Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

πάντα.μαζί

Πρέπει να το κοιτάξω το θέμα μου με τη μνήμη. Πότε ασθενεί, πότε η δύναμή της με σοκάρει. Δεν ξέρω ποια από τις δύο καταστάσεις της φοβάμαι. Αν και γενικά θέλω να θυμάμαι. Τη φοβάμαι τη λήθη. Ίσως γιατί την έχω συνδυάσει με τη μοναξιά. Μοναξιά,λησμονιά, συγγενικά ακούσματα.
Ξέρω πως κι εσύ θέλεις να θυμάσαι. Πως αν ψάξω στο δωμάτιό σου θα βρω κουτιά, ντοσιέ,φακέλους,σακούλες, συρτάρια με αγαπημένα αντικείμενα, αναμνηστικά,δώρα από ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου και μοιραστήκατε στιγμές, λίγες ή πολλές. Θα βρω τσαλακωμένα εισιτήρια σινεμά, φωτογραφίες, χαρτάκια από σοκολάτες, κορδέλες από δώρα, σημειωματάκια σε χαρτάκια τετραδίου, κουτιά από τσίχλες ή τσιγάρα με στίχους τραγουδιών, μπλούζες φορεμένες, ξερά τριαντάφυλλα, cd χαρισμένα και αφιερωμένα, καρτ ποστάλ, κάρτες γενεθλίων, ποστ-ιτ βαρεμάρας από τις ώρες του μαθήματος, το παλιό σου κινητό (αν δε φιλοξενεί ήδη τη what's up σου) γεμάτο μηνύματα, έρωτες και παλιές φιλιες,τα κλειδιά του παλιού σου σπιτιού και το αρκουδάκι στο μπρελόκ με το όνομά σου λιωμένο και σκονισμένο, μια παλιά αφίσα του δωματίου σου και γράμματα από τον μακρινό φίλο δια αλληλογραφίας που είχες στο σχολείο,μια παιδική κορνίζα με σχολική φωτογραφία της Ε' Δημοτικού με μια καρδούλα σα φωτοστέφανο γύρω από το κεφαλάκι του πρώτου σου έρωτα, τα υπερατού που μάζευες μικρός, και τα cd από τα ξύλινα σπαθιά, τις τρύπες και το Σιδηρόπουλο γιατί κάποτε θα θέλησες να μάθεις τι θα πει ροκ, ένα ποστερ του wall των pink floydμέσα στη ντουλάπα σου, το κοκαλάκι της στο πρώτο σου συρτάρι με το ξεθωριασμένο τς άρωμα στο ξύλο του,..
Όρεξη να έχεις να θυμάσαι!
Όχι, δε θυμάσαι επειδή υπάρχουν αυτά. Ούτε και αν δεν τα είχες θα ' χες ξεχάσει. Ας είμαστε ρεαλιστές. Ίσως απλά φέρνουν τις στιγμές πιο κοντά σου και σου δίνουν αφορμές πιο συχνά.
Ήθελα τις αναμνήσεις μου πάντα μαζί μου. Ίσως γιατί όπου κι αν ήμουν το μυαλό μου- καμιά φορά και το σώμα μου μαζί- ταξίδευε και δεν ήθελα να νιώθω πως άφησα τη μνήμη μου πίσω. Ζήλευα πάντα τα κρεμαστά για το λαιμό, τα φτηνά, τα αγορασμένα από ένα μαγαζί στις διακοπές ή έναν πλανόδιο στο μοναστηράκι που όταν τα φορούσες ήταν σα να κουβαλούσες τον άνθρωπό σου μαζί. Φίλος, αδερφός, κολλητός, έρωτας,γονιός... Όποιος κι αν ήταν. Ζήλευα τα μπρελόκ στα αντρικά κλειδιά. Τα αναμνηστικά που τα κουβαλάς μαζί σου όπου κι αν είσαι. Λες και αυτός που στα χαρίζει δε θέλει να ξεχνάς. Σε θέλει εκεί δεμένο και κρατημένο. Θά'θελα νά'χω ένα τέτοιο.
Να θυμάμαι, όπου και νά'μαι. Νά'χω ένα πρόσωπο αγαπημένο κρεμασμένο στο λαιμό μου ακόμα και την ώρα που κοιμάμαι. Να ξέρω πως ένας άνθρωπος δικός μου, δε φοβάται το για πάντα μαζί κι ας είναι ψεύτικο, κι ας μοιάζει ουτοπικό το για πάντα και πνιγηρό το μαζί.

1 σχόλιο:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.