ο κόσμος μπορεί να αλλάξει...

χμ....νομίζω τα έχω λίγο μεγεθυμένα στο μυαλό μου αλλά θα προσπαθήσω να στα πω συνοπτικά!
Σήμερα, σε μια μέρα που ξεκίνησε με πολύ άγχος για την τύχη της Δ. και σε μια μέρα που ξύπνησα ξέροντας πως πρέπει αυστηρά να αγαπήσω τον Wes Montgomery τελικά κατάλαβα πόσο πολύτιμη είναι για τον άνθρωπο η ελευθερία του. Από τους δαίμονές του, από την όποια καταπίεση, από τους φόβους του, από τα άγχη του, από όλα...
Έγινε γενική συνέλευση σήμερα στη σχολή και από την αρχή ήταν πολλοί οι φοιτητές που ήταν παρόντες. Δε σου κρλυβω την αγωνία μου. Υπήρχε έντονη υποστήριξη διαδικτυακά στο ανεξάρτητο πλαίσιο για ανοιχτή σχολή όλες τις τελευταίες μέρες και πραγματικά απευχόμουν να το στηρίξει ο κόσμος και στη συνέλευση. Όχι γιατί δεν κατανοώ την ανάγκη όλων για ανοιχτή σχολή και για βελτίωση του επιπέδου σπουδών και για όλα αυτά που ανιδιωτελώς-και το πιστεύω-στήριζαν τα παιδιά. Αλλά γιατί, αν δεν το βλέπεις ζούμε στιγμές μεγάλων ζυμώσεων! Αλλαγών! Ζούμε μία περίοδο αγώνων. Και αν κάποιοι από εμάς-και με βάζω κι εμένα μέσα- κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου τώρα έστω και τόσο αργά οφείλαμε να ξυπνήσουμε! Να δούμε πως αν δεν προσπαθήσουμε ο κόσμος δεν αλλάζει! Καταποντίζεται καθημερινά! Αν ο κάθε ένας από εμάς δεν φροντίσει να βελτιώσει το κομμάτι που του αναλογεί τότε ποτέ το σύνολο που αποτελούμε δε θα γίνει καλύτερο.
Η σημερινή μαζική παρουσία των φοιτητών και η τόσο δυναμική παρουσία τους στους συλλογικούς αγώνες εμένα με συγκίνησε! Γιατί,ναι δε διαφωνώ, σίγουρα το φοιτητικό κίνημα έχει υποπέσει σε λάθη και έχει φανεί αδύναμο. Αλλά όπως και νά΄χει δεν πεθαίνει! Δε σταματά να πολεμά, δε σταματά να προσπαθεί! Και ας σου φανεί ρομαντικό, τα ρίσκα είναι για τους τολμηρούς και τα λάθη επίσης! Και στο δηλώνω, πως δε θα είμαι ένα από τα αδιάφορα μέλη της κοινωνίας του αύριο, που παρασιτούν και υποτάσσονται! Όχι αρνούμαι. Έχω υπάρξει αδιάφορη αλλά δε μου πάει! Γι΄αυτό και η τόσο έντονη συγκίνηση σήμερα, γι΄αυτό και το τόσο έντονο αγωνιστικό πνεύμα. Ο κόσμος μας ανήκει! Έμεις τον φτιάχνουμε και τον καταστρέφουμε! Εμείς μπορούμε και να τον ξανακάνουμε κατάλληλο για να ζήσουμε! Οφείλουμε να είμαστε ζωντανοί και να διεκδικούμε το αύριο που μας ανήκει! Η σχολή έκλεισε με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου και αρχίζει νέος κύκλος κινητοποιήσεων, νέος αγώνας, νέα ζωή! Και οι φοιτητές, οι συμφοιτητές μου ήταν εκεί για να στηρίξουν το φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, για να διεκδικήσουν και για να αποδείξουν σε όλους αυτούς που το αρνούνται πως οι νέοι άνθρωποι έχουν και μυαλό και όραμα! Και όλοι μαζί μπορούν!
Και δηλώνω επίσης και ευτυχής που βρέθηκα ανάμεσά τους σήμερα!
Που άκουσα ένα παιδί για πρώτη φορά να μιλάει και να αναφέρεται στους αγώνες των νέων χαμογελώντας και να τα κάνει απτά αυτά που τον βασάνιζαν για να τα νιώσουμε όλοι, που ο Κώστας μίλησε με το χειμαρρώδη τρόπο του πάλι και μας συνεπήρε, που όλοι στο τέλος φώναζαν συνθήματα, που κάτσαμε όλοι από την αρχή ως το τέλος της Γ.Σ. και κυρίως που είμαστε ΟΛΟΙ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ! και θα αγωνιστούμε!
Και ναι, αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως όταν απειλούνται οι ελευθερίες του καθενός μας ξεχωριστά τότε το μυαλό και η ψυχή μας συνεργάζονται για να τις ανακτήσουμε!
κι αν σήμερα ο λόγος μου σου μοιάζει ξύλινος, σκληρός, ή όπως αλλιώς , ε, παιδί είμαι κι εγώ και έχω αποφασίσει να πολεμήσω για έναν καλύτερο κόσμο! Κι αν καμιά φορά πέσουμε σε λάθος, έχεις την ωριμότητα να μας το δείξεις με κάθε καλή πρόθεση και να μας βοηθήσεις να σηκωθούμε ξανά! Γιατί κι εσύ θες να γίνουν όλα πιο όμορφα, και το ξέρουμε καλά!

Δε θα ξαναξεχάσουμε ποτέ! Στο λόγο μου!