Τους δρόμους της. Την τρέλα της. Τα γκράφιτι που διέκοπταν τα γκρίζα της. Πες μου τι άλλαξε. Έχω πάψει να θέλω να τη δω. Να τη συναντήσω. Να την περπατήσω. Η "ωραία Αττική" της κυρά Εκάβης πέθανε κι εγώ δεν έχω πού να ζήσω. Δηλαδή έχω. Ζω στα δωμάτια που αντέχουν να με βλέπουν να αλλάζω. Να αλλάζω διαστάσεις και διαθέσεις, όψη και οπτική, όνειρα και όρια. Και όσο κι αν αλλάζω είμαι πάντα εγώ και πάντα ευπρόσδεκτη. Αλλά με την πόλη αυτή τι συνέβη. Εγώ ή εκείνη αλλαξε περισσότερο; Και ποια απ'τις δυο μας έπαψε να μπορεί να προσαρμόζεται; Από πότε οι βόλτες στους δρόμους της δεν παίρνουν τίποτα απ'το χρώμα της;
Δεν έχει σημασία μια απάντηση. Έχει σημασία μια αλλαγή. Όχι δε θα επανέφερα εκείνη ή εμένα σε μια κατάσταση προηγούμενη. Και αν τα μάτια αλλάζουν τρόπο να κοιτούν, η αγάπη δε δικαιολογείται να αλλάζει πηγή.
Οκ. Δεν πιστεύω πως αν ήμουν σε άλλη πόλη θα άλλαζε κάτι. Έτσι κι αλλιώς η μαμά μου μου τόχει πει. Όσα χιλιόμετρα κι αν φεύγει κανείς από το πρόβλημα λύση δε βρίσκει. Το πρόβλημα είναι βαθιά βιωματικό. Και όση αγάπη και έρωτας και αν γεμίζουν την ψυχή μου υπάρχει κάτι που κάνει αυτό το μέρος σκοτεινό. Πήγα σε μια συνέντευξη σήμερα. Πήγε καλά. Και στιγμιαία μπήκε λίγο φως πίσω απ'τις χαραμάδες. Όχι πως βρήκα αυτό που ήθελα να κάνω αλλά μπορείς να πεις πως στάθηκα μπροστά ίσως και απέναντι από τα συναισθήματά μου.
Ένιωσα ικανοποίηση που ήμουν ήρεμη και που πίστευα πως αυτό που μου ζητήθηκε θα μπορούσα να το κάνω. Και ένιωσα τη δημιουργικότητά μου να σπαρταράει ξανά.
Και αναρωτιόμαστε όλοι τι φταίει για όλη αυτή τη μελαγχολία.
Ζούμε σε ένα κόσμο που ασφυκτιά. Που δεν τολμά να ονειρευτεί. Που φοβάται. Καταπιεσμένες ψυχές που καταδικάζονται στην απραξία. Δε δημιουργούν, δεν εκφράζονται, δε ζουν.
Αέρα. Δώστε μας αέρα. Βλέπεις τον κόσμο μια ζωή απ'το παράθυρο και τον παρατηρείς καλά. Αναπνέεις αργά και στα δύσκολα σου δίνουν και μια φιάλη οξυγόνου. Με το αζημίωτο πάντα. Τώρα που οι φιάλες έγιναν πανάκριβες, δε νοιάζεται κανείς για το αν αναπνέεις. Κόψε τα σκοινιά. Πάρε βαθιές ανάσες και όταν χρειαστεί βγες στην επιφάνεια. Και μετά από κάθε βαθιά αναπνοή βούτα στα βαθιά.
Δηλαδή, όταν έχεις κάτι να περιμένεις μπορούν και μόνο αυτές οι λεπτές κλωστές να σε κρατήσουν κολλημένο πάνω σε αυτή την αναμονή με μία θέληση γιγαντιαία. Μπορεί όλο σου το σύμπαν να ισορροπεί πάνω σε μία τόση δα καρφίτσα κι εσένα τα πόδια σου, ή μάλλον μόνο το ένα να πατάει στην κορυφή της. Παρ' όλα αυτά με τα χέρια ολάνοιχτα, απαλλάσσεσαι από κάθετι περιττό, και μένεις γυμνός να ακροβατείς πάνω σε μία τόσο ασταθή επιφάνεια που όμως κρατάει τα πόδια σου στεγνά και μακριά από τα ορμητικά ποτάμια που σε τριγυρίζουν. Κι εσύ εκεί. Επιμένεις πως μπορείς, πως κάπου υπάρχει ένα φως. Πως η ελπίδα δεν ξέρει τι θα πει να πεθαίνεις και την περιμένεις ξαφνικά και από μία τόσο μικρή δα αχτίδα να ξαναζωντανέψει και να σε ξαναβγάλει στο φως. Και δεν έχει ιδέα τι θα γίνει αν αυτή η μικρή ελπίδα εξανεμιστεί και μείνεις ολομόναχος μέσα στα ορμητικά νερά του ποταμού σου. Και δεν προετοιμάζεσαι γιατί είσαι τόσο αφοσιωμένος στο να παραμείνεις όρθιος και πάνω στην καρφίτσα σου που δεν υπαρχει σχεδόν τίποτα άλλο για εσένα.
Οι ελπίδες είναι σα σωσίβια. Προσπαθούν να σε κρατήσουν πάντα στην επιφάνεια. Να μη βουλιάξεις στην ίδια σου την απελπισία. Και ναι είναι σωτήριες και δεν αυταπατώμαι.
Μπορεις να πεις πως οι ελπίδες είναι και σαν τα αερόστατα. Μπορούν να σε τραβήξουν μακριά αρκεί να αντέξει το σκοινί.
Βέβαια όσο είσαι πάνω στο σωσίβιο, ή όσο κρατάς το σκοινί δεν κολυμπάς και δεν επιπλέεις. Παλεύεις να μη γλιστρήσεις και χάσεις τη σωτηρία σου. Και ναι. Αυτός ο χρόνος φαίνεται έξω απ' το χορό άσκοπος. Μα εκείνη την ώρα εσύ κρατιέσαι από ό,τι μπορεί να (σε) αντέξει. Παλεύεις. Κυριολεκτικά και ίσως στο μυαλό σου έχεις κιόλας σωθεί. Γι' αυτό και τόσο πολύ σε απορροφά αυτός σου ο αγώνας.
Σε δικαιολογώ.
Κι εσύ που δεν έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση, αν βρεθείς θα καταλάβεις. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ. Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Δεν ξέρω αν οι ελπίδες είναι αυταπάτες αλλά έχουν σίγουρα μεταξύ τους πολλά κοινά. Ίσως να είναι φτιαγμένες από το ίδιο υλικό ή να είναι γενικά εγγενείς στη βάση τους. Γιατί μεταξύ μας και οι δύο σε κάτι επίπλαστο σε αναγκάζουν να ζεις. Είτε το φτιάχνεις εσύ, είτε το διαμορφώνουν άλλοι για' σένα και στο προσφέρουν γιατί όπως όλοι ξέρουμε και τα placebo Μορφή θεραπείας είναι.
Αυτές οι σκέψεις για τις ελπίδες κλπ δεν είνια ότι μου ήρθαν ξαφνικά. Σωτηρία χρειάζονται πάντα και όλοι. Και δεν αναφέρονται μόνο σε χρεοκοπημένους, ή μόνο σε ερωτευμένους, ή μόνο σε άνεργους, ή μόνο σε ανήμπορους, ή μόνο σε μόνους. Η θάλασσα που περιβάλει τον καθένα είναι σαφώς υπόθεση ατομική. Μπορεί να συγγενεύει με κάποιου άλλου μα ο καθένας μέσα βρίσκει τον εαυτό του και τα λάθη του. Από αυτά παλεύει να σωθεί και αυτά παλεύει να βρει. Βέβαια δε λέω. Καμιά φορά τα λάθη των άλλων σηκώνουν τσουνάμι και όποιος βρίσκεται εκεί γύρω παλεύει με την ίδια του τη φύση. Και ποιος είναι έτοιμος κάθε φορά να υποστεί τις συνέπειες των λαθών του άλλου; Γιατί ναι, εμένα με έχει επηρεάσει η κατάσταση στη χώρα (διάβασες αυτό που λέει για τις λιποθυμίες στα σχολία από ασιτία; Ή αυτό για τις όλο και αυξανόμενες αυτοκτονίες από χρέη;) αλλά με τις ελπίδες είχα πάντα την ίδια σχέση. Γιατί όταν έχεις εναπωθέσει την ψυχική σου διάθεση σε μία απάντηση τότε μην αυταπατάσαι ότι έχεις ψυχική ηρεμία. Ένα νεύμα αρκεί για να σε ρίξει στον πάτο. Κι όχι να κολυμπήσεις δε θα προλάβεις. Αλλά ούτε να κλείσεις τη μύτη σου. Το τέρμα του ουρανού μπορεί να είναι και στην επόμενη γωνία. Μπορεί βέβαια να μην το συναντήσεις και ποτέ. Καλού κακού εσύ ανέπνεε βαθιά.
Βεβαια, δεν έχεις σκεφτεί τι θα πει να αφήσεις τη λεπτή κλωστή που σε κρατάει για να πέσεις στα νερά και να μάθεις να κολυμπάς. Ή να αφήσεις το σωσίβιο γιατί αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να χάνει τον αέρα του και καμιά σωτηρία δε θα έχει επέλθει. Ποντάρεις τη ζωή σου. Τη σωτηρία σου και όπως και νά'χει μπαίνεις στην απόλυτη αβεβαιότητα και άγνοια. Και σίγουρα κι αυτό δεν είναι καμιά δοκιμασμένη λύση ούτε καμιά ασφαλής επιλογή. Μα τα διλήμματα καμιά φορά είναι τόσο σοβαρά που καθορίζουν τη ζωή σου. Και δε μιλάω γενικά. Μπορεις να πνιγείς ακόμα και με μια κουταλιά νερό.
Δεν ξέρω αν πρέπει να ρισκάρεις. Αν πρέπει να πιστεύεις. Αν υπάρχει κάπου η αλήθεια και αν θα τη μάθουμε ποτέ. Πολλά γίνονται δίχως λόγο και ακόμα περισσότερα για τους λάθος λόγους. Δεν είμαι απαισιόδοξη, ούτε και έχω κουραστεί να ελπίζω. Θέλω να πατάω στα πόδια μου και να μπορεί το κεφάλι μου να βγει στην επιφάνεια και όχι να ψάχνω για μια ζωή ένα κλωναράκι να πιαστώ μπας και γλιτώσω τα ρεύματα. Κι αυτό που οι ιθύνοντες είναι πρώτα δυνατοί και μετά σωστοί δε μου άρεσε ποτέ. Βέβαια θα μου πεις ακόμα και τα πόδια σου να πατάνε καλά, ο σεισμός είναι πάντα μέσα στα πλαίσια. Και εκεί σαφώς και δεν ευθύνεται κανείς, οπότε ούτε τη σκέψη σου δεν μπορείς να παρηγορήσεις. Μα δε σου κρύβω πως με ξενερώνει που στα 23 μου μοιρολατρώ ή παλεύω να ελπίζω πως τα όνειρά μου θα πραγματοποιηθούν αν και το σκοτάδι πέφτει από τα ξημερώματα. Συνήθως σου αφήνω μια εναλλακτική μετέωρη για να σου δίνω θάρρος. Αυτή τη φορά δε θα το κάνω. Δεν βρίσκω το νόημα. Παρηγορώ μονάχα όταν το πιστεύω.
Κι ένα κομμάτι ύφασμα πάντα στα χέρια μου, που κάλυψε κάποια στιγμή το δέρμα σου. Τι κι αν το σώμα σου κάποια στιγμή του ξέφυγε. Έχει τα νώτα το ύφασμά μου καλυμμένα. Κράτησε λάφυρο από την παρουσία σου. Να νερώνει όσο μπορεί την τόση απουσία. Κι αν με ρωτάς έχει διαλέξει το ακριβότερο.
Ξέρεις πώς ξεχωρίζουν τους αγίους; Χάνονται κι ευωδιάζει ο τόπος απ'το μύρο. Κι αφήνουν πίσω τους κάτι που δε χάνεται ποτέ. Δεν ξεθυμαίνει. Ώρες ώρες πιστεύω. Σε κάτι άγιο. Μπορεί και θείο. Βλέπεις η μυρωδιά σου όσο κι αν λείπεις δεν ξεθυμαίνει. Ούτε ξεχνιέται. Και όλο και περισσότερο πιστεύω πως η παρουσία σου αγιάζει τη ζωή μου. Την ύπαρξή μου. Και τριγυρνώ κι εγώ σ'αυτήν μ'ένα κομμάτι ύφασμα στα χέρια. Άλλοτε μπλούζα, άλλες φορές το μαξιλάρι σου, την κόκκινη πετσέτα σου.
Κι αρνούμαι κάθε μυρωδιά άλλη να βάλω στη ζωή μου. Φοβάμαι βλέπεις να μην καλύψει τη δική σου. Και μένω εγώ μια άοσμη ύπαρξη να πνίγομαι στην ευωδιά σου. Δε με νοιάζει αν θα λείπεις ή αν θά' σαι εδώ. Παίρνω ανάσες βλέπεις μέσα από' σένα. Μέσα από τα κομμάτια ύφασμα που στάθηκαν δίπλα στο δέρμα σου. Κι ακόμα κι αν φεύγεις έχω ένα σύμμαχο. Κάποιον που να καταλαβαίνει αυτό το άδειο της ύπαρξής μου.
Εντάξει. Ας μη σε εντάξω σε αυτή μου την αυταπάτη. Τίποτα δε συγκρίνεται με το να είσαι εδώ.
Κι έχω βρει και από πού πηγάζει αυτή η γλύκα που αφήνεις πίσω σου.
Ή μήπως θαρρείς, πως σε φιλάω λίγο πιο κάτω απ'τους κροτάφους σου τυχαία.
Έχω έναν φίλο καρδιακό. Της καρδιάς μου, δηλαδή. Με λέει φούλα και τον αγαπώ βαθιά. Είναι πάντα η χαρά της ζωής. Συχνά και συμπορευτής της τύχης. Μπορείς να μιλήσεις μαζί του για τα πάντα. Μπορείς να γελάσεις μαζί του για τα πάντα. Στον έχω ξανα-αναφέρει. Θα βρει και θα σου πει το καταλληλότερο πράγμα την πιο σωστή στιγμή. Ή και το πιο ακατάλληλο και θα σε φέρει μπροστά σε χίλια μαχαίρια.
Αναρωτιέμαι συχνά, χωρίς να ψάχνω ποτέ μανιωδώς να βρω τη λύση στο τι προκαλεί τη ροή των γεγονότων. Ή στο τι την ελέγχει ή την καθορίζει. Δηλαδή, γιατί απόψε το βράδυ πηγαίνοντας μια βόλτα σου έτυχε λάστιχο, ή γιατί πηγαίνοντας από άλλο δρόμο τελικά συνάντησες έναν παλιό αγαπημένο φίλο, ή γιατί με το να μένεις σπίτι έχασες το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα και τη συνάντηση με ένα πρόσωπο που θα σου άλλαζε τη ζωή. Και αναρωτιέσαι τελικά τι θα γινόταν αν; Και γιατί έκανα αυτό; Και γιατί κάνοντας αυτό έγινε εκείνο; Και ένα απλό δίλημμα και μια αναποφάσιστη στιγμή σε έκαναν να πνιγείς σε ένα ποταμό ερωτήσεων και μια άβυσσο σκέψεων. Και ναι σίγουρα όταν το αποτέλεσμα της επιλογής σου είναι το ότι πέρασες άσχημα, ή το ότι δεν είδες έναν παλιό φίλο, μικρό το κακό. Όταν όμως κάτι που έκανες ή δεν έκανες, οδηγεί σε κάποια απώλεια τότε ψάχνεις μανιωδώς να βρεις να εξηγήσεις τι έφταιξε, πού έφταιξες, γιατί συνέβη το οτιδήποτε, γιατί σε εσένα και όχι στον οποιονδήποτε άλλο, αν είναι όντως γεγονός, αν αλλάζει, αν είσαι ξύπνιος ή ονειρεύεσαι. Πιάνεις τον εαυτό σου ένα βήμα πριν την τρέλα και εύχεσαι να αντέξεις. Συχνά αυτά σκέφτεσαι και σε κάποια γιγαντιαία γκάφα σου αλλά με μια πιο ελεγχόμενη απόγνωση.
Γιατί ρε παιδί μου; Πες μου, γιατί; Ποιος λόγος υπάρχει να αισθάνεται κανείς αυτόν τον υπέρμετρο πόνο και να βυθίζεται σε αυτή την ανελέητη θλίψη και να παλεύει να κρατηθεί για να κρατήσει αυτά που αγαπάει όρθια. Είναι τύχη; Είναι μοίρα; Είναι θεός; Τι είναι πια;
Δηλαδή, χρειάζομαι μια εξήγηση. Λογική κατά προτίμηση αλλά και με κάτι λιγότερο απτό θα βολευόμουν. Δηλαδή αν μου πεις και το δω ότι υπάρχει θεός και το αποφάσισε για κάποιο σκοτεινό και ακατανόητο λόγο εγώ θα το δεχτώ. Αλλά κάτσε αν θεός είναι αυτός ο παππούλης με την πολλή αγάπη, την ελεύθερη βούληση και τα ρέστα τότε σε ποιο παράλληλο σύμπαν το κακό που δεν προκάλεσες ήταν αποτέλεσμα αγάπης, προσωπικής σου επιλογής και πρέπει να το δεχτείς αγόγγυστα, ας πάμε καλύτερα παρακάτω γιατί θεός δεν υπάρχει. Δεν το δέχομαι τουλάχιστον.
Ωραία είναι η μοίρα. Μοίρα ας πούμε, είναι κάτι γραμμένο το οποίο πριν έρθεις εσύ υπάρχει σε καθορίζει εσένα και την πορεία σου και ό,τι κι αν διαλέξεις αυτό θα συμβεί. Αλλά για να μιλάμε σοβαρά και σταράτα αυτό πρακτικά σημαίνει πως αυτό το τόσο ιδιαίτερο δημιούργημα ο άνθρωπος που κατοικεί στο μαγικό μας κόσμο με τις χιλιάδες νόμους της φύσης, είναι έρμαιο ενός πράγματος προκαθορισμένου που δεν υπακούει σε κανένα φυσικό νόμο και που αν μη τι άλλο δε γίνεται να το ξέρεις εσύ. Να πάρεις τα μέτρα σου που λένε βρε αδερφέ. Άρα ας αφήσουμε και την μαύρη μας τη μοίρα.
Που λες υπάρχει ένα μάθημα στη σχολή. Θεωρία πιθανοτήτων λέγεται νομίζω. Δε θυμάμαι και πολλά αλλά μου έμεινε κάτι σχετικά με την τύχη τις πιθανότητες να συμβεί κάτι κλπ. Υπήρχαν δηλαδή τα ισοπίθανα γεγονότα, τα οποία είχαν όπως καταλαβαίνεις την ίδια πιθανότητα να συμβούν. Επίσης, υπήρχαν και κάποια με αυξημένο συντελεστή βάρους τα οποία ήταν περισσότερο πιθανό να συμβούν και κάποια με μικρότερο τα οποία και έχουν μικρότερη πιθανότητα να συμβούν. Όπως αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, σε αυτά που ελέγχεις εσύ και όχι στα ισοπίθανα φροντίζεις να κρατάς τους συντελεστές σου χαμηλούς. Βέβαια ακόμα και έτσι μικρή σημασία έχει, αφού ακόμα και τα λιγότερο πιθανά μπορούν να συμβούν. Οπότε και πάλι τίποτα δεν εξασφαλίζεται και ό,τι κι αν κάνεις δηλαδή τη ζωή σου στα χέρια σου δεν την έχεις. Κατά συνέπεια πάλι κάπου μπάζει νερά το καραβάκι.
Επειδή όλα τα συζητάμε ανοιχτά ή όχι θέλω να μου πεις εσύ σε τι πιστεύεις; Υπόσχομαι να μην είμαι εριστική και να μην προκαλέσω καμιά επιλογή σου. Αλλά τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις εσύ για να μη βγεις χαμένος. Δηλαδή στο χέρι μας τι είναι τελικά; Κάποιος ή κάτι μας έδωσε τη ζωή μας. Για να τη ζήσουμε. Τι τελικά είναι στο χέρι μας; Τι μπορούμε να ελέγξουμε εμείς; Τι να ζήσουμε όπως το θέλουμε;
Λοιπόν τα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά. Ζήσε τη στιγμή σου. Το λέω συνέχεια. Τη στιγμή σου. Την αγκαλιά του αγαπημένου σου. Το χάδι της μαμάς σου. Τη γκρίνια του μπαμπά σου. Τη βόλτα σου ακόμα και εκεί που δε σου αρέσει. Όλα είναι θέμα στιγμών και μην αφήσεις καμιά να σου γλιστρήσει. Ζήσε. Πλάι σε όσα και όσους αγαπάς. Κάνε στον εαυτό σου δώρο αυτά που αγαπάς. Αυτούς που χαίρονται με το χαμόγελό σου.
Γιατί τους ανθρώπους της ζωής σου δε χρειάζεται να τους μετράς. Να τους ζεις χρειάζεται.
Κι είναι ένας ήλιος κόκκινος πού'χει βουτήξει μέσα στη δύση της ίδιας του της αντανάκλασης. Ή μήπως η αντανάκλασή του ανατέλει μές στα νερά τα κόκκινα του ήλιου της;
Και ποιος από τους δυό μας πεθαίνει την ώρα που γεννιέται η εικόνα της ζωής του; Ποιος χάνεται μέσα στον άλλο; Πρώτος. Θα πεις κι οι δυο. Μα εγώ θά'θελα να διαλέξεις.
Κι έχεις ξεχάσει τι θα πει να σε προσέχεις. Βλέπεις το φρόντισα εγώ. Κι έχω σταματήσει να συναντώ το φόβο. Βλέπεις μπήκες εμπόδιο στο δρόμο προς εμένα.
Κι αν είναι κάτι πιο δυνατό απ'τη μνήμη είναι η λήθη. Ή μήπως η λήθη πέφτει στο πεδίο αυτού του ουρανού και βυθίζεται σε ένα χρώμα κατακόκκινο. Κι εσύ δεν έχεις ιδέα τι θα πει να ξεχνάς.
Θα το τολμήσω! Νικά αυτή που πιο πολύ αγαπάς. Ή πιο πολύ σ'αγαπάει. Αυτή μπορεί μονάχα να θυσιαστεί.
Και σημασία καμιά δεν έχει αν θα νικήσει ή αν θα νικηθεί.
Γιατί μετά από κάθε φορά που αγάπησες ή αγαπήθηκες βγαίνεις αλώβητος. Κι άσε τις λιποψυχίες και ζήτα το χάδι ευθέως.
[σε λίγο]... (αυτό συνέβαινε ανέκαθεν)[δε θα σε ερωτεύονται.]... (και σαφώς δεν πρόκειται για ανικανότητα ή δική σου αδυναμία) [θα σε συγκρίνουν.]... (μη φανείς μονοδιάστατος. δε συγκρίνεσαι αυστηρά με άλλα πρόσωπα.)
Το είχε γράψει πριν από κάμποσο καιρό ο Γ. Ευαγγελάτος στο φβ. Και η αλήθεια είναι πως κάποια στιγμή με γλίτωσε και από αρκετές αναλύσεις. Και μια ακόμα αλήθεια είναι πως η σύγκριση δεν είναι θέμα που με αγγίζει εδώ και χρόνια. Θέμα συνειδητοποίησης, θέμα σταδιακής αυτογνωσίας, θέμα αδιαφορίας. Θα προτιμούσα το δεύτερο. Όχι γιατί πρέπει πάντα να βγαίνει κανείς κερδισμένος από μια σύγκριση, αλλά γιατί καμιά σύγκριση δεν έχει νόημα όταν μιλάμε για αισθήματα. Και σαφώς και αναφέρομαι στο πρώιμο εκείνο στάδιο που τα αισθητήρια μόλις έχουν αρχίσει να πετάνε σπίθες και ούτε λόγος φυσικά για συν-αισθήματα. Ουσία και αξία έχει το να ξέρεις τον εαυτό σου και να προσπαθείς συνεχώς να τον μάθεις και να τον προσεγγίσεις ώστε να μπορείς να επικοινωνήσεις μέσω αυτού με τους γύρω σου. Δε θα σε ερωτευτεί κανείς λιγότερο για την ατέλεια ή τη στροφή σου ούτε περισσότερο για το αψεγάδιαστο και το ευθύ σου. Ο έρωτας ενδεχομένως και μέσα από την αδυναμία που κρύβει, δεν είναι εκ των πραγμάτων συναίσθημα τελειότητας. Όχι, δεν εννοώ πως δεν είναι συναίσθημα ολοκληρωτικό. Εννοώ πως είναι συναίσθημα που κρύβει μέσα του την αναζήτηση, την ανησυχία, την ερώτ-ηση. Ίσως ακούγεται υπερβολικό μα το πιστεύω πως ερωτεύεται κανείς τις ατέλειες. Ένα λακάκι στο μάγουλο, μια παχουλή μέση, ένα αδέξιο χαμόγελο, μια αβεβαιότητα στο βλέμμα, τις φακίδες του καλοκαιριού, μια μικρή ελίτσα, ένα στραβό δοντάκι. Ερωτεύεσαι και την απαράμιλλη ομορφιά και τα καταγάλανα μάτια και τα μακριά απαλά μαλλιά και το ομορφοφτιαγμένο σώμα μα όλα αυτά είναι έτσι κι αλλιώς θέμα αισθητηρίων. Δεν κρύβουν μέσα τους τρυφερότητα, χαμόγελα σε μια μοναχική σκέψη πριν κοιμηθείς, ούτε και αφοσίωση. Δε μου αρέσουν τα τσιτάτα περι ανούσιου και αύταστου του τέλειου γιατί κάθε αληθινό αίσθημα είναι τέλειο και δε στερείται τίποτα κανενός αντίστοιχού του ίσως και μόνο μέσα από τη μοναδικότητά του. Και ναι σίγουρα υπάρχουν κλίμακες και κατατάξεις και αξιολογήσεις. Αλλά οι λόγοι για δαύτα είναι καθαρά πρακτικοί. Και ας μην μπερδεύουμε ανόμοια πράγματα.
Δεν ερωτεύτηκες ποτέ το ωραιότερο κορίτσι του κόσμου γιατί δεν υπάρχει. Δεν ερωτεύτηκες ποτέ την τελειότερη μελωδία γιατί δεν υπάρχει. Δεν ερωτεύτηκες ποτέ την ομορφότερη μυρωδιά γιατί δεν υπήρξε ποτέ.
Τέλειο καθιστά κάτι το αποτέλεσμά του. Το αίσθημά που γεννά, αν είναι τέλειο.
Μη βάζεις τον εαυτό σου σε διλήμματα γιατί τη μελωδία της καρδιάς σου δεν την υπακούει κανείς από τους δύο συγκριθέντες. Ψάξε το ένα. Το μοναδικό. Αυτό που δεν υπάρχει όμοιό του κι ας μην είναι αντικειμενικά αυτό που θα ήθελε ο καθένας.
Ή μάλλον όχι. Μην το ψάξεις. Αυτό το ένα, που είναι για' σένα, θα σε βρει. Όπου και νά'σαι.
Μαζεύεις λέξεις, αν και κυρίως μαζεύεις στιγμές. Μαζεύεις κρατημένες αγκαλιές και χαδια πιο δυνατά απ'τη λήθη. Μαζεύεις φιλιά που ζωντάνεψαν στην ένωση και που δεν έσβησαν στη γεύση κι ακολούθησαν αυτόνομη πορεία και κατέληξαν στην καρδιά και παραμένουν και σήμερα ακόμα ζωντανά. Μαζεύεις κάθε εικόνα περασμένη ή επικείμενη που έχεις αφεθεί να σε συνεπάρει, μαζεύεις κάθε κύτταρό σου από τους δρόμους που έχετε περάσει, μαζεύεις κάθε συγκινημένο δάκρυ σου και κάθε σύννεφο απ'το μέτωπό σου και κάθε παραμικρό ανήσυχο ή φοβισμένο κόμπο που έχει πνίξει το λαιμό σου. Μαζεύεις όλα αυτά που κράτησες, όλα αυτά που χάρισες, αυτά που σου έκλεψαν κι αυτά που σου ξέφυγαν. Μαζεύεις όλα εκείνα που σου χάρισαν, που ήταν δανεικά και δεν τα επέστρεψες ποτέ, όλα εκείνα που ήταν δικά σου μόνο και μόνο για νά'ναι κάτι, να έχουν υπάρξει κάποιου πριν η καρδιά σου αφεθεί εκεί που ανήκει, κι εκείνη κι αυτά, και τα βάζεις σε κάθετί δικό σου πριν από κάθε σ'αγαπώ, πριν από κάθε αγκαλιά, κάθε χάδι, κάθε στιγμή, κάθε σε θέλω, κάθε μου λείπεις, πριν από κάθε στιγμή δική σου και δική του. Πριν από κάθε στροφή σας στη γωνία του σπιτιού σου σαν σε γυρνάει τα βράδια πριν από κάθετί που στο τέλος του αντί για τον εαυτό σου θα το καταχωρήσεις στο "μαζί" σας και αντί για "μου" αυτομάτως θα το ονομάσεις "μας" και θα ανήκει εκ των πραγμάτων σε όλα αυτά που χαίρεσαι και αγαπάς. Θα χτυπάει το κουδούνι και θα ξέρεις ποιος είναι. Δε θα ρωτάς. Θα ξέρεις. Δε θα περιμένεις.
Θά' ναι ήδη εκεί. Δε θα παίρνεις.
Θα έχεις. Δε θα ζητάς. Θα σου δίνει.
Δε θα τελειώνει.
Θα ζει.
Δε θα φοβάται. Θά'σαι για πάντα.
Δε θα φοβάσαι. Θα σου ανήκει.
Τελειώνει μονάχα καθετί που δεν ανήκει σ'εμάς. Καθετί ξένο. Καθετί που φτιάχτηκε για κάποιον άλλον κι έπρεπε εμείς να το φυλάξουμε ώσπου να περάσει στο επόμενο στάδιο της πορείας προς τον τελικό προορισμό του.
Η αλήθεια είναι πως είναι μεγάλη πληρότητα το αίσθημα του τελικού προορισμού. Και είναι σαφές πως λιμάνι και καράβι είναι ρόλοι αντιστρέψιμοι.
Είναι ωραίο να ξέρεις πως έφτασες. Και ο προορισμός είναι ωραίο να μην είναι κινούμενος στόχος. Όλα είναι θέμα οπτικής.
Αλλά είναι καλύτερο ο στόχος να είναι κοινός και κρατημένος από δυο ζευγάρια χέρια. Γιατί η διαδρομή δεν τελειώνει μόλις βρεις συνοδοιπόρο. Για να είμαστε ειλικρινείς τότε αρχίζει.
Θά'θελες να μπορείς να μοιράζεσαι τα πάντα. Το ξέρουμε κι οι δυό. Μα υπάρχει μια λεπτή ισορροπία που ενώνει το τι αντέχεις εσύ και τι αυτός που θά'πρεπε να κοιτάς όταν μιλάς. Υπάρχουν αυτά που θα πληγώσουν εκείνον και επιλέγεις κάποιες φορές να τα ξεχάσεις για να αποφύγεις τη σκιά στο βλέμμα του. Κι υπάρχουν κι εκείνα που επιλέγεις να αποφύγεις να μοιραστείς γιατί είναι τόσο λίγα μπροστά σε αυτό που είχες ονειρευτεί που σε φυτεύουν στη φτήνια σου.
Πολλές φορές ταλαντεύεσαι μεταξύ του ποιος από τους δύο αντέχει περισσότερο και η έκθεσή σου ποιον από τους δύο θα σώσει. Είναι που αγαπάς και την αυτοθυσία και λες εσύ να αντέξεις. Κι είναι κι άλλες φορές που εύχεσαι, ικετεύεις σχεδόν, να μην ανακατέψει κανείς τη σούπα και να βυθιστούν όσα δε μπόρεσαν να αναδυθούν. Πιο πολύ γιατί εσύ δεν τα μέτρησες στα όσα έχεις ζήσει, και στον άλλον δε θα προσφέρουν τίποτα από ένα ακόμα λόγο να νιώσει αμήχανα. Μπορεί και ενοχικά.
Αν δεν ερωτευτείς τότε τον έρωτα δεν τον έζησες ποτέ. Μπορεί με χίλιους δυο ανθρώπους να ενθουσιάστηκες μα τον έρωτα δεν τον έζησες. Αν δεν σε πήρε ο ύπνος στα χέρια κάποιου τότε το χάδι και τα όνειρα στην αγκαλιά του δεν ήρθαν ποτέ.
Όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις, δε θα μπορούσαν ποτέ να είναι όλη σου η ζωή.
Όσα δεν πρόλαβες να πεις, δεν θα μπορούσαν να είναι ποτέ τα κρυφά σου. Μπορεί απλά να μην ήταν ούτε καν δικά σου, γι'αυτό και να προτίμησες ποτέ να μην τα μοιραστείς. Ξέρεις καλά τι θα πει να ζεις με ψίχουλα. Ξέρεις πόσο σε πληγώνει να ζεις με δαύτα. Ξέρεις την ίδια εκείνη στιγμή που κάποιος αδιάφορα τα πετάει μπροστά στα πόδια σου πόσο απελπισμένος φανταζεις στα μάτια σου μαζεύοντάς τα.
Ξέρεις τι θα πει να πείθεις τον εαυτό σου πως σου φτάνει μια "αγάπη" μικρή για να την ανθίσεις και να σε ζήσει. Μη με ρωτάς λοιπόν πώς γίνεται να έχω μάθει να είμαι αυτάρκης.
Δεν υπήρξα ολιγαρκής, τουλάχιστον, παρά το τι επέλεγα να δείχνω. Ή να δίνω.
Σού΄χω λίγες λέξεις φυλαγμένες για σήμερα. Μια στιγμή απ'αυτές που θα άξιζαν να σε ζήσουν, να σε κρατήσουν,να σε στοιχειώσουν. Δεν ξέρω αν την κατάλαβες όταν μου τη χάριζες ή αν είχα απλά πληκτρολογήσει το μυστικό συνδυασμό κι άφησα την αγάπη σου να σταλάζει. Δε θέλω να ξοδεύεται. Μ'αρέσουν οι εισαγωγές. Μ'αρέσει πριν σου πω το "Σ'αγαπάω" να σου μιλήσω για το τι μου θύμισε η πρόθεσή μου ή η παρουσία σου.
Θυμάσαι τι σού'χα πει; Μακάρι μια μέρα να μπορέσεις να σε δεις μέσα απ'τα δικά μου μάτια. Να την αγγίξεις την ομορφιά σου. Κι άκου τι δώρο μού'κανες. Είχες μια απόγνωση που με φιλούσες. Μια στεναχώρια και μια θλίψη. Δε χαμογέλασες λεπτό. Λες και πάλευες να κατασπαράξεις κάθε τι που νόμιζες πως ήθελε να σου ξεφύγει. Πληγωνόσουν και με πλήγωνες την ίδια στιγμή.
Κι όταν κουράστηκε το σώμα σου να με κερδίζει, στάθηκες πλάι στο φως να με κοιτάξεις. Και τι πρωτόγνωρο για' μένα. Στράφηκα προς τα μάτια σου. Τα ζωγραφιστά. Τα ομορφοσκάλιστα. Κι είδα τις κόρες να διαστέλλονται και να θεριεύουν. Κι όσο κι αν δεν το πίστευα ποτέ είδα βαθιά σ'εσένα. Εσένα. Αν ήταν θάλασσα τότε θά'χα στα σίγουρα πνιγεί.
Κι όπως μεγάλωναν οι υδρόγειες σφαίρες που φτιάχνουν τον κόσμο που μου χαρίζεις σαν μ'αγαπάς, μεγάλωνε η αντανάκλασή μου στα μάτια σου. Βρεχόταν και γλύκαινε. Γυάλιζε κι ας ήταν το φως λιγοστό. Έμοιζα φωτεινή, σχεδόν σαν άστρο κι είχα μια όψη τρυφερή καθώς σε κοιτούσα και πάλευα να σε κρατήσω ασάλευτο προτού χαθεί η μορφή μου στο κυμάτισμά σου.
Γι'αυτό σε νόμισα για θάλασσα. Με νερό κρυστάλλινο. Πέρα για πέρα διαυγές. Κι είδα και χρωματιστά νούφαρα να κερδίζουν στα ύδατά σου το είδωλό τους. Απλά επιπλέοντας. Τι δώρo θεέ μου. Ένιωσα πως στεκόμουν πάνω από διαυγή νερά και πως έλαμπε ένας ήλιος κάπου στο βάθος. Κι εγώ με κοιτούσα για πρώτη φορά λες και δεν είχε υπάρξει ποτέ καθρέφτης κι ήμουν μονάχα αυτό που έφτιαχναν οι άλλοι. Κι όπως με κοίταξα είδα στ'αλήθεια τι είμαι εγώ και τι μπορώ να γίνω. Κι ευχόμουν να μη σαλέψει τίποτα, μητε αέρας, μήτε ψυχή και χάσω αυτό που με έκανες να δω. Kαι ξέρω. Ήσουν διάφανος κι ούτε λεπτό δε φοβήθηκα μην κάποια ασχήμια ξετρυπώσει και τη δω μέσα από τα μάτια σου, στο πρόσωπό μου.
Πώς τα φοβήθηκα νά'ξερες τα χέρια που άφησες να σε παραβιάσουν. Πόσο τα ζήλεψα η φτωχή νά'ξερες. Πόσο τ'αγάπησα που κράτησαν ένα κομμάτι της ψυχής σου. Αν είχα θεό να πιστέψω θα έκανα μια προσευχή. Νά'τανε βουτηγμένα στην αγάπη και στο μύρο του έρωτα.
Μα τι αφέλεια θά'τανε να τα θεωρώ χέρια ερωτευμένου.
Βλέπω τις νύχτες στους εφιάλτες σου τις χαρακιές πάνω στα χέρια σου. Απ'τους αγώνες σου να σώσεις την καρδιά σου απ'τα μαχαίρια που την κρατούσαν. Πόσο τα φοβάμαι τα χέρια σου να μην ξαναματώσουν.
Και την καρδιά σου φοβάμαι. Μην πληγωθεί κι αρχίσουν πάλι οι μνήμες να ξύνουν τις πληγές.
Μα πώς το μπόρεσα να αργήσω χρόνους να σε κρατήσω.
Να σου πω ένα μυστικό; Θα σ'αγαπούσα και δίχως σώμα. Θα σ'είχα ερωτευτεί και με τα μάτια κλειστά. Και χωρίς φωνή ή ήχους. Και χωρίς δέρμα ή χάδι. Και χωρίς ανάσα ή μυρωδιά. Θα σ' αγαπούσα ακόμα κι αν ήσουν περαστικός με ακουστικά στ'αυτιά που περνάει βυθισμένος στις μελωδίες του και σχεδόν χαμένος κι απών.
Θα σ'ερωτευόμουν ακόμα κι αν ήσουν αέρας χειμωνιάτικος. Παγωμένος και υγρός. Κι αν μου κρυστάλλωνες τα δάκρυα και μου έσκιζες τα χέρια θα σ'ερωτευόμουν. Για την καθαρή ανάσα που θα μου χάριζες. Θα σ'ερωτευόμουν και αν ήσουν αεράκι Αυγουστιάτικο. Φεγγαρένιο. Κι αν έπαιρνες τα μαλλιά μου απ'τους γυμνούς μου ώμους και ανατρίχιαζες το δέρμα μου θα σ'ερωτευόμουν. Για τη γλύκα και τη νοσταλγία που θά'φερνε στη γεύση μου η αλμύρα του αέρα σου. Θα σ'ερωτευόμουν κι αν ήσουν φεγγαράκι μισό. Ξαπλωμένο και δηλωτικό μιας θάλασσας τρικυμισμένης. Κι αν έφερνες φουρτούνα στην ψυχή ή το ταξίδι μου και φόβιζες τον ήρεμο ύπνο μου θα σ'ερωτευόμουν. Γιατί θα μ'άφηνες να ξαπλώσω τα όνειρά μου στην πλαγιαστή ράχη σου και να τα ξεκουράσω. Θα σ'ερωτευόμουν κι αν ήσουν ευωδιά Πασχαλιάς στο δρόμο για το χωριό του μπαμπά μου. Κι ας έκανες το μωβ της χρώμα να μοιάζει λίγο μπροστά στη μυρωδιά σου, ακόμα και για' μένα που αν διάλεγα χρώμα για τον ουρανό μου, θά'ταν το μωβ. Γιατί θα με μεθούσες και θα σκεφτόμουν τη θέα από το σπίτι της γιαγιάς μου και τις βόλτες τη Μεγάλη Πέμπτη στους κήπους για να μαζέψω λουλουδάκια στο κόκκινο καλαθάκι μου. Θα σ'ερωτευόμουν κι αν ήσουν δρόμος στο κέντρο κάποιας μεγαλούπολης. Κι ας σε διέσχιζαν χιλιάδες αμάξια κάθε μέρα κι ας είχαν γκριζάρει τα μοτίβα σου κι ας είχαν παραβιάσει τη διακριτικότητά σου χιλιάδες περαστικοί σβήνοντας στο σώμα σου τσιγάρα και γράφοντας άψυχα συνθήματα στους τοίχους σου. Γιατί θα μ' άφηνες να αφουγκραστώ τα μυστικά που τόσοι κάθε μέρα σου χαρίζουν απλόχερα κι έστω και στης ζωής μου το αδιέξοδο εσύ θα μού'δινες χώρο και δρόμο να τρέξω. Θα σ'ερωτευόμουν. Όπου κι αν σε συναντούσα. Όπου κι αν υπήρχες. Όπου κι αν ανέπνεες, θα σ'ερωτευόμουν. Πως θα ζούσα για' σένα. Πως μετά το εσύ θα ξεχνούσα το εγώ. Πως ο τρόπος για ν'αγαπάει κανείς γεννιέται και ζει στον τρόπο που με κοιτάς. Και δεν πεθαίνει ποτέ.
Δεν πίστευα ποτέ πως θα ερωτευόμουν μια γραμμή χειλιών. Νά'ξερες πόσες στιγμές ξεκλέβω σαν μου μιλάς για να τη χαζέψω. Εσύ μιλάς και το βλέμμα μου ρυάκι που ξεχύνεται στο στόμα σου.
Και τις σταγόνες απ'το ποτό σου νά'ξερες πώς ζηλεύω σαν ξεχαστούν στις άκρες των χειλιών σου. Ας είχα ένα τρόπο να στις κλέψω πριν χαθούν στη γεύση σου. Να ρουφήξω τα λόγια σου που ψηλάφησαν τόσο γλυκά χωρίς καν να τις πάρεις είδηση.
Νά'μουν κι εγώ μια τόση δα σταγόνα απ'το κρασί σου. Μια πορφυρή σκιά στα χείλια σου νά'μουν. Να ξεγλιστρούσα απ' το ποτήρι και να κρυβόμουν εκεί που φωλιάζουν τα μυστικά σου. Οι φόβοι σου. Εκεί που βουλιάζουν, σαν άγκυρα και σε κρατάνε δεμένο και σ'εμένα δε φτάνεις ποτέ. Κι ένα βράδυ που θα πάλευες κάτι να κρύψεις στην αριστερή άκρη, που σε προδίδει σε κάθε χαμόγελο, θα έβαζα τρικλοποδιά στις λέξεις σου και θα ξεκλείδωνα όλες σου τις εικόνες και θά'φτανες απέναντι. Σε ό,τι αγαπάς. Κι εγώ ελεύθερη πια θα πνιγόμουν στο στόμα σου κι άς τέλειωναν όλα εκεί.
Τι ψέμα. Ποτέ δε θα το άντεχα. Πόσο μάταιη θά'ταν η προσπάθειά μου να με πείσω πως θα μου αρκούσε να ξεφύγεις απ' όσα σε κυνηγούν κι εγώ ας πήγαινα στο καλό. Θέλω σαν θα ξεφύγεις να' ρθείς σε' μένα.Να με αφήσεις να μάθω να ψηλαφώ τα χείλια σου. Να δω το ταίριασμα και τον τρόπο που βυθίζεται το φιλί σου στη γεύση μου.
Μα αφού σε πνίγει ο φόβος σου εσένα ποιος άλλος τρόπος θά'κανε τα κρυφά σου ασφαλή μακριά από' σένα; Έχω τον τρόπο. Στάσου μονάχα ένα λεπτό ασάλευτος. Έτσι, σιωπηλοί ας μείνουμε στα σκοτεινά για να τιμήσουμε την προσπάθεια και κάθε αγώνα σου να με φτάσεις. Κι ας μη νίκησες ποτέ.Κι όταν περάσει το λεπτό θα αφήσουν τα χείλια μου στα δικά σου το μονοπάτι που θα σε φέρει σ' εμένα. Σ'ένα φιλί.Κι αυτά που θα ακολουθήσουν σου τα αφήνω εν λευκώ.
Άσε με να μπορώ να τρυπώνω μέσα απ' τις χαραμάδες που (μου) αφήνεις για να μη μου κρυώνεις στα σκοτάδια της ζωής σου. Άσε με να γίνω φως για' σένα.
Θα χρειαστώ μονάχα μια τόση δα μικρή χαραμάδα. Μια λεπτή γραμμούλα στο συμπαγή κόσμο σου. Μια στιγμή σου μονάχα θα χρειαστώ. Μη με φοβάσαι. Θα το βρω το δρόμο μετά. Απ'τη ζωή ως την ψυχή σου.
Θά'μαι για' σένα. Εγώ δική σου και για' σένα. Για τις στιγμές, τις αγκαλιές, τα νεύρα και τις χαρές σου. Εγώ δική σου και για' σένα. Μέχρι που κάθε φορά που θα πηγαίνω να μιλήσω για'μένα να βάζω μπροστά το εσύ.
-Είμαι η πιο όμορφη; -Δεν είμαι μαγικός καθρέφτης, μικρή μου! -Ναι, αλλά θέλω να είμαι για εσένα η ομορφότερη από όλες! Πες μου, είμαι; -Έχω μετρήσει ίσα με χίλια πρόσωπά σου! Για ποιο απ'όλα να σου πω; -Ποιο ήταν το πιο όμορφο; -Όλα ήταν! -Μη με παιδεύεις! Πες μου! -Όταν σε πρωτοείδα. Αυτό με μάγεψε. Αυτό στοίχειωσε τα όνειρά μου. Αυτό δε θα με αφήσει να σε ξεχάσω.
Σκέψου. Κάπου στο μετρό, μια φράση σου με κάνει να σκεφτώ την ομορφιά ενός κοριτσιού μέσα από τα δικά σου μάτια. Και λίγη ώρα μετά βλέπω την αγάπη σχηματοποιημένη.
"Σ'αγαπώ γιατί είσαι εσύ", της λέει και την κοιτάζει μέσα στα μάτια. Εγώ χρόνια μακριά τους κι όμως κάπου στα όνειρά μου τους είχα ξαναδεί. Γύρω στα 50 πρέπει να ήταν. Και κοιτάζονταν μέσα στα μάτια λες και ήταν οι δυό τους. Λες και ο εφηβικός έρωτας τους είχε ξεχάσει κι απόψε τους βρήκε στο φτερό, να μοιράζονται μια αγκαλιά.
Το ζήλεψα. Να με κοιτάξεις έτσι. Θέλω. Να περάσουν τα χρόνια, μπορεί κι εγώ μαζί με αυτά κι ένα βράδυ να με κοιτάς στα μάτια και να μου λες πως μοιάζω όμορφη κι έχεις λόγο να με αγαπάς. Για ένα βράδυ. Θα το μπορούσες; Να μου μουρμουρίζεις τραγούδια και στιχάκια που σου θυμίζουν όσα αγάπησες και ξαφνικά σε μια στιγμή και μια δική μου αγκαλιά τα ξανάζησες όλα. Κι έγινα εγώ μια αφορμή.
Τι ομορφιά. Να γίνεσαι αφορμή για να αγγίξει κανείς όσα έχει αγαπήσει.
Ας γινόμουν για' σένα ένα βράδυ που πέρασε και σε έφερε ένα βήμα στη ζωή σου πιο κοντά.
Πού νά’σαι απόψε; Μπορεί σ’ ένα στενό παράλληλο να προσπαθείς κι εσύ να ξεχάσεις. Ή να θυμηθείς. Εμένα. Ή εμένα; Αν και ο στόχος σου θα έπρεπε να είναι η λήθη. Να μην ξέρεις πως όσα ζήσαμε υπάρχουν. Πως γινόταν κανείς να νιώσει ό,τι ένωσες. Εσύ που δεν ένιωθες. Πού είσαι απόψε; Που δεν υπάρχουν αποστάσεις; Κι όμως βρεθήκαμε τελικά στο μακριά. Ξανά. Στο χώρια. Πώς γίνεται το χώρια να πονάει λιγότερο από το μαζί; Πώς γίνεται να διαλέγεις κάτι για να σώσεις το μέλλον όταν βάζεις με δαύτο φωτιά στο παρόν; Δεν είναι που δεν ένιωσες. Αυτό θα το άντεχα. Είναι που τό’ βαλες στα πόδια. Που ξέρεις τι θέλεις και που προσποιείσαι πως χωρίς αυτό θα βρεις την άκρη.
Μείνε.
Κι άσε τα αντίο να γεμίζουν στιγμές άλλων. Αδειανές. Εμείς φτιαχτήκαμε για το μαζί. Και το χώρια είναι άνυδρος πλανήτης.
Όλα αδειανά χωρίς εσένα. Μα και πάλι. Εμένα δε με χωράει ο τόπος.
Λίγες σιωπές μετά
Σε κάποιο όνειρο
Θα σε κρατήσω
Θα σου μιλήσω
Δε θα φοβάσαι. Θα νιώθεις.
Ακόμα.
Πόνο και ζωντανός.
Θα συναντηθούμε σε μια ήρεμη, γλυκειά και σιωπηρή νύχτα.
Και θα σου μιλήσω.
Να μείνεις θα ευχηθώ. Και θα στο πω.
Θα με αναζητήσεις. Κάποιο βράδυ.
Σ’ ένα χάδι μεθυσμένο.
Σ’ ένα βράδυ που εύχεσαι να ξημερώσει γρήγορα. Για να μοιάζουν οι στιγμές μακριά μου πιο λίγες απ’τη ζωή σου με εμένα. Και να μη βρισκεις τότε τίποτα να μου προσάψεις.
Γέλα μου. Σα να το ήθελες στ’αλήθεια και σα να το εννοούσες.
Γέλα. Σα να το εννοείς.
Γέλα. Όπως σε θυμάμαι.
Κι αυτή η μελωδία γεννιέται και πεθαίνει σα να μη βρήκε ούτε ένα λόγο για να ελπίσει.
Θα ψάχνω παντού τα μάτια σου. Μα πάντα τελικά θα φτάνω σε αδιέξοδο.
Κι αυτή η αλήθεια σε ποια μάτια υπακούει περισσότερο; Και πιο αφοσιωμένα;
Τελείωσαν πια οι μελωδίες. Ο κόσμος όλος έγινε άναρθρες κραυγές.
Κι όποτε πάω να αγκαλιάσω την ανάμνησή σου, τα χέρια μου χτυπούν αδέξια τον αέρα. Κι ενώ στ’αλήθεια τότε θα ήθελα να θυμάμαι- τι ειρωνία!- εγώ ξεχνάω!
Μια μελωδία προτού τελειώσει ξαναρχίζει. Κι επιμένω να τη μουρμουρίζω μέχρι στο τέλος να φτάσω. Λες και μου υποσχέθηκαν πως εκεί που τελειώνουν οι νότες μ’αγκαλιάζεις εσύ.
Πριν μερικές μέρες το γέλιο μου πήρε φωνή. Από πάντα του βουβό το θυμάμαι. Κι ήρθε η στιγμή του και ξεκλείδωσε. Και μού'πες "Μ'αρέσει αυτό το γέλιο σου. Ακούγεται!". Κι αν δε μου τό'λεγες εσύ δε θα τό'χα προσέξει. Μα τι ανόητη! Αν δεν ήσουν εσύ δε θα είχα γελάσει... Με την καρδιά
Πώς μπαίνει καλά μια χρονιά; Αρκούν οι πεσμένες άμυνες και η αίσθηση παράδοσης. Αρκεί ένα ήρεμο μέτωπο κι ένας ξέγνοιαστος ύπνος ενός προσώπου αγαπημένου. Αρκεί κι ένα μήνυμα ευχαριστήριο. Να λέει καλά που είσαι εσύ και καλά που είσαι εδώ. Κι έρχεται ένα αίσθημα να σε πλημμυρίσει . Είναι αυτό που κάποιες φορές διαλέγεις να θυσιάσεις το εγώ σου και την όμορφη στιγμή σου για να αλαφρύνεις τη δυσκολία κάποιου άλλου. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άλλος είναι πρόσωπο αγαπημένο. Είναι σκοτάδι κι εσύ θαρρείς πως ξημέρωσε. Βλέπεις ήλιους και ουράνια τόξα σ'ένα δωμάτιο 2x2 να ανατέλλουν.
Ας είμαι μακριά κι ας μην είχα τη φυγή αυτή τη φορά μέσα μου. Κι ας μην πάει τελικά καλά το '11. Άρχισε με μια πλημμύρα. Κι εγώ αυτό δεν το ξεχνώ. Και τις στιγμές που δεν πρόλαβα ή τις άφησα, θα τρέξω στο χρόνο και θα τις κάνω δικές μου.
"Μας ανήκει μονάχα αυτό που εξημερώνουμε" λέει στο μικρό πρίγκηπα. Μα η διαδικασία εξημέρωσης είναι αμφίδρομη. Αν μυράνεις μια ψυχή και τα δικά σου χέρια ευωαδιάζουν.
