χάρτινο

Αν διάλεγες να σε ορίσεις,ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσες; Ποια λόγια; Ποιες μουσικές και ποιες στιγμές; Θα ήταν τραγούδι; Θα ήταν ένα ποίημα ή ένα βιβλίο; Θα ήταν κάποιος δρόμος ή η θέα από κάποιο μπαλκόνι; Θα ήταν μια φωτογραφία ή μια ζωγραφιά;

Ένας από τους εαυτούς μου θα διάλεγε αυτό.

Αν τον γνώριζες θα σε έπαιρνε από το χέρι,θα σε πήγαινε σε ένα παγκάκι στο δρόμο που ενώνει το Γκάζι με το Μοναστηράκι θα καθόταν με τα πόδια μαζεμένα και τα μάτια στον ουρανό και θα στο μουρμούριζε. Με τις πιο κρυστάλλινες νότες, στον πιο ψηλό τόνο που θα μπορούσες να σκεφτείς και με την καρδιά να χτυπάει σε ρυθμό 17χρονου κοριτσιού. Θα έβλεπες μπροστά σου θάλασσα και τα πόδια σου θα πατούσαν γυμνά στην άμμο, μια μικρή πετρούλα θα βολόδερνε στα χέρια σου, θα σε μάγευε το πιο χρυσοπράσινο φεγγάρι του κόσμου κι όλο το μέτωπό σου θα δρόσιζαν φιλιά.
Θα ερχόσουν; Για λίγο... Να περάσει η ώρα για μια φορά γρήγορα μα νά'σαι εσύ το χεράκι που θα σκίζει το χάρτινο του φεγγαριού πλάι μου... Νά'σαι εσύ και να σου χτίζω εγώ ακρογυαλιές για να τις περπατήσεις... Για να σε πείσω. Και για να με πιστέψεις. Γιατί ο κόσμος μπορεί να είναι τόσο μικρός χωρίς εσένα και τόσο απέραντος όσο η δική σου ψυχή..Και το δικό μας μαζί.