Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Για' μάς τους δύο


Τι ερωτεύεσαι; Δεν αρχίζω με εισαγωγές και προλόγους. Πες μου ειλικρινά! Τι ερωτεύεσαι;
Σου υπόσχομαι να μη σε κρίνω. Να μη σχολιάσω. Να μη σε χαρακτηρίσω και να μη σε πιέσω να τα δεις αλλιώς. Μα πες μου!
Ώρες ώρες σκέφτομαι πως έρωτας είναι ένα βλέμμα. Μια στιγμή. Ένα αίσθημα μη ελεγχομενο. Άλλες πάλι το εκλογικεύω. Το κάνω μετρημένα κουκιά και το αθροίζω για να δω ποιος θα επικρατήσει στη ζυγαριά μου. Φτηνό. Το ξέρω. Μη με κρίνεις όμως κι εσύ.
Έχω ερωτευτεί βλέμματα. Χάδια. Αγκαλιές. Στιγμές. Τραγούδια. Στιχάκια. Μελωδίες. Γεύσεις. Μυρωδιές. Μη σου λέω ψέματα. Κι ανθρώπους ερωτεύτηκα. Και σώματα. Και χαμόγελα.
Αλλά δε θέλω να κρύβομαι. Αυτό που πιο πολύ από όλα ερωτεύτηκα ήταν η έκθεση. Η ας το πούμε αυτοθυσία. Το σε θέλω και πνίγομαι τόσο από αυτό που νιώθω που άσε μου δυό στιγμές την καρδιά σου ανοιχτή για να στο πω και μετά γίνε πάλι πάγος. Τα βραδινά τηλεφωνήματα κι ας χάλασαν όμορφα όνειρα. Τα μηνύματα για όμορφο ξύπνημα. Τα στιχάκια που αλλο θέλησαν να πούν και για άλλο τα αγγαρέψαμε. Την απόγνωση που γέμισε τους χωρισμούς και τις αψυχολόγητες κινήσεις που ακολούθησαν τις απώλειες. Τα μεθυσμένα μηνύματα ερωτεύτηκα. Τις ελάχιστες στιγμές ελευθερίας. Τα "δεν αντέχω", ερωτεύτηκα, και τα πρωτόγνωρα. Τους εγωισμούς και τους φόβους. Τα κτητικά και τα δειλά. Τα χέρια που στο ρυθμό μιας μελωδίας χόρεψαν και μας γλίτωσαν από την υπερέκθεση και τα μπερδεμένα στα χείλια λόγια. Ερωτεύτηκα αυτά που ένιωσα κι αυτά που δε με άφησα να σου τα πω ποτέ. Τις ακροφοβίες και τον αυθορμητισμό που δεν έπνιξες. Που με κοίταξες στα μάτια, ερωτεύτηκα και που τα χείλια μου τα ψηλάφισες για να μην αφήσεις τίποτα κρυφό.
Που όσο με θέλεις άλλο τόσο με μισείς. Που όσο σου λείπω άλλο τόσο εύχεσαι να μη με γνώριζες ποτέ. Που έκανες πράγματα που δε θα περίμενες ποτέ να κάνεις κι εγώ σου ζητούσα κι άλλα.
Που όσο πάω να σου κρυφτώ άλλο τόσο σε εμένα έρχεσαι. Που αν με κρατήσεις στα χέρια σου θα δω το φόβο σου να μη σου σπάσω. Που αν κλείσω τα μάτια εσένα θα σκεφτώ και που αν τα ανοίξω θα σε δω πλάι μου. Που δε σε πτωούν οι άμυνές μου και που σε θυμώνουν οι υστερίες μου.
Ξέρεις, δεν ξανανοιάστηκε κανείς να ξυπνήσω όμορφα, ή στον ύπνο μου να μη νιώσω μοναξιά. Κι αυτό δεν το αφήνω έτσι να περάσει. Κι όπως λέει και η Αρλέτα, κι αν κάθομαι ακόμα κι επιμένω είναι γιατί σ'αγάπησα πολύ.
Ξέρω, δεν είπες πουθενά για' μάς τους δύο. Ξέρω. Ζεις μακριά μου. Και κάπου εκεί που δεν το περιμένεις έρχονται στο νου σου εικόνες και τις ζεις.
Σκέψου όμως κι εμένα. Απόμεινα μονάχη σ'ένα τρένο.Σ' ένα σταθμό. Είπα να βγω μια νύχτα απ'τη γραμμή. Κι ήρθα σε εσένα.
Και τώρα τι;
Και τώρα κρύο. Για' μάς τους δύο..

2 σχόλια:

Nefeli είπε...

φοβαμαι να σου αφησω σχολιο γιατι φοβαμαι οτι θα προδωθω πως αγαπαω
αλλα επειδη διαβασα αυτη την αναρτηση ξανα και ξανα, σου αφηνω ενα τραγουδι που μ' αρεσει
http://www.youtube.com/watch?v=SWONpDiqjwc
καλο βραδυ

mari(z)a είπε...

Αέρινο Νεφελάκι μου...
Πόσο όμορφο.
Προδοσία καμιά..
Μυστικό
Για' μάς τις δύο!;-)