2

Αγαπώ τους ανθρώπους. Και τους πιστεύω. Καλώς ή κακώς το κάνω και είναι από τα πράγματα που δε σκοπεύω να αλλάξω. Όχι όλους. Αυτούς που με τραβάει το βλέμμα τους. Ο τρόπος που διστάζουν τα χείλια τους όταν μου μιλούν.

Αγαπώ τις παρέες. Τις πολλές διαφορετικές ζωές. Τις πολλές διαφορετικές εικόνες. Αυτό που ψάχνεις κάθε φορά να βρείς ποιο συστατικό κάνει τη συνταγή να ξεχωρίζει, κι όμως το μυστικό είναι καλά κρυμμένο στους συνδυασμούς.

Μα να σου πω κάτι; Στο πλήθος μέσα, ο αριθμός που πιο πολλά σημαίνει για μένα είναι το 2. Μου μοιάζει ασφαλές κι ολόκληρο. Αυτάρκες και βαθιά περιοριστικό. Είναι ένας κόσμος από μόνος του αυτός ο αριθμός. Μια αλήθεια ακλόνητη που ενυπάρχει μέσα σε άπειρα παράλληλα, περιεκτικά αυτής σύμπαντα. Κι όλες τις ισορροπίες που μπορείς να σκεφτείς μπορεί να τις διαταράξει. Πριν καλά καλά το καταλάβεις.

Τι αποτελεί το 2;

2 άνθρωποι. 2στιγμές. 2 οπτικές. 2 αλήθειες. 2 δρόμοι. 2 παρελθόντα. Δε ζω στην αυταπάτη του 1. Ποτέ δεν έζησα μάλλον. Σκέφτομαι μόνο πως με αυτούς που ονομάζω «άνθρωποι της ζωής μου» μας συνδέει κάτι που το ονομάζω δικός μας κώδικας. Που είναι αυστηρά προσωπικός (μας) και περιλαμβάνει κομμάτια που τα κρατάνε 2 χέρια. Από κοινού. Κοινές στιγμές, κοινές φράσεις, καμιά φορά και συμπληρωματικές, κοινές οπτικές, ή από κοινού φτιαγμένες, κοινές μουσικές, κοινά καρρέ σε διαφορετικές ταινίες. Στιγμιότυπα της δικής σου ζωής που ανήκουν και στη ζωή κάποιου άλλου και που λες και ο υπόλοιπος κόσμος εκείνη την ώρα είχε κρυφτεί κάτω από μάλλινη κουβέρτα και δεν είδε τίποτα. Σχεδόν απουσίαζε.

Δεν έχω βρει ακόμα με ποιο τρόπο ακριβώς συνδυάζονται στο 2 δύο άνθρωποι. Τι κάνει άλλες φορές το σημείο επαφής να πετάει σπίθες κι άλλες χωρίς φύλο, όψη ή σώμα, η σύνδεση να μη μαρτυρά πουθενά την ύπαρξη δύο κομματιών. Και για να αποφεύγουμε τις γλαφυρότητες, πότε οι 2 ερωτεύονται και πότε δένονται με κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιώδες που δε μπερδεύει τις στιγμές και το δέρμα.

Αγαπώ τα ζευγάρια και τους κώδικές τους. Που ξέρουν ο ένας πότε αρχίζει να παραβιάζει τον άλλον. Πότε οι άμυνες αποσυντονίζονται. Πότε η τρυφερότητα γίνεται ασφάλεια. Ποια φλέβα μαρτυρά την ένωση και ποιος σφυγμός δε διστάζει. Ποια μουσική απαιτεί αγκαλιά και ποιος στίχος βγάζει αλήθεια.

Ώρες ώρες νιώθω πως βιώνω την απώλεια όταν αναγκάζομαι να απαρνηθώ τους κεκτημένους κώδικές μου. Πως πιο μεγάλος πόνος δεν υπάρχει από αυτόν του να αντιμετωπίσεις έναν άνθρωπο δικό σου, που αγωνίστηκες για να φτιάξετε το δικό σας παράλληλο επίπεδο για να συναντιέστε κρυφά από όλους, σα να ήταν κάτι άγνωστο και αδιάφορο. Πως ενώ εσύ μέσα σου ξέρεις και το παραμικρό νεύρο στο πρόσωπό του πώς αντιδρά, πρέπει να προσποιηθείς πως δε βλέπεις, πως δεν ξέρεις και πως όλα βαίνουν καλώς. Ναι, σίγουρα αυτά συμβαίνουν. Και ναι, σίγουρα σε όλη σου τη ζωή κώδικες θα χτιζεις και θα ξεχνάς και η διαδικασία της λήθης είναι σκληρή είτε οι κώδικες ήταν αποτέλεσμα προσωπικής προσπάθειας και συμβιβασμών, είτε έμοιαζαν να υπήρχαν από πάντα. Και ναι, στο επόμενο τηλεφώνημα το περιβάλλον οικειότητας αντικαθίσταται από ένα απροσδιόριστο μοτίβο και αυτομάτως η απουσία αποκτά αξία μέσα από τις καινούριες συνθήκες.

Απλά μετά από αυτό το τόσο σαφές και ξεκάθαρο 2 που κακά τα ψέματα εξανεμίζεται και γίνεται στιγμές στο χθες και αναμνήσεις, πώς να μπορέσει κανείς να επιδιώξει ξανά το μαζί;