Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

συνομωσία

Καλά τα λόγια. Δε λέω. Όταν είναι και καλοταιριασμένα μεταξύ τους και με τις καταστάσεις είναι και ωραία.
Το πρόβλημα με δαύτα είναι ότι, όπως και νά'χει, είναι πάντα λίγα. Όσα και νά'ναι δε φτάνουν. Θέλεις πάντα κι άλλα. Κι άλλο ένα μήνυμα, κι άλλη μια απόδειξη, κι άλλη μία κατάθεση.
Μια λέξη, ένα "σ'αγαπώ", ένα "σε θέλω", ένα "μου λείπεις", ποτέ δε γίνεται να σε καλύψει. Το επόμενο πρωί η αμφιβολία, φωλιασμένη μέσα σου καθώς είναι, θα ξαναξυπνήσει και θα ξαναρχίσει να σε τρώει πιο πολύ από ό,τι πριν. Μια μαρτυρία ακόμα μπορεί μονάχα πιο έντονη να κάνει την ανάγκη σου να φτάσεις στην αλήθεια. Στην επόμενη μαρτυρία,βασικά. Ας μην κρυβόμαστε! Και πάλη ολόκληρη αρχίζει μέσα σου με όλο το λευκό και το μαύρο σου σε πλήρη σύγκρουση, ώσπου κάποιος να στεφθεί νικητής. Προσωρινά,μην αυταπατάσαι.
Μια αγκαλιά όμως; Ένα χάδι; Ένα βλέμμα από μακριά με το κεφάλι μισοκατεβασμένο; Αν μάθεις να τα διαβάζεις όλα αυτά μπορείς να ξέρεις και πού η αλήθεια κατοικεί. Κι έτσι μπορεί και η αμφιβολία μια στάλα να γίνει μπροστά στο ξεκάθαρο αίσθημά σου κι ακόμα και αν η επόμενη επαφή αργήσει να είσαι σίγουρος για την αλήθεια του.
Κι ας αργεί,εσύ ξέρεις...
Κι ας μην ξανάρθει ήταν αληθινό. Κι εσύ το ξέρεις.
Και στη συνομωσία αυτή πήρες μέρος. Και φυσικά δεν ήσουν μόνος.

2 σχόλια:

Dimitris είπε...

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που τα διαβάζω αυτά τα λόγια!Τελικά πράξεις και πάλι πράξεις.Αρκεί να ξέρεις να τις κατανοείς

mari(z)a είπε...

:-)
Cheerz mate!