Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

υπόγεια

Μια γυναίκα με ρυτίδες στο σώμα της. Καθισμένη πάνω στο sac voyage της με τα μαλλιά τεντωμένη κοτσίδα και το εισιτήριο στα χέρια της τσαλακωμένο. Το μέτωπό της βουτηγμένο στα χέρια της και κανείς δε σηκώθηκε ποτέ για να την ξεκουράσει. Και μια βέρα στην ψυχή της τατουάζ για μια αγάπη που δεν πρόλαβε να ερωτευτεί.
ώρες-ώρες επιλέγω να μετράω στιγμές υπόγεια... Εκεί βλέπω ανθρώπους να νιώθουν

3 σχόλια:

Unknown είπε...

"..και ΚΑΝΕΙΣ δε σηκώθηκε ΠΟΤΕ για να την ξεκουράσει..."
δεν ξέρω γιατί,αλλά αυτή η φράση καρφώθηκε στο μυαλό μου...
ναι, υπόγεια..μακριά από το άπλετο, ενοχλητικό φως, τον έντονο θόρυβο ανθρώπων που πνίγονται μέσα στην ίδια τους τη ματαιοδοξία, που γελάνε δυνατά, σε μια απελπισμένη, ύστατη προσπάθεια να ξεχωρίσουν...
παρακολουθώ ένα σεμινάριο για το ραδιόφωνο στον ιανό που κάνει ο κωνσταντίνος τζούμας..γνωστή εκκεντρική και πολυσχιδής προσωπικότητα..σκεφτόμουν γιατί επέλεξα να το παρακολουθήσω, ενώ είμαι εκ διαμέτρου αντίθετη με εκείνον..το βρήκα την περασμένη κυριακή, μεταξύ άλλων..είπε κάποια στιγμή πως έχει γνωρίσει ανθρώπους οι οποίοι προσποιούνται τον "άνθρακα", ενώ είναι "ατόφιο χρυσάφι"...έτσι, υπόγεια, ήσυχα, χωρίς πολλές τρίλλιες και φιοριτούρες, με αληθινά, από ψυχής χαμόγελα..
τα φιλιά μου

mari(z)a είπε...

στα πιο σκοτεινά υπόγεια βρίσκουν φως τα όνειρα..
το πιστεύω
δεν ξέρω
μπερδεύομαι με τους ανθρώπους
δεν ξέρω τι μ λειπει και δεν τους καταλαβαινω...
δε βαριέσαι..
καλά κανεις!καλυτερα να ακους κάτι εντελώς αντίθετο..μόνο έτσι μπορεί να βρεις δρόμο για την αλλαγή...
σε φιλώ πολύ,κορίτσι μου

Nefeli είπε...

είναι όμορφες οι στιγμές που μετράς υπόγεια ε?
ελπίζω να βλέπεις όποτε σου χρειάζεται ανθρώπους να νιώθουν, γιατί αρκετοί ξεχνάνε να νιώσουν τελευταία
καλή συνέχεια :)