Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

με τα ρούχα πέφτει μόνη στο κρεβάτι

έλα...
και σιχάθηκα να διασκεδάζω
δε μ'αρέσει άλλους να κοιτάζω
δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
τάχω παίξει και βαρέθηκα να ζω


μού' χει λείψει η ζεστη αγκαλιά σου
να ξεχάσω πάνω στην καρδιά σου..

αφιερωμένο..
για τα λάθη που δε σβήνουν..

2 σχόλια:

Unknown είπε...

πώς φαίνονται οι άνθρωποι που ακούν μελωδία, έστω παπαμιχάλη...? :-)
δεν περνάει βράδυ αν δεν βάλει το "έλα" και το "να χαθείς", "breathless", μια νατασσούλα, και τα λοιπά συναφή.....

εγώ θα πω κάτι άλλο...: "κλείνει τα δίχτυα του το φως, κι όποιος κοιμάται μοναχός κάνει πως δεν τον νοιάζει, μ' όνειρο η μέρα μοιάζει..."

στην υγειά μας..........!

mari(z)a είπε...

τα φτερά μου ανοίγω στον αέρα,
ό,τι απομένει απ'τη ζωή είναι μια μέρα...
είν' ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια δυο χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια...

πάντα..
αν και η εμμονή μ στο κομμάτι νομίζω ξεκίνησε απο το fb της ελεονώρας και συνεχίστηκε στους γνωστούς άγνωστους τόπους μουσικής συνάντησης-μελωδία δίεση και δε συμμαζεύεται..

γεια μας..!!
(πήρα εισιτήρια;)))))))))))))