Περπάταγες μπροστά μου. Με τα χέρια στις τσέπες και τους ώμους ανασηκωμένους.
Είχε κρύο εκείνη τη νύχτα. Και βροχή.
Δε γύριζες πίσω.
Δε μιλούσες.
Απλά προχώραγες.
Κάτι σταγόνες κυλούσαν στην πλάτη σου.
Και προχώραγες.
Δε θυμάμαι πού ήμασταν, δεν κοιτούσα τίποτα πέρα από' σένα. Κράταγα μια ομπρέλλα κλειστή. Όσο κι αν στο ζητούσα δεν ήθελες να σταθείς πλάι μου.
Απλά ακολουθούσα.
Κοίταζα συνέχεια τα πόδια σου, τα βήματά σου. Μου δείχνανε το δρόμο. Κάποιες φορές τα μισούσα. Σε' παίρναν από' μένα. Σε' παίρναν μακριά.
Κι ακολουθούσα.
Τα πόδια σου αφήναν στο βρεγμένο δρόμο σκιές καθώς τα σήκωνες στο διάβα σου. Σχεδόν πολεμούσα να προλάβω να φτάσω τις σκιές των βημάτων σου. Πριν εκείνες προλάβουν να σβηστούν. Λες και θά' χανα το δρόμο μου αν δεν τα κατάφερνα.
Ίσως και νά' ταν έτσι. Νά' χα δίκιο που φοβόμουν. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή στη σκιά σου ζούσα. λογικό να πρέπει να την ακολουθώ. Να την κυνηγάω.
Άμα δεν έχεις ζήσει τον ήλιο μπορεί και να σε κάψει άμα σε μάθει ξαφνικά.
πόσο μάλλον η μοναξιά...ή η απουσία σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου