Πάλεψα. Κάμποσα χρόνια. Ήτανε Μάρτης του '08 όταν είπα θα αλλάξω. Και τώρα πάει να φύγει το '10 τρέχοντας. Τι φταίει κι αυτό! Αδιόρθωτα βλέπεις, τα μάτια και οι καρδιές. Μη σου πω για τα λάθη αυτών πόσο δε διορθώνονται.
Που λες, ήμουν ένα κοριτσάκι. Με σγουρά μαλλιά, κοντή φουστίτσα,μακό μπλουζάκι και ριγέ ροζ-μαύρες ψηλές κάλτσες και ένα ζευγάρι ροζ σταράκια. Είχα και μερικές φακίδες στη μυτούλα και έμοιαζα παραμυθένια. Έτσι ήταν η pocket-version που λέει και η Μ. και είχα συρρικνωθεί και ήμουν εντελώς αυτό μέχρι τότε. Και δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει. Ένα απόγευμα, μια νεράιδα μου τραγούδησε και έπαψε πια το σώμα μου να κρύβεται και η ψυχή μου να φοβάται να μεγαλώσει. Από τότε άρχισα να μαζεύω στιγμές και να αγαπώ ανθρώπους απόλυτα. Από τότε άρχισα έστω και σπάνια να ζω. Πάλευα μέρα νύχτα με εφιάλτες και προσπαθούσα να βρω ένα χέρι να σταθεί πλάι μου ασάλευτο μέχρι να καθαρίσω τα γόνατά μου και να σηκωθώ από τα χώματα και να περπατήσουμε παρέα. Σου μιλάω για προσπάθεια μανιώδη. Και τι αστείο, πάλευα πάντα να πείσω τους γύρω μου πως δεν το χρειαζόμουν. Πως το μαξηλάρι μου το βράδυ δε φιλοξενεί πολέμους και πως κρατάω γερά. Το μυστικό της Pocket-version ήταν καλά κρυμμένο ώσπου να σιγουρευτώ πως άρχισα να παίρνω ανθρώπινη μορφή και υπόσταση επιτέλους. Μια μέρα σιγουρεύτηκα. Δεν ξέρω πως. Ίσως επειδή ένιωσα έντονο πόνο και στα παραμύθια ο πόνος αποσιωπάται.
Και τότε είπα τέλος τα μυστικά. Τέλος οι δεύτερες σκέψεις. Τέλος οι φόβοι. Σε αυτούς που η ψυχή μου ανοίγεται θα αφεθώ. Κι άρχισαν τα μυστικά μου να γίνονται κώδικας μεταξύ μας, οι φόβοι μου συμμετοχική εργασία και οι στιγμές μου αλήθεια. Και σιγά σιγά μεγάλωνα.
Δυστυχώς δε μεγάλωνα μόνη. Μεγάλωνε πλάι σε εμένα και κάτι που έφτασε να με ξεπεράσει. Λέγεται "εγώ" και είναι η πιο πρόστυχη και φτηνή παρουσία που γνώρισα ποτέ.
Μια μέρα προτού το καταλάβω κατασπάραξε εμένα και όλα όσα αγάπησα. Δε ζούσα πια στιγμές, αλλά μετρούσα. Και ξέρεις, αν τους αγαπάς έστω και λίγο τους αριθμούς κάποια στιγμή γίνονται τρόπος σκέψης σου. Έτσι κι εμένα. Μια φτηνή αριθμητική η ζωή μου.
Η φοβισμένη pocket εκδοχή μου έχασε το δρόμο της. Και άντε να της πεις τόσο ξεροκέφαλη που είναι πως κάπου στο δάσος παραμονεύει ο κακός ο λύκος και πως μπορεί να πάρει μορφές ανθρώπων. Και πως δεν κινδυνεύει να τη φάει, αλλά να την πληγώσει. Πως μπορεί ακόμα και να μπει στο σώμα της. Και πως εκείνη δε θα το καταλάβει καν. Μονάχα μια μέρα θα φτάσει που θα προδώσει τον ίδιο της τον εαυτό. Το αίσθημά της. Χωρίς καν να το πάρει μυρουδιά.
Γιατί η προδοσία, δεν ξέρω αν το ξέρεις, είναι μια πράξη αυστηρά εγωκεντρική. Εσύ προδίδεις. Εσένα. Εσύ πληγωνεις. Εσένα. (Απλά ως προς την πληγή τη μοιράζεσαι κιόλας.) Εσύ απογοητεύεις. Εσένα.
Εσύ χάνεις.
Εσένα.
Που λες, ήμουν ένα κοριτσάκι. Με σγουρά μαλλιά, κοντή φουστίτσα,μακό μπλουζάκι και ριγέ ροζ-μαύρες ψηλές κάλτσες και ένα ζευγάρι ροζ σταράκια. Είχα και μερικές φακίδες στη μυτούλα και έμοιαζα παραμυθένια. Έτσι ήταν η pocket-version που λέει και η Μ. και είχα συρρικνωθεί και ήμουν εντελώς αυτό μέχρι τότε. Και δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει. Ένα απόγευμα, μια νεράιδα μου τραγούδησε και έπαψε πια το σώμα μου να κρύβεται και η ψυχή μου να φοβάται να μεγαλώσει. Από τότε άρχισα να μαζεύω στιγμές και να αγαπώ ανθρώπους απόλυτα. Από τότε άρχισα έστω και σπάνια να ζω. Πάλευα μέρα νύχτα με εφιάλτες και προσπαθούσα να βρω ένα χέρι να σταθεί πλάι μου ασάλευτο μέχρι να καθαρίσω τα γόνατά μου και να σηκωθώ από τα χώματα και να περπατήσουμε παρέα. Σου μιλάω για προσπάθεια μανιώδη. Και τι αστείο, πάλευα πάντα να πείσω τους γύρω μου πως δεν το χρειαζόμουν. Πως το μαξηλάρι μου το βράδυ δε φιλοξενεί πολέμους και πως κρατάω γερά. Το μυστικό της Pocket-version ήταν καλά κρυμμένο ώσπου να σιγουρευτώ πως άρχισα να παίρνω ανθρώπινη μορφή και υπόσταση επιτέλους. Μια μέρα σιγουρεύτηκα. Δεν ξέρω πως. Ίσως επειδή ένιωσα έντονο πόνο και στα παραμύθια ο πόνος αποσιωπάται.
Και τότε είπα τέλος τα μυστικά. Τέλος οι δεύτερες σκέψεις. Τέλος οι φόβοι. Σε αυτούς που η ψυχή μου ανοίγεται θα αφεθώ. Κι άρχισαν τα μυστικά μου να γίνονται κώδικας μεταξύ μας, οι φόβοι μου συμμετοχική εργασία και οι στιγμές μου αλήθεια. Και σιγά σιγά μεγάλωνα.
Δυστυχώς δε μεγάλωνα μόνη. Μεγάλωνε πλάι σε εμένα και κάτι που έφτασε να με ξεπεράσει. Λέγεται "εγώ" και είναι η πιο πρόστυχη και φτηνή παρουσία που γνώρισα ποτέ.
Μια μέρα προτού το καταλάβω κατασπάραξε εμένα και όλα όσα αγάπησα. Δε ζούσα πια στιγμές, αλλά μετρούσα. Και ξέρεις, αν τους αγαπάς έστω και λίγο τους αριθμούς κάποια στιγμή γίνονται τρόπος σκέψης σου. Έτσι κι εμένα. Μια φτηνή αριθμητική η ζωή μου.
Η φοβισμένη pocket εκδοχή μου έχασε το δρόμο της. Και άντε να της πεις τόσο ξεροκέφαλη που είναι πως κάπου στο δάσος παραμονεύει ο κακός ο λύκος και πως μπορεί να πάρει μορφές ανθρώπων. Και πως δεν κινδυνεύει να τη φάει, αλλά να την πληγώσει. Πως μπορεί ακόμα και να μπει στο σώμα της. Και πως εκείνη δε θα το καταλάβει καν. Μονάχα μια μέρα θα φτάσει που θα προδώσει τον ίδιο της τον εαυτό. Το αίσθημά της. Χωρίς καν να το πάρει μυρουδιά.
Γιατί η προδοσία, δεν ξέρω αν το ξέρεις, είναι μια πράξη αυστηρά εγωκεντρική. Εσύ προδίδεις. Εσένα. Εσύ πληγωνεις. Εσένα. (Απλά ως προς την πληγή τη μοιράζεσαι κιόλας.) Εσύ απογοητεύεις. Εσένα.
Εσύ χάνεις.
Εσένα.
1 σχόλιο:
Μαρία (γιατί για μας τους "παλιούς" πάντα θα είσαι η Μαρία) το "εγώ" μας είναι ο χειρότερος εχθρός και ταυτόχρονα ο καλύτερος φίλος μας.Αρκεί να το δαμάσουμε.Αν συμβεί αυτό, τότε με τον καιρό καταλαβαίνεις πως κερδίζεις. Αλλά θέλει καιρό. Και στο ταξίδι αυτό μαθαίνεις πολλά. Αρκεί να το βάλεις στόχο. Αυτό-κυριαρχία το λένε.Και δεν έχουν άδικο.Και τότε κέρδιζεις.
Δημοσίευση σχολίου