Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Ας είναι...

και τελικά πόσο δυνατά είναι αυτά που νιώθεις και αληθινά, αν δεν μπορείς να τα ξεπαστρέψεις σε μια στιγμή για να αφήσεις στον άλλον τον αέρα που χρειάζεται για να αναπνεύσει, και το χώρο για να ζήσει όπως ο ίδιος θέλει... Μη μου λες πως δεν ξέρω, πως δεν καταλαβαίνω, πως πρέπει να διαβάσω μελέτες για να μου το αποδείξουν... Κι αν ο πιο φτηνός και ανούσιος άνθρωπος είμαι εσένα δε σε αφορά. Κι εγώ, που επίσης δε με αφορά, τα παράτησα όλα. Μπροστά στη δική σου ελευθερία. Και γάμησέ με στην τελική..
Την ψυχή μου απαξιώνεις... Ας είναι!
Θα τη βρω την άκρη...

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Βρες την και παράτα όλους εκείνους που θεωρούν την ψυχή σου φτηνή..Δεν αξίζει..

mari(z)a είπε...

καλώς όρισες!
αυτό προσπαθώ να κάνω!γτ τι άλλο πέρα από το να είμαστε ήρεμοι με τη συνείδησή μας αξίζει;