Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Αφορμή

"how can i be lost, if i've got nowhere to go?..."
καινούρια αφορμή! Για σκέψη, για μελαγχολία, για αναζήτηση,...
Πριν κανά δυο μέρες έγραψα τις πρώτες λέξεις..."Nothing compares to you..."
Συνέχισα με λίγα λόγια "μετρημένα" για τα νιώθω.
Χτες έδωσα το παρόν για να μην πάρω απουσία.
Σήμερα, νιώθω χαμένη! Αλλά από τι; Και από ποιον;
Πρέπει να κόψω αυτή την ταύτιση με τους στίχους!
κι εσύ δε βοηθάς

ο τίτλος έχει μια φθινοπωρινή ανάγκη... Για' σένα..

4 σχόλια:

Unknown είπε...

άκουγα μια μέρα (ως συνήθως) τον λατρεμένο Οδυσσέα Ιωάννου..έλεγε λοιπόν πως τα τραγούδια είναι μια μεγάλη πλάνη..πως εμείς, ανάλογα με τη συναισθηματική μας κατάσταση, τα κάνουμε δικά μας ή τα απορρίπτουμε, ενώ εκείνα από μόνα τους είναι απόλυτα "αθώα"...τι του λες τώρα...άκουγα πριν τη χαρούλα να τραγουδά, σε ηχογράφηση του '70 κάτι "κι εμείς ακόμα στο ποτήρι μας σκυφτοί, λες κ δεν πάει η ζωή μας παρακάτω", με ένα λυγμό στη φωνή, ένα παράπονο..
όχι λοιπόν, ενίσταμαι, τάσσομαι υπέρ σου κ εξακολουθώ να ταυτίζομαι με τους στίχους...!!
άντε γεια μας... ;-)

mari(z)a είπε...

γεια μας!

δεν ξέρω
νομίζω τον τελευταίο καιρό καλούμαι να προσγειωθω στην πραγματικότητα
αλλα τα άτιμα τα τραγούδια δεν εξαντλουνται ποτε...

για καλη μας τύχη, όπως και ναχει!;)

Dimitris είπε...

Όχι μόνο δεν εξαντλούνται ποτέ αλλά κάθε φορά θα βρεις και ένα άλλο που θα σε πηγαίνει απο τα ψηλά στα χαμηλά...ή και το αντίθετο.Και όσο για την προσγείωση...δεν είναι τυχαίο ότι οι επιβάτες ενός αεροπλάνου χειροκροτούν τον πιλότο όταν προσγειώνεται,κ όχι όταν απογειώνεται...

mari(z)a είπε...

λες ε?
κι εγω πιστεύω πως καλώς ανανεώνεται το soundtrack της ζωής μας καθημερινα...
οπως και ναχει ειναι σαν εθισμος
δε μπορεις να κοψεις τις παλιες καλες συνηθειες
καλως σε βρηκα;)