guess...

Μια βόλτα στον Πειραιά, σε ένα φιλόξενο σπίτι, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα και όπως πάντα κάποια στιγμή το σοβαρέψαμε. Δηλαδή, δεν το σοβαρέψαμε ακριβώς, απλά έπεσε η "ιδέα"!
-Πώς μας φαντάζεσαι μετά από χρόνια;
Και η τυχερή από ό,τι κατάλαβα ήμουν εγώ! Στα 40 μου θα έχω οικογένεια, παιδιά,μια ήρεμη ζωή, θα είμαι δασκάλα, η μουσική θα μου κάνει πάντα παρέα σαν χόμπυ και θα μαζεύω τους φίλους μου τα βράδια, θα τους μαγειρεύω και θα περνάμε όμορφες στιγμές όλοι μαζί. Και ίσως όντως να ήμουν εγώ η τυχερή αυτού του νοερού ταξιδιού. Και ίσως για να με έχουν φανταστεί όλοι έτσι μετά από κάποια χρόνια νά χουν δίκιο. Και ίσως τότε να νιώθω κι εγώ ευτυχισμένη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τρόμαξα. Που του χρόνου θα γίνω δασκάλα-θα ξεκινήσω δηλαδή-που όντως 5 χρόνια τώρα σπουδάζω κάτι γιατι έτσι το θέλησαν οι δικοί μου, που θα κάνω οικογένεια και που η μουσική θα γίνει το καταφύγιό μου. Εσύ δεν πανικοβάλεσαι όσο εγώ τώρα που τα διαβαζεις είμαι σίγουρη! Εγώ όμως δεν ξέρω τι από όλα αυτά θέλω.
Δεν έγραψα για να σου πω αυτά! Απλά τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιώ έντονα κάτι. Πως πράγματι αυτό που έλειπε από τη ζωή μου ήταν αυτή η λαχτάρα! Και χρησιμοποιούσα αυτή τη λεξη. Που καίγεται το σύμπαν γύρω σου κι εσένα σε καίει που στις 9 έχεις ραντεβού και που είναι 7 και έχεις πολλή δουλειά που πρέπει να τελειώσεις και ενώ θα έπρεπε να παρακαλάς ο χρόνος να μετρήσει σε slow motion εσύ τον ικετεύεις να τρέξει κατοστάρι και να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Λαχτάρα για ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια στιγμή παγωμένη που δε μετράει τίποτα ούτε τόπος ούτε χρόνος, ακούγονται μόνο δυο αναπνοές να κυνηγιούνται ,ποια θα υποταχτεί σε ποια και δυο κεφάλια βουτηγμένα το ένα στο λαιμό του άλλου.
Λαχτάρα.
Αυτό που εκεί που πας να πάρεις ανάσα κάπου ξεχνάς τον τρόπο, μπερδεύεται το διάφραγμα και σχεδόν πνίγεσαι κι ο κόμπος στο λαιμό σε αποσυντονίζει, τα μάτια σου ζητάνε την απάντηση στιγμιαία καπου ψηλά, και καμιά φορά μοιάζει και να παρακαλάνε για "σωτηρία" λες και υπάρχει μεγαλύτερη σωτηρια από αυτή τη λαχτάρα και όλα όσα θες να πεις μπλέκονται καθώς στραβοκαταπίνεις.
Δεν ξέρω πως ξαφνικά λαχταράς κάτι και η ψυχή σου ανοίγει και ξεχνάει πως ανασαίνουν. Ξέρω πως γίνεται, πως μια μέρα έρχεται και είναι εκεί που δεν το περιμένεις και περιγράφεται μόνο με μια λέξη όλο αυτό.
Ζημιά!
Δική σου και δική μου, δική μας! Ζημιά!