χαιρετίζω όλους εσάς που θα μου κάνετε παρέα και όλους εσάς που δε θα τύχει να γνωριστούμε ποτέ...
πρώτη ανάρτηση εδώ και νιώθω σαν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο... ή μάλλον σαν το πρώτο σκέφτομαι και γράφω(το πρώτο που η απάλευτη ελληνίδα μανούλα με άφησε να γράψω ολομόναχη). Είχα βάλει τα πιο στρογγυλά μου γράμματα και είχα πάρει και καινούριο μολύβι, θυμάμαι για να γράψω. Στα φύλλα των εκθέσεων, με τη μία και μοναδική γραμμή να χωρίζουν την παιδική μου αλήθεια από τη βίαιη εισβολή της κατακόκκινης λογοκρισίας της κυρίας Ντίνας. (Κάποιες φορές φοβάμαι πως από τότε μου δημιουργεί άγχος το κόκκινο-ευτυχώς δε μου αχρήστεψαν το ροζ!!!)
καλές βόλτες να κάνουμε παρέα,λοιπόν...
στην Αθήνα κι αλλού...
αν και, κακά τα ψέματα, τόση μελαγχολία δε μπορούν να γεμίσουν την ψυχή μας ούτε όλες οι λονδρέζικες βόλτες στη βροχή χωρίς ομπρέλα, ούτε τα νοσταλγικά ηλιοβασιλέμματα στη Σαντορίνη, ούτε η πνιγηρή ηρεμία στους κεντρικούς δρόμους της Ζυρίχης... (οκ,δεν είμαι πολυταξιδεμένη)
Είναι αυτή η τόση παράξενη υφή της Αθήνας που κάθε μέρα θρέφει συνειδητό και υποσυνείδητο για νά' χουμε να νιώθουμε...
καλη ανάσταση σε όλους και... να θυμάστε να χαμογελάτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου