για σ-ένα

Την κούπα και με τις δυό παλάμες.
λες και πολύτιμο αγαθό ο αρωματισμένος μου καφές.
Το βλέμμα κάπου αριστερά απ'το κουταλάκι,χαμηλά.
Ο απόλυτος διχασμός. Και η διαχωριστική γραμμή: ένα κουταλάκι.
Οχι του γλυκού. Πώς μπορεί κάτι γλυκό να σε κόψει στα δύο;
Τα χείλια στο χείλος.
Στην άκρη της κούπας
Δε σαλεύουν, αν δεν αναζητούν τα δικά σου ποιο λόγο να βρούν να τα κινήσει.
Βαθιές ανάσες.
Βαριές.
Της Κυριακής, του φθινοπώρου. Αναποφάσιστες. Διχασμένες.
Απ'τη μια το καλοκαίρι και η ανάμνησή σου.
Απ'την άλλη ο χειμώνας. Η λήθη.
Το βλέμμα πάντα στο καλοκαίρι.
Μη σου πω ψέμα.
Και η ψυχή στα δυό.
Μα αν με ρωτάς εγώ θέλω το ολόκληρο. Το εγώ μου.
Μα χωρίς εσένα πάλι στο μισό θα είμαι. Πάλι μια διαχωριστική γραμμή.
Καμπύλη.
Τε-θλιμμένη.
Το δέρμα μου.
Κι αν καταφέρω να του ξεφύγω; Πες μου, αν το μπορέσω; Θά'ρθω σε εσένα;
θα γίνουμε το ολόκληρο;
Πρέπει να θέλουμε κι οι δυο.
Ας μην ξεφύγω. Καλύτερα.
Κι ας έρθει χειμώνας.
Κι ας πάει το βλέμμα στα δεξιά.
Πόσο αστεία μοιάζω; Αφού ποτέ δε θα μάθω να ξεχνάω.
Κι ούτε το θέλω.