Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

και να γύριζες να δεις...

Πέρασαν τόσες ώρες στους δρόμους... εγώ και μια σκιά.

"...και να γύριζες να δεις τι θά'χε γίνει,
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη..."
Πριν λίγες μέρες, στην "πολίτικη κουζίνα", θυμάσαι;

"Μην κοιτάξεις πίσω. Όταν είσαι στο σταθμό και φεύγοντας κοιτάξεις πίσω, είναι σα να δίνεις μια υπόσχεση..."-Να ξαναγυρίσεις, λέω εγώ.
και νά' ξερα τι από όλα ήταν.. Τόση ώρα κρυφοκοίταζα κι ούτε ένα βλέμμα.
Δε θα έχεις όνομα πια. Κι εγώ δε θά' χω λόγια. Και πότε είχα τελευταία φορά, θα μου πεις. Μνήμη ασθενής!

Σου έχω πει ποιο είναι το αγαπημένο μου μέρος; Ναι, δίπλα στο άγαλμα της Μελίνας. Πόσες ώρες! Πόσες γουλιές! Θύμισέ μου γιατί δεν καπνίζω; Το χρειαζόμουν...
Τι είναι λάθος και τι σωστό, στ'αλήθεια δε με αφορά. Κι αυτό που λένε θεά τύχη, υπάρχει και καμιά φορά ξεχνάει και δε θυμάμαι να με έχει θυμηθεί και να πάει να...στην τελική!

"Από μακριά πως αγαπιόμαστε το ξέρω..."
Στο repeat ο "Ανθρώπων 'Εργα"- ίσως από τους αγαπημένους μου και η μπαταρία να τελειώνει και να μετράω στιγμές. Δε μου φτάνουν ρε γαμώτο! Πάντα λίγες. Πάντα αδικαιολόγητα λίγες και μνήμη καμιά και πάντα θά' θελα κάτι παραπάνω! Απληστία; Ούτε κι αυτό μ' αφορά. Η ανθρώπινη φύση το επιβάλλει και διεκδικώ τον τίτλο του ανθρώπου, ναι, του πιο αδύναμου, με κάθε τιμή!
Να μου γελάς! Κι από μακριά...

Να σε βλέπω να γελάς... Να σε νιώθω να γελάς...

4 σχόλια:

Αιολος είπε...

Το χειρότερο απ' όλα είναι όταν καταλαβαίνεις. Δεν είναι τίμιο να απαιτείς όταν δεν μπορείς. Ακόμα κι αν δεν είναι δίκαιο για εσένα, ακόμα κι αν δεν περνά από το χέρι σου. Κι αυτό πάντα θα φέρνει δάκρυ όταν δεν βλέπεις. Στο μετρό, στο λιμάνι, στα σκαλιά του σπιτιού.

Και παραφράζοντας

"Συγγνώμη που δεν έγινα μια θάλασσα για σενα
να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά πιασμένα"

mari(z)a είπε...

συγγνώμη;μακριά από' μάς.
από εσένα κι από εμένα δηλαδή.
περίμενα...
νά' ξερες ποσο...
τέσπα
αυτό

Unknown είπε...

λατρεύω την τάνια..τέτοιο πόνο ψυχής μόνο εκείνη και η χαρούλα βγάζουν..μοιράζομαι μαζί σου το εξής:
"και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς...ωραία, νέα κι ατυχής...."
και χωρίς άλλα λόγια, άχρηστα είναι..

mari(z)a είπε...

ναι κάπως έτσι το βλέπω κι εγώ..
εύχομαι να το σταματήσω!
και τρέφω ελπίδα όπως πάντα να το κόψω το τεέυταίο συστατικό του τριπτύχου!