Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Μην του χαθείς

Θα κάνω μια δήλωση και παρακαλώ να μη θεωρήσεις πως κάποιος άλλος γράφει αντι για εμένα και κυρίως πως τόσο καιρό σε κοροϊδεύω.
Θέλω να ξεχάσω.
Μη βιαστείς. Δεν έφτασα σε τέτοιο σημείο απόγνωσης ή φόβου. Ναι, είναι σαφές. Ό,τι έγινε έγινε, δεν ξεγράφει, δε λύνεται, δεν αλλάζει, δεν απαλύνεται. Και το ξερεις πως το να ξεχνάς είναι μια διαδικασία εντελώς ενάντια στο σύστημα, ουσιαστικά πρόκειται για μια κατάσταση ασθενείας κι εμένα μέχρι στιγμής το σύστημά μου δούλευε ρολόι. Μα εγώ το θέλω. Πρώτη φορά μα το θέλω. Στην αρχή έλεγα ας ξεχάσω τα όμορφα, μετά το γύρισα στα άσχημα και τώρα θέλω απλά ένα κενό να με χωρέσει απ’την αρχή και να ενωθεί με το δικό μου.
Αν μπορούσα αυτό το κενό να στο περιγράψω να μου το παραγγείλεις θα ήταν ένα ολόλευκο, αδειανό δωμάτιο χωρίς τίποτα άλλο μέσα του. Ένα λευκό κελί κι εγώ.
Πώς να στο πω! Να βρω ένα τόπο να γεννήσω τον κόσμο μου μόνη μου. Να μην υπάρχει περιθώριο για πατρίδα ή επιστροφές. Να φτιάξω στους τοίχους λουλούδια καρδιές και νεράιδες, να γράψω σε πολύχρωμα χαρτιά τις σκέψεις μου και να τις στολίσω για να ξέρω πως σε αυτό τον κόσμο δε θα κινδυνέψω από μοναξιά. Στο ταβάνι να φτιάξω αστέρια, φεγγάρι και ουρανό για να ξέρω μέχρι πού δεν παραβιάζω τα σύνορά μου και τέλος να ακούγεται συνέχεια μουσική. Πρόσεξε, τη θέλω άγνωστη σε εμένα. Να την ακούσω πρώτη φορά τότε ή τουλάχιστον αυτό να νομίζω και να μην υπάρχει ούτε ένα μονοπατάκι μνήμης ή ανάμνησης ή διασύνδεσης σε κάτι παλιό.
Να τα φτιάξω όλα από την αρχή θέλω. Και μην αρχίσω να σκέφτομαι τώρα όλους αυτούς που αγαπούν τα λάθη τους και έχουν τσακίσει ανθρώπους στο πέρασμά τους αλλά παρ’όλα αυτά έμαθαν από αυτά και δε θα τα άλλαζαν. Θα τσακωθούμε.
Σκέφτομαι να δέχομαι και επισκέψεις. Αλλά προσοχή, αυστηρά ανθρώπους από γειτονικούς κόσμους-ή γειτονικά κελιά για να στο κάνω πιο ξεκάθαρο-που να έχουν διαπράξει το ίδιο αμάρτημα με εμένα(της λήθης)και να τους κερνάω τσάι με κέικ σοκολάτας και κουλουράκια και να ακούμε όλοι μαζί τη μουσική από το χρωματιστό πικ-άπ που ξέχασα να σου πω ότι θα έχω. Δεν ξέρω αν θα μιλάμε, αλλά έτσι κι αλλιώς αν δε θυμάσαι τις περισσότερες φορές δε χρειάζεται και να συζητήσεις, να αναλύσεις ή να μοιραστείς και μάλλον δε μπορείς κιόλας και η ερώτηση για τον καιρό είναι πολύ μπανάλ για το μαγεμένο βασίλειό μου.
Τώρα που το σκέφτομαι ας μην υπάρχει ομιλία, προφορική τουλάχιστον. Ας μπορούμε μονάχα να γράφουμε γράμματα και παραμύθια και κατα τα άλλα ας μοιραζόμαστε τη σιωπή. Το φιλί, την αγκαλιά, το χάδι, το χαστούκι, το φόβο, το ίδιο μαξηλάρι. Ας μοιραζόμαστε την κοινή μας αναπνοή τα βράδια που δε μας παίρνει ο ύπνος.
Γιατί μεγάλυτερη ένδειξη οικειότητας από το να μοιράζεσαι το ίδιο μαξηλάρι και την ίδια αναπνοή, δεν υπάρχει και στο υπογράφω. Κι ακόμα και σε πολλές αγκαλιές να έχεις κοιμηθεί σίγουρα ξέρεις τη διαφορά. Σίγουρα υπήρξε κάποιο βράδυ που ξύπνησες και τα όνειρά σου κάποιος τα είχε κρατήσει στα χέρια του σα νά’τανε δικά του και μέσα στον ύπνο του είχε νοιαστεί να σε σκεπάσει, μην του χαθείς.. Όπως κι εσύ εμένα.
Γι'αυτό σε θέλω εδώ.

Δικό σου

Δεν υπάρχουν σχόλια: