Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Για συντροφιά σου




Γεννήθηκα κι ανάθρεψα τα όνειρα των άλλων
Που νόμισαν πολλά χαρτιά πως φέρνουν ευτυχία
Γι’ αυτό και λοξοδρόμησα απ’ τον κόσμο των μεγάλων
Που τίποτα ανθρώπινο εκεί δεν έχει αξία

Σ’ άσπρο χαρτί σχεδίασα μονάχος τα όνειρά μου
Τα πότισα με την ψυχή,τά’ ντυσα μελωδία
Τ’ αγάπησα και ήτανε σαν δυό παιδιά δικά μου
Και τ’ άφησα και τράβηξαν αυτόνομη πορεία

Αγάπη τό’ να βάφτισα απλά για να θελήσει
Στο άθλιο το είναι τους την αλλαγή να φέρει
Και τ’ άλλο μου το φώναζα ελπίδα για να ζήσει
Μια και στο μάταιο κόσμο τους στερνή λεν πως πεθαίνει



Για τη Γιωργίτσα μου.. Δεν είχα τίποτα πιο δικό μου να σου χαρίσω

φτωχά τα λόγια μα με πολλή αγάπη!

να θυμάσαι μονάχα να γελάς...
σου αφήνω μαζί ένα τραγούδι να σε προσέχει κι ένα τραγουδι να με θυμάσαι...
διαλεγεις εσυ!

4 σχόλια:

Unknown είπε...

ναι, είναι πολύ άγριος ο κόσμος...πόσο μάλλον όταν προσπαθείς να παλέψεις με δανεικά φτερά...ευχαριστώ από καρδιάς, με αυτό το σχόλιο κλείνω και σας αποχαιρετώ...:-)

Dimitris είπε...

Πωπω τι μου θύμισες εσύ τώρα Μαράκι...ένα CD δευτέρα λυκείου με μπαλάντες,που είχε κ αυτό μέσα.Πρέπει να μου το είχες δώσει πριν τις πανελλήνιες και ήταν η αφορμή να αρχίσω την συλλογή μου!Κ αυτό το cd υπάρχει ακόμα!!!

mari(z)a είπε...

@aeriko:8a leipeis reeeeeeeeeeeee

@dimitris:na'sai kala re mhts.xairomai pou ksanabre8hkame

sas filw

Dimitris είπε...

Να ναι καλά τα blogs.Αλλιώς θα περιμέναμε το μετρό:p