Υπάρχει μια θεωρία. Λέει πως μόλις βρεθείς μπροστά ακριβώς στο όνειρό σου, στο στόχο σου, σ'αυτό που πιστεύεις πως θέλει στ'αλήθεια η καρδιά σου, δειλιάζεις. Από το παραμικρό έως το παραμεγάλο. Τι μπορείς να σκεφτείς; Ποιο στόχο; Φαίνεται πως τον βάζεις γιατί είναι αυτό που θέλεις πραγματικά και πως το κυνηγάς με την ψυχή σου πνιγμένη απ'την αγάπη γι'αυτό και το τελευταίο δευτερόλεπτο γίνεσαι ποδοσφαιριστής ρίχνεις τη μπάλα στα κεραμίδια και χάνεις τη μεταγραφή, τα χρήματα και τη δόξα των οπαδών. Κι εκεί που σε μια στιγμή κάθε σου όνειρο θα γινόταν ζωή σου, ξαφνικά μετατρέπεται σε φρικτό εφιάλτη και κάθε βράδυ σε καίει ο ίδιος πυρετός. Ταινία που παίζει στον ύπνο και στον ξύπνιο γίνεται, κι εσύ πάντα και παντού την κρίσιμη στιγμή αποδεικνύεσαι ανεπαρκής. Δεν ξέρω αν είναι ένας εύκολος τρόπος να συντηρείς τις ανασφάλειές σου αυτές -λογικές και παράλογες- ζωντανές, αλλά τον πιστεύω. Και μπροστά σε όλα αυτά που αλήθεια θέλησα το έβαλα στα πόδια.
Προσοχή! Δε μιλάω για προσωπικές οπτασίες, αυταπάτες, αυθυποβολές, όνειρα της μαμάς, στόχους του μπαμπά και γενικώς θέλω άλλων που καμιά σχέση δεν έχουν με αυτό που αν κλείσεις τα μάτια το ονειρεύεσαι σαν έρωτα αληθινό και απόλυτο. Μιλάω για αυτά τα θέλω που γίνονται μελωδία και κάνουν την ψυχή σου να χορεύει χωρίς να της αφήνουν περιθώριο να σκεφτεί παραπλεύρως και να διστάσει.
Ξέρω. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το κάνουν. Δυστυχώς δεν ανήκω σε αυτούς. Μα αυτές τις μέρες βρέθηκα ξανά και ξανά μπροστά σε πράγματα και καταστάσεις που θέλησα φρικτά και με έπεισα πως δε φτάνω. Πως ο φόβος μου είναι πολύ μεγαλύτερος από τα θέλω μου. Ή τουλάχιστον τον αφήνω να νιώσει έτσι. Για να μη νιώσω εντελώς έξω από τα νερά μου;Μπορεί!!
Εσύ; Φοβάσαι ποτέ; Βρεθηκες ποτέ μπροστά σε κάτι που να το θέλησες όσο τίποτα και το έβαλες τελικά στα πόδια;
Μην το κάνεις αντίστροφα όμως. Σκέψου πρώτα αυτά που θέλεις. Όχι αυτά που φοβάσαι. Ναι, αν το επίπεδο διαύγειάς σου είναι ικανοποιητικό στα ίδια θα καταλήξεις αλλά δεν είναι κρίμα να χάνεις τη μελωδία της δικής σου καρδιάς;Πού ξέρεις, μπορεί να γίνει και το soundtrack της ζωής σου. Κι άλλος καλύτερα από εσένα δε μπορεί να το ξέρει...
Προσοχή! Δε μιλάω για προσωπικές οπτασίες, αυταπάτες, αυθυποβολές, όνειρα της μαμάς, στόχους του μπαμπά και γενικώς θέλω άλλων που καμιά σχέση δεν έχουν με αυτό που αν κλείσεις τα μάτια το ονειρεύεσαι σαν έρωτα αληθινό και απόλυτο. Μιλάω για αυτά τα θέλω που γίνονται μελωδία και κάνουν την ψυχή σου να χορεύει χωρίς να της αφήνουν περιθώριο να σκεφτεί παραπλεύρως και να διστάσει.
Ξέρω. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το κάνουν. Δυστυχώς δεν ανήκω σε αυτούς. Μα αυτές τις μέρες βρέθηκα ξανά και ξανά μπροστά σε πράγματα και καταστάσεις που θέλησα φρικτά και με έπεισα πως δε φτάνω. Πως ο φόβος μου είναι πολύ μεγαλύτερος από τα θέλω μου. Ή τουλάχιστον τον αφήνω να νιώσει έτσι. Για να μη νιώσω εντελώς έξω από τα νερά μου;Μπορεί!!
Εσύ; Φοβάσαι ποτέ; Βρεθηκες ποτέ μπροστά σε κάτι που να το θέλησες όσο τίποτα και το έβαλες τελικά στα πόδια;
Μην το κάνεις αντίστροφα όμως. Σκέψου πρώτα αυτά που θέλεις. Όχι αυτά που φοβάσαι. Ναι, αν το επίπεδο διαύγειάς σου είναι ικανοποιητικό στα ίδια θα καταλήξεις αλλά δεν είναι κρίμα να χάνεις τη μελωδία της δικής σου καρδιάς;Πού ξέρεις, μπορεί να γίνει και το soundtrack της ζωής σου. Κι άλλος καλύτερα από εσένα δε μπορεί να το ξέρει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου