Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Κάτι απογέματα..με καφέ και τσιγάρο..

-Θα πάω για περπάτημα.
-Σε μισή ώρα στο μετρό μου.

Κατεβαίνουμε Πανεπιστήμιο. Δεν έχω δει πιο μελαγχολικό ουρανό πέρα από αυτόν που τυλίγει την απογευματινή Αθήνα.

-Πάμε να πάρω ένα καφέ.

Καμιά φορά, θέλω να παγώσω το χρόνο. Να γυρίσουμε όλη την Αθήνα με τα πόδια και ο δείκτης του ρολογιού μου να μείνει ασάλευτος στις 8παρά. Να δούμε όλους τους δρόμους και να διαλέξουμε σε ποιον πάει καλύτερα αυτό το χρώμα του ουρανού. Και κάθε απόγευμα να διαλέγουμε αυτό το δρόμο για να πίνω τον καφέ μου.

-Έλα, προχώρα.
-Κάτσε να πάρω ένα νερό.

Αρχίζω ωδείο σε λίγες μέρες. Επιτέλους.

-Θά'ρχεσαι να με παίρνεις και να περπατάμε;
-Πάντα!

Βαρέθηκα λίγο τον ήλιο. Περιμένω την πρώτη βροχή. Ξέρεις για να μπορώ μετά να παραπονιέμαι:Πότε θα σταματήσει να βρέχει; Κουράστηκα πια!

-Πρέπει να φύγω.
-Πφ...Εγώ θα μείνω λίγο ακόμα.
-Καλό βραδάκι!

Ποιο τραγούδι να βάλω; Όλα χιλιοακουσμένα!
Τέλειωσε κι ο καφές. Αυτό είναι. Πάμε για Μίλτο...

Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα...
Κάτι απογέματα..με καφέ και τσιγάρο..

3 σχόλια:

Unknown είπε...

συμφωνώ απόλυτα μαζί σου...κουράγιο τέλος για πολλά λόγια...μάλλον ζούμε παράλληλες ζωές, ή έχουμε τηλεπαθητικές ικανότητες, στο ξαναείπα...!
αχ, και να πάγωνε αυτός ο χρόνος...μόνο για μια φορά, δε θέλω άλλη...λέει ο νίτσε: "είναι επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια..."...αυτό πλήρωνα και πληρώνω, ότι δεν φοράω τη ζώνη μου..."είναι οι σχέσεις τροχαία", δένει απόλυτα...
το τελευταίο μου post για σένα πρώτα, και για μένα μετά...
και κλείνω με μίλτο...
"έλα, ξεκουράσου στα κλαδιά μου...φόρεσε τα μαύρα σου γυαλιά...να μη μπορείς να δεις την ερημιά μου...που είμαι πεύκο στην ακρογιαλιά..."..ακριβώς αυτό, πεύκο στην ακρογιαλιά...τα σέβη μου...και η σκέψη μου μαζί σου...

mari(z)a είπε...

δηλωσα το παρον μου στα λογια σου

και τωρα σιωπω και στεκομαι πλαι

καλημερες!

Unknown είπε...

άφησα τη φράση που ήθελα να σου γράψω στη μέση, τραγούδησε η ελεονώρα "έλα..." κι έμεινα...