Είναι του μπαμπά μου. Το αγαπημένο του τραγούδι. Αν είμαστε παρέα σπίτι μαζεμένοι,και πιούμε κρασί και μιλάμε όμορφα και παίξω και κανένα τραγούδι στην κιθαρούλα μου πνίγεται από συγκίνηση και το χορεύει. Για'μένα το χορεύει και τον αγαπώ. Είναι φορές που νιώθω πως πατάει πάνω στις νότες και τα βήματά του στα πλακάκια βγάζουν τη μελωδία. Πλακάκι και νότα. Βήμα και στιγμή.
Μια μέρα θά'θελα για μένα να σε δω να χορεύεις. Να σε ερωτευτώ πιο πολύ κι από όσο θα άντεχα,να'μαι για'σένα και να χορεύεις για'μένα. Αυτό το τραγούδι. Του μπαμπά μου το αγαπημένο. Να σου κρατάω το ρυθμό κι εσύ να βγάζεις μουσικές σε κάθε παραπάτημα.
Δεν ξέρω αν σκέφτηκε κανείς αυτές τις μέρες αυτό το φθινοπωρινό τραγούδι κι εγώ που το σκέφτηκα το κράτησα κρυφό. Κι απόψε που η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη, και λυγίζει η αντοχή σε θέλω εδώ...
Μια μέρα θά'θελα για μένα να σε δω να χορεύεις. Να σε ερωτευτώ πιο πολύ κι από όσο θα άντεχα,να'μαι για'σένα και να χορεύεις για'μένα. Αυτό το τραγούδι. Του μπαμπά μου το αγαπημένο. Να σου κρατάω το ρυθμό κι εσύ να βγάζεις μουσικές σε κάθε παραπάτημα.
Δεν ξέρω αν σκέφτηκε κανείς αυτές τις μέρες αυτό το φθινοπωρινό τραγούδι κι εγώ που το σκέφτηκα το κράτησα κρυφό. Κι απόψε που η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη, και λυγίζει η αντοχή σε θέλω εδώ...
1 σχόλιο:
Το ίδιο τραγούδι γυροφέρνει στο μυαλό μου μέρες τώρα.
Πολύ απουσία.
Οι αντοχές είναι για να λυγίζουν.
Φιλί.
Δημοσίευση σχολίου