλιζε κι ας ήταν το φως λιγοστό. Έμοιζα φωτεινή, σχεδόν σαν άστρο κι είχα μια όψη τρυφερή καθώς σε κοιτούσα και πάλευα να σε κρατήσω ασάλευτο προτού χαθεί η μορφή μου στο κυμάτισμά σου.

Γι'αυτό σε νόμισα για θάλασσα. Με νερό κρυστάλλινο. Πέρα για πέρα διαυγές. Κι είδα και χρωματιστά νούφαρα να κερδίζουν στα ύδατά σου το είδωλό τους. Απλά επιπλέοντας. Τι δώρo θεέ μου. Ένιωσα πως στεκόμουν πάνω από διαυγή νερά και πως έλαμπε ένας ήλιος κάπου στο βάθος. Κι εγώ με κοιτούσα για πρώτη φορά λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ καθρέφτης κι ήμουν μονάχα αυτό που έφτιαχναν οι άλλοι. Κι όπως με κοίταξα είδα στ'αλήθεια τι είμαι εγώ και τι μπορώ να γίνω. Κι ευχόμουν να μη σαλέψει τίποτα, μητε αέρας, μήτε ψυχή και χάσω αυτό που με έκανες να δω. Kαι ξέρω. Ήσουν διάφανος κι ούτε λεπτό δε φοβήθηκα μην κάποια ασχήμια ξετρυπώσει και τη δω μέσα από τα μάτια σου, στο πρόσωπό μου.

2 σχόλια:

x-me είπε...

χρειαζόμαστε πολλούς ανθρώπους ακόμα μέχρι να μάθουμε ποιοι είμαστε πραγματικά...και ίσως ανθρώπους όχι και τόσο "στα κυβικά μας"

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Απο τις ωραιοτερες αναρτησεις σου!!!!!Τα ματια ειναι ο καθρεφτης της ψυχης μας.
Εύχομαι σε όλους μας μια ευτυχισμενη και τυχερη εβδομάδα με τα λιγότερα προβλήματα